Dag 9: een vrije dag na een week hard werken

Toch wel lekker, de wekker om 8 uur ipv 6 uur. Alleen nu wel wachten voor de douche, want hostel zit aardig vol en met twee douches is het dan even wachten. Het valt me mee hoe vaak ik tegen een gesloten deur aanloop. Zal ook wel het tijdstip zijn van opstaan, denk ik. Terwijl ik lekker zit te ontbijten, komt Gaby bezweet terug. Ze heeft meegedaan met de ochtendgymnastiek in het park Lake Garden. Vele mensen zijn er in de ochtend aan het sporten. Een sociaal gebeuren. Overdag zie je geen kip (figuurlijk en letterlijk) in het park vanwege de hitte. In de ochtend en avond stroomt het park vol en wordt het een familie gebeuren.Vandaag gaan we voor een verwendag. Het is redelijk mooi weer, af en toe wat donkere luchten. Een ideale dag om te gaan zwemmen. Mandy gaat niet mee, ze heeft geen badpak of bikini bij zich. Nu kun je ook gewoon in je normale kleren zwemmen. Dat doen de vrouwen hier allemaal. Zeer terughoudend in het tonen van hun lichaam.Volgens Gaby is het 10 minuten lopen, ik ga toch echt voor de 25 minuten. Daar aangekomen heel veel jongelui uit India en slechts twee dames. In T-shirt en korte broek. Had mij eigenlijk beetje verheugd op een middagje in de zon liggen op een handdoek met een boek. Maar dat doen ze hier niet. Geen stukje grasveld te bekennen. Gaby kent geen enkele schaamte, jurk uit en in bikini wandelt ze naar het zwembad. Zelf voel ik mij toch wat ongemakkelijker, want het is wel heel helder. Je bent in een zwembad, ze verkopen zwemkleding, maar dat wil niet zeggen dat dat door iedereen gewaardeerd wordt. De Chinese inwoners hebben er geen moeite mee, de andere groeperingen kunnen het wat minder waarderen. Maar wij dachten, het is een zwembad, dat moet toch wel kunnen. We worden zeker niet lastig gevallen, maar wel aangekeken. De groep jongens uit India hebben weinig respect voor netheid. Bij het weggaan moet ik denken aan voetbal vandalisme. Van alles wordt er in het zwembad gegooid inclusief plastic stoelen. Dat viel mij ook al op in de Burmese pool een aantal dagen geleden. De mensen uit India vinden het blijkbaar normaal om hun afval overal te laten liggen. Nu hoor ik vaker dat India het vieste land ter wereld is. Met deze houding begrijp ik dat wel.In de tussentijd begint het hard te regenen. Uurtje onder afdak een boek gelezen en rond 13 uur tijd om weer terug te lopen. Heb om 14 uur een afspraak met Mandy voor een facial (voor de grapjassen onder ons: een gezichtsbehandeling). Na nog geen 2 minuten gelopen te hebben stopt er een vrouw die vraagt of ik een lift wil. Echt mam, normaal gesproken stap ik niet zomaar in een auto bij een wildvreemde, maar hier schijnt het best vaak te gebeuren. Maleise locals die toeristen een lift aanbieden uit beleefdheid. Een zeer aardige vrouw probeert in haar beste Engels een gesprek aan te knoppen. Ze zet mij keurig af bij het hotel, zwaait en weg rijdt ze. Snel nog even met gevaar voor eigen leven mijn was opgehaald: Hi miss Anna, here is your laundry. Thank you.Op naar de facial. In een nieuwe en zeer moderne salon worden we opgewacht voor een anderhalf uur durende gezichtsbehandeling. Wat een genot. Ons gezicht gloeit helemaal, we zien er weer helemaal jong uit uch uch. Kopje thee naar afloop, dit gaan we zeker nog een keer doen.Snel een flesje wijn gekocht, want deze verjonging moeten we natuurlijk vieren. Dan loop je in het warenhuis met Mandy en zie je de mannen kijken alsof ze nog nooit twee blanke dames gezien hebben. En we zijn keurig gekleed, geen hemdje, driekwart broek. Aan de ene kant voel je je vereerd, aan de andere kant is het ook wel beetje vervelend.Breeze besluit nog aan te sluiten. Het is haar laatste dag. Morgen vertrekt ze voor aantal weken naar Kuala Lumpur. En ook Pauline sluit aan. Het is weekend en dat betekent eigen eten regelen. Geen enkel probleem, het stikt hier van de eetgelegenheden. Omdat Gaby vegetarisch is, gaan we naar een vegetarisch Chinees restaurant. Vijf westerse vrouwen is toch wel een verschijning hier. In het restaurant zit een oudere meneer de gehele maaltijd ons met een zeer boze blik aan te kijken. Misschien moeten we er naar toe lopen en vragen wat we verkeerd gedaan hebben. Op een bepaald moment loopt hij weg en als blikken konden doden.Het idee was om naar de film te gaan, maar uiteindelijk zitten we bij het hotel op de veranda een beetje te kletsen, wijntje te drinken. Ontzettend leuk om met elkaar van praten over diverse onderwerpen. Een UK dame sluit later nog aan en zij is een anti-May persoon. Dus de Brexit wordt het volgende boeiende onderwerp. Net zoals Breeze die in Florida geboren is, maar Amerika maar heel erg fake vindt. Dan begrijp je ook pas waarom Amerikanen zijn zoals ze zijn. Een enorme bubbel, waarin ze alleen maar te horen krijgen hoe fantastisch Amerika wel niet is. En hoe Amerika het machtigste en belangrijkste land van de wereld is. En omdat weinig Amerikanen verre reizen buiten hun landsgrenzen maken, blijft dit beeld ook hangen.Ondertussen is het half 2, drie flessen wijn en fles whiskey later zijn we nog uitgebreid met drie jongens uit Texas. Zij zijn hier slechts een weekend, Taiping bekijken. Weet niet of morgen mijn beste dag wordt, maar vandaag was in elk geval een echte verwendag.

Dag 8: de dag dat Harry heel blij is met wat wij gemaakt hebben

6.15 in de ochtend. Heerlijk geslapen, valt me mee de gevolgen van gisteravond. Gelukkig maar. Drie geroosterde witte boterhammen gegeten (eigenlijk meer kleine witte vierkante boterhammen zoals je ze in de landen buiten Nederland ziet). Daarvan weet je al dat over een kwartier denkt: heb ik eigenlijk al ontbeten? Maar goed, het is wel een verwennerij in de ochtend. Vooral nog warm uit de broodrooster met boter en suiker. Heel fout, maar lekkerrrrrr. Af en toe laat ik mij gaan, maar andere dagen gewoon keurig met aardbeienjam. Water check, DEET check, pet check, telefoon check en klaar om te vertrekken. Itke is er reeds. We moeten om 8 uur bij de boot zijn, want de medewerkers van het eiland wachten op ons. Het is een drukke dag want elke vrijdag staat een staff meeting gepland. Alle werknemers moeten hier bij zijn. Ook de eerste keer dat ik de grote baas zie en de dierenarts. Beide statige mannen, die heel duidelijk afstand houden van ons. Je zou verwachten dat ze ons even begroeten, maar helaas. We merken wel heel duidelijk de cultuur bij de moslims mbt de omgang tussen mannen en vrouwen. De mannen staan apart samen met de baas, de vrouwen zitten apart in een groep. De mannen zeggen weinig tot niets tegen ons, vrouwelijke vrijwilligers. Ook geen goedemorgen, ze kijken je niet aan. Maar groeten Jacob en Matt wel. De moslim vrouwen praten ook weinig tegen ons, maar dat is voornamelijk omdat ze geen Engels spreken. Zij groeten ons wel. Behalve uiteraard onze lieve coördinatoren van The Green Lion. Daarentegen zijn de niet-moslim personeelsleden zeer geïnteresseerd in ons en vinden ze het ook heel gezellig om de dag met ons door te brengen. Dit is toch echt een cultuurding. Op het eerste gezicht kan het koud, afstandelijk en niet welkom aanvoelen, maar dat is het zeker niet. Je bent meer dan welkom, alleen het is hoe de interacties hier werken.Wat opvalt is hoe ontzettend stil het is op de boot. De andere dagen wordt er veel gelachen en gepraat. Geen idee waarover, de meesten spreken geen woord Engels. Maar nu de big boss aan boord is, is het opeens zeer stil en timide. Het voordeel is wel dat wij nu veel meer tijd hebben met de apen, omdat bijna iedereen in de vergadering zit. We hebben een tijdje met de apen gespeeld, gezongen, hun nagedaan of zij ons (blijft altijd de vraag). Het is voor hun een geweldige dag, want dit keer krijgen ze brood. En hoe grappig: hun melk krijgen ze via een gieter. Meestal krijgen ze hun melk via een flesje, maar ze vinden het ook leuk om het flesje zelf leeg te drinken. Op bepaald moment zijn de plastic flesjes op en dan wordt het de gieter. Gaby is een inzamelactie begonnen in de hostel, zodat ze wat meer flesjes hebben op het eiland. En terwijl ik April uit de gieter wil laten drinken, duwt ze een stuk brood door de kooi in de gieter. Ze wil graag soppen, hilarisch. Heel voorzichtig met 1 vinger helpt ze mij het stukje brood uit de gieter te krijgen. Smelt, smelt.Daarna is het tijd voor de orang-oetans om te vertrekken naar hun buitenverblijven. Gaby mag dit keer in de tussenruimte van de hokken komen om de apen te begeleiden naar buiten toe. Het was haar moment van de dag. En dit keer mag ik bij de uitgang staan om Didin, Kate en Li Poh te begeleiden naar hun buitenverblijf. En geloof me, nog meer smelt, smelt, smelt. Zodra Li Poh naar buiten komt, steek ik mijn hand uit. Ze grijpt mijn hand en hand in hand lopen we weg. Later pakt Li Poh de uitgestoken hand van Mandy en wil ze gaan schommelen tussen ons in. Net zoals ieder kind van 3 jaar. Hij wil echter blijven spelen en niet het hek door. Dus nog even wat tijd voor een knuffel. Hij pakt mijn beide polsen en dwingt mij als het ware op mijn hurken. Zijn hoofd komt heel dicht bij mijn hoofd en trekt mijn handen naar zijn gezicht toe. Vervolgens kruipt hij in mij, gaat hij op de grond liggen tussen mijn benen in en plotseling heb ik twee handen op mijn achterwerk liggen. Hahaha hilarisch, het blijven jonge mannetjes met een hoop hormonen. Hoewel dit helemaal fantastisch was, is het niet eens mijn moment van de dag.Mijn moment van de dag: het hok van Harry moet schoongemaakt worden. Hiervoor moet Harry naar het hok naast zijn eigen hok. Laat dit nu het hok zijn waar we gisteren een hangmat opgehangen hebben. De deur gaat open en Harry spurt werkelijk waar in 1 keer naar de hangmat en gaat er op liggen. Hij kijkt zo blij. Het was een bijzonder moment dat je iets gemaakt hebt wat werkelijk bijdraagt aan de kwaliteit van het leven van een beest zoals Harry. En natuurlijk blij dat we een hangmat gemaakt hebben die het gewicht van een orang-oetan van 14 jaar kan dragen.Ook de andere apen krijgen in hun nachtverblijf een hangmat. Een mooie taak voor de rest van de ochtend. En dit keer is het Jacob die de kwaliteit van de hangmat gaat testen. Daarna is het tijd voor wat fun. Een van de rangers die in de ochtend ons helpt en onze veiligheid in de gaten houdt, is wel in voor een spelletje. Wij worden uitgenodigd om mee te doen. 10 Keer ronddraaien en dan een flesje in een doel schieten. Hij was er zelf zo slecht in dat hij na de 10 keer draaien tegen een struik viel. De meiden kwamen niet meer bij. Een hoop gegiegel en geflirt tussen de jongens en meisjes die daar werken. Erg leuk om te zien. In de tussentijd wordt er een nieuwe kruiwagen gebracht. Deze hebben ze nog niet; we moeten iedere keer alle afval in een emmer gooien en deze leeggooien. Een kruiwagen is dan toch wel veel makkelijker. Natuurlijk moet deze even getest worden door ons. Een van de rangers, een Maleise dame met DNA uit India is er helemaal voor in en gaat met ons op de foto. Zij zoekt heel veel contact met ons en spreekt zeer goed Engels.Na de lunch, het ijsje, het klaarmaken van de meloensap en de rijstbollen vertrekken we om half 3 weer met de boot terug naar huis. Jacob vertrekt om 5 uur met de trein naar Kuala Lumpur. Hij slaapt vannacht bij Matt en vertrekt morgenochtend naar Bali om wat vrienden op te zoeken. Omdat Matt en Jacob eerder vertrekken dan gepland, brengt het restaurant ook vanavond weer voor 5 mensen eten. De afgelopen twee dagen was dit geen probleem, want Jacob at gewoon het portie van Matt op. Maar nu de beide mannen er niet meer zijn, hebben we voor morgen ook reeds onze lunch.Mandy besluit vroeg naar bed te gaan. Gisteravond hakt er nu toch wel een beetje in. Zelf heb ik nog een tijdje op de veranda van het hotel een filmpje gekeken en geklets met een Nederlandse dame, Pauline. Ze geeft hier reeds drie maanden Engelse les en komt elke dag langs in het hotel voor de wifi en de gezelligheid. Ze slaapt een paar straten verder in een klein appartementje, maar heeft eerder een aantal weken in het hotel geslapen. Ze kent de eigenaar en mag daarom gebruik maken van de faciliteiten.Morgen is het zaterdag en gaan we voor een verwendag. Zondag komen er 5 nieuwe gasten voor het project en verandert de dynamiek in de groep weer. Heel benieuwd.

Dag 7: mensen komen, mensen gaan in Taiping, Maleisië

Mijn verhuizing naar het beneden bed is gelukkig zeer goed bevallen. Airco aan en heerlijk geslapen. En op naar het eiland zonder Matt. Even omschakelen, maar met vier personen heb je weer een hele andere dynamiek. Dat is ook het leuke van dit type reizen, het ontmoeten van vele mensen uit alle delen van de wereld die ook alleen reizen. De connectie is er al gauw. Maar dat betekent ook dat vele mensen weer vertrekken, wat je ook weer een plek moet geven.Beetje teleurgesteld zijn we als we aankomen op het eiland en een aantal hokken zijn al schoongemaakt. En terwijl we de beesten aan het eten geven zijn, worden Didin, Li Poh en Kate al vrijgelaten. Daar gaat ons momentje van de dag snik. Nu is er altijd wel een reden en in dit geval komt er een groep toeristen om 9 uur die natuurlijk wel orang-oetans willen zien. En dus verdringen we ons verdriet en gaan we verder met een paar hokken schoonmaken. De anderen mogen de bladeren bij elkaar harken.Als klus voor vandaag gaan we hangmaten maken voor een aantal kooien. Twee jutte zakken moeten aan elkaar genaaid worden met ijzerdraad, een tang en een hamer. Niet makkelijk en als we het niet goed doen, zakt Harry door zijn hangmat heen. Dat willen we natuurlijk niet op ons geweten hebben. Muziekje er bij en zelfs de coördinatoren en een aantal mensen van het eiland helpen ons mee. De sfeer zit er goed in. Zij in hun taal en wij in het Engels. Met gebarentaal en de coördinator van de Green Lion als tolk kom je heel ver. Ben soms wel benieuwd wat ze zeggen, want ze zullen zo wel hun mening hebben over onze soms onhandige acties tijdens ons vrijwilligerswerk. Nu moet ik zeggen dat ik het erg leuk vind om mij te verdiepen in hun cultuur, maar na een paar muzieknummers uit de telefoon van Itke zijn we er toch wel helemaal klaar mee. En zij maar meezingen en meedeinen. En wij ons steeds meer irriteren aan het type jank muziek. Niet aardig om te zeggen, maar wat een dreun. Nadat de zakken aan elkaar genaaid zijn, moeten we ze ophangen in de kooi. Aan het einde van de ochtend natuurlijk wel even checken of het inderdaad stevig genoeg is voor Harry, dus Gaby besluit er maar even in te gaan liggen. En gelukkig, ze ligt niet op de grond oef. Na de lunch, een heerlijk ijsje en een dutje tijd om de apen weer te voorzien van hun meloen sap. Alleen Didin, Kate en Li Poh zitten ook net lekker aan hun ijsje te likken. Dus op de terugweg vanuit de veranda is het onze taak om te zorgen dat ze alle drie hun eigen fles meloensap krijgen. Jacob gooit Didin zijn flesje toe, oh nee op een steen. En dan ligt de inhoud op het strand in plaats van in de mond van Didin. De heerlijke meloensap sijpelt weg de zee in. Didier is snel, maar niet snel genoeg. Uiteindelijk eindigt hij met een kwart. Arme Didin. Kate doet het wat slimmer (of is het de gooier; ik natuurlijk) en is snel bij het flesje die we vanuit de veranda naar haar toe gooien. Alleen Kate is niet zo handig met haar eigen territorium afbakenen en voordat ze het in de gaten heeft pakt Didin haar flesje af en holt weg. Wij nog gillen naar Kate, ga er achteraan. Pak het flesje terug. Maar helaas, er gebeurt niets. Gelukkig voor haar is Li Poh nergens te vinden en krijgt ze zijn flesje. Eind goed, al goed.

Terug in Taiping besluit ik voor het eerst zelf mijn was weg te brengen. Dat is toch wel wat spannend zonder Matt en Jacob er bij. Zij besloten wanneer we gingen oversteken. Nu moet ik het zelf doen. Het is oversteken met gevaar voor eigen leven, want ik ben het links rijden niet gewend. Ik kijk dus constant de verkeerde kant op. Maar goed, alles went. Wat gebaren, wat sprintjes en ik ben aan de overkant. De wasdame kent mijn naam al gelijk na 1 keer de was wegbrengen. Zorgt er toch wel voor dat je je thuis voelt. Op de terugweg zijn we allemaal een beetje aan het weg dutten, tot dat ik tegen Itze mompel dat een aantal koeien de weg deels blokkeren. Nee hoor, geen koeien. Dat is een buffalo, zegt Itze. Oh een buffalo, echt waar en de overige leden in de auto worden verschikt wakker. Weet je hoe lang ik in een jeep hebben moeten zitten tijdens een safari tocht in Zimbabwe om een buffalo te zien. Heb zo ongeveer alle grote jongens daar gezien, maar de buffalo was een uitdaging. En nu opeens staan er een stuk of 8 langs de kant van de weg. Sorry jongens, maar dat is BIJZONDER. En een ieder ging weer dutten. Tuurlijk.In de avond na het eten is het weer tijd voor een potje kaarten om de laatste avond van Jacob te vieren. Hij gaat morgen naar Kuala Lumpur om zaterdag te vertrekken naar Bali. Hij blijft morgenavond bij Matt in zijn hotel slapen en gaan ze nog even lekker mannendingen doen. Mandy besluit om een fles wodka ergens vandaan te toveren, ik nog even bij de bakker om de hoek allerlei lekkere dingen gehaald en Jacob bij Dan the Man bier halen. Dan the Man (zoals wij hem gedoopt hebben) heeft een naaiatelier om de hoek van het hotel, maar verkoopt vanuit zijn koelkast en vanuit zijn la bier en whiskey. Geweldig. Omdat we logeren bij Sojourn mogen wij daar de drank halen voor een schappelijke prijs. We zijn nu helemaal klaar voor een avondje kaarten. Op een bepaald moment sluit er ook nog een hotelgast aan uit Maleisië zelf die een vriend aan het opzoeken is. En komt Breeze ook nog even langs om mee te doen. Breeze is een Amerikaanse dame van 24 die al bijna twee jaar rond reist. Ze zoekt een online baan die ze overal ter wereld kan uitoefenen en in de tussentijd maakt ze schoon in ons hotel voor kost en inwoning. Ontzettend leuk om de verschillende culturen zo bij elkaar te hebben en te vergelijken. En dan realiseer je je dat Nederland en ook Duitsland helemaal nog niet zulke slechte landen zijn. Trump is uiteraard ook een zeer gewaardeerd onderwerp. Een ding is zeker: Trump is niet geliefd, uit welk land de reisgenoten ook komen.Na het kaarten komen de sterke verhalen en daarbij horen ook de verhalen rondom seks, drugs en tattoos. Typisch onderwerpen die voorbij alle westerse grenzen gaan. Dus gelijk maar een tattoo laten zetten door Mandy; een zeer mooie aap. Ik zou zeggen, zie de foto reeks.

Dag 6: joepie, weer een dag naar de orang-oetans

Op het moment dat Matt, Gaby en Jacob om 5 uur opstaan vanwege een dag vasten, draaien Mandy en ik ons nog een keer om. Bijna alle mensen die werkzaam zijn op het orang-oetans eiland zijn moslim. Voor hun is het nu ramadan en mijn drie reisgenoten willen een keer ervaren hoe het is om een dag te vasten. Hoewel ik dit heel stoer vind, heb ik zelf besloten om hier niet aan mee te doen. Het levert mij zeker twee dagen hoofdpijn op, wat ik zelf jammer vind van mijn ervaring. Rond 7.15 gaan we voor dezelfde routine als gisteren. Alleen nu met heel veel bloedzuigers omdat het zo geregend heeft. De manier om ze dood te maken is zout. Ze verschrompelen onder je neus. De meiden werkzaam op het eiland worden helemaal hysterisch van de bloedzuigers. Wij vrijwilligers vinden het alleen maar boeiend en zeker niet eng. Grappig.Na het voeren en schoonmaken van de hokken is het tijd om het gaaswerk bij het verblijf van Kate, Didin en Li Poh te vervangen. Het is geheel verroest. Dit betekent in de zee staan tot aan onze knieën, het verroeste draad er af halen en vervangen door nieuw ijzerdraad. Onder het toezicht van Didin. Zo ontzettend schattig. Omdat de stroom van het hek af is, kunnen we nu veel contact met hem maken. Aaien en krabben op zijn rug. Als tegenprestatie krijg ik van hem een kusje op mijn knie. En dan draai ik mij om en heeft hij de handschoen. Deugniet. Dan zie je hoe slim een orang-oetan is en hoe leergierig. Ze zeggen hier dat hij de intelligentie heeft van een 6-jarig kind. Hij probeert zijn hand in de handschoen te krijgen wat uiteindelijk maar met 1 vinger lukt. Hij houdt de handschoen in het water, draait deze om een paal heen en drinkt al het water op wat er uit drupt. Hij gebruikt het als hulpmiddel om te klimmen. Je kan er uren naar kijken, wat helaas niet kan, want we moeten aan het werk. En bovendien kruipt er continu wat tussen onze voeten door; hallo je staat in zee, maar iedere keer toch wel even schrikken.In de tussentijd hebben we heel veel toezichthouders, die alleen maar bij ons staan om te kijken of wij geen gevaar lopen. Tenslotte vallen we onder hun verantwoordelijkheid, hoewel we wel massa formulieren hebben moeten tekenen om de organisatie vrij te pleiten van enig verantwoordelijkheid. Maar ik denk ook dat het komt door de ramadan in combinatie met de warmte. Weinig puf in de mensen. Continu waarschuwen ze ons als er weer een hand door de kooi gaat om iets van ons te pakken. Bij het voeren in de ochtend bedacht Didin zich bijvoorbeeld dat hij een mannetje is die natuurlijk graag in het shirt van een vrouw wil kijken. En voordat Mandy het in de gaten had, had hij haar shirt vast aan de voorkant en trok dit naar beneden. Dan voel je je toch wel vereerd als een orang-oetan je borsten wil zien hahaha. Maar voordat hij los liet, moesten er toch wel heel wat klopjes op zijn handen gegeven worden.Matt, Jacob en Gaby krijgen steeds minder energie. Het is niet zozeer het eten wat ze missen, maar vooral het drinken. Nu is het gelukkig vandaag niet een zeer warme dag met af en toe wat regen, want anders zou het nog zwaarder zijn geweest. Bij de lunch zijn ze ingedut op de veranda.Na de lunch tijd voor het klaarmaken van de watermeloenen en de rijst. De drie liggen nog heerlijk te slapen. We hebben nog tegen een van de dames gezegd dat wij alles wel met ons tweeën kunnen klaarmaken, maar helaas voor de drie vasters worden ze brut wakker gemaakt.Elke dag komen er een aantal groepen toeristen voorbij, veel uit Japan en China. Vooral Hiroshi is populair vanwege zijn naam. Het park is zo gebouwd dat de toeristen in een kooi lopen en de apen de vrijheid hebben. Dit levert grappige plaatjes op, waarbij je je soms afvraagt wie nu wie bekijkt. Verder kan er vanaf de veranda bij de ingang via een buis fruit naar Kate, Didin en Li Poh gegooid worden, waardoor de toeristen deze drie zeer uitgebreid op de foto kunnen zetten.Het is nu bijna 19 uur. Matt, Jacob en Gaby liggen reeds vanaf thuiskomst in bed. Kapot. Slapen is dan toch de beste manier om niet aan eten te denken. We zijn door Itke en de andere coördinator van the Green Lion (werkelijk even geen idee hoe ze heet) uitgenodigd om gezamenlijk te eten als dank voor het vasten. Het grappige is dat de food market helemaal vol zit met moslims die allemaal al eten besteld hebben, maar moeten wachten tot 19.31 uur voordat ze mogen eten. En stipt om 19.31 uur (alhoewel niet alle horloges gelijk lopen) vallen Matt en Jacob hun eten aan. Ze hebben nasi besteld, een ander Maleis gerecht, ijs, water en meloensap. Alleen op een bepaald moment is je maag vol, of je nu wel of niet gevast hebt. Veel te veel. Uiteindelijk hebben ze alle drie een dag vasten gered in de hete zon van Maleisië. Maar ze zeggen allemaal: 1 keer en nooit weer.Nog wat gekaart en vervolgens komt om 21 uur de taxi aanrijden om Matt op te halen. Hij vertrekt naar Kuala Lumpur. Toch wat van slag duiken we er vroeg in. Ik heb vanmiddag besloten om van bed te wisselen. Alle kleding of in de koffer of op het bovenste bed en hopelijk slaap ik dan vanavond wat beter. Zou fijn zijn om een aantal uren achter elkaar door te slapen.

Dag 5: mijn eerste werkdag bij de orang-oetans

Vandaag is het dan eindelijk zover, op weg naar de orang-oetans. We worden opgehaald door Itke, een dame van rond de 20 (volgens mij neemt de organisatie The Green Lion alleen maar dames aan van rond de 20 hahaha). Zij is klaar met haar opleiding en zal tot 20 Juni onze begeleidster zijn.Eerst 30 minuten rijden naar Bukit Merah Laketown Resort, van waar we op een boot richting Bukit Merah Orang Utan Island, Semanggol, Perak Darul Ridzuan varen. Met een prachtige zonsopgang vertrekken we naar het eiland voor een tocht van 10 minuten.Het centrum is opgericht in 2000 met 3 orang-oetans. Op dit moment zijn ze met 19 persoonlijkheden (want dat zijn ze) door een eigen fokprogramma en door het opnemen van verwaarloosde en mishandelde orang-oetans.Het centrum omschrijft zichzelf als: A WORLD-RENOWNED CENTRE DEDICATED TO THE CARE OF MALAYSIA ORANGUTAN.Er zijn op dit moment 19 orang-oetans die op het eiland leven. De oudste is de alpha man, genaamd BJ. Hij is de leider van de groep. De opvolger van BJ is Carlos, een mannetje van 17 jaar. Hij zal moeten wachten tot dat BJ overlijdt. Vanaf dat moment neemt hij de groep over. Carlos is een zeer agressief mannetje, omdat hij nu al de leiding wil hebben. Zijn hormonen zitten hem wat in de weg. Daarom zit hij apart in een hok, ver weg van de anderen. Daarnaast hebben we nog Harry van 15 jaar oud. Hij verblijft op dit moment in een hok omdat hij te agressief is en zijn ranger (zijn begeleider verantwoordelijk voor het welzijn van Harry) gebeten heeft. Over een maand of twee wordt hij vrijgelaten op een ander eiland in de buurt, waar hij een nieuw leven kan beginnen.Verder is er Nicky met Baby Cha Cha en Baboon met baby Mannu. Zij blijven tot dat ze 10 jaar zijn bij hun mama; de mama zal in de tussentijd niet nog een kind grootbrengen. Mede door deze lange periode is het lastig om de Maleise orang-oetans bevolking te laten groeien en wordt het ras met uitsterven bedreigt.De meest aanhankelijk orang-oetans zijn Kate, Didin en Li Poh. Zij willen graag contact, zijn in voor een spelletje, leergierig en vinden het contact met de mensen leuk.En tenslotte hebben we nog Tuah, Fatt Fatt, Hiroshi, Careena, Jidin, April, Sonja, Ah Ling en Adam.Ze lijken heel lief en zachtaardig, de pongo pygmaeus, beter bekend als orang-oetan. Ze hebben een roodbruine vacht. Orang-oetan betekent de man uit het oerwoud in het Maleis. Vroeger probeerde de Maleiers de orang-oetan niet te doden, want ze dachten dat het een man was die zich in oerwoud verstopte om aan werk en slavernij te ontkomen.Orang-oetans zijn de grootste in bomen levende zoogdieren. Vrouwtjes hebben een gewicht van gemiddeld 37 kg, terwijl mannetjes gerust 83 kg kunnen wegen. Ze kunnen ongeveer 60 jaar oud worden. Ze eten hoofdzakelijk fruit, bladeren en insecten.Nog maar tien jaar geleden werd hun aantal geschat op 27.000, vandaag zou het lager dan 15.000 kunnen zijn. Indonesië en Maleisië stonden eens vol met bossen maar 40 jaar geleden werd het bos een waardevol handelsartikel daar er tin gevonden was en het land perfect was voor landbouw en overmatige akkerbouw. Hierdoor verdween de natuurlijke leefomgeving van de orang-oetan snel. Bovendien werden ze vroeger gevangen om als huisdier te dienen of om aan dierentuin verkocht te worden. Het was gewoon handel. Omdat het jong het meest te leren valt, werd de moeder gedood.Als we rond 8 uur aankomen op het eiland, begroeten we eerst alle orang-oetans. Elke avond komen ze terug naar hun hokken om ze te beschermen tegen stropers. De hokken gaan op slot met stevige hangsloten en er loopt continu bewaking. In de ochtend worden de meesten weer vrijgelaten op het eiland.Eerst wat babbelen met de apen, wat slaan op hun handen en een aai over hun lippen. Wel uitkijken dat ze niet je hand of vinger te pakken krijgen, want dat is niet zo prettig. Daarna krijgen ze 3 soorten vitaminen via een spuit in hun mond. Dat vinden ze echt een traktatie. Verder nog een flesje melk met heel veel suiker. Ze hebben zo’n grote mond dat ze een flesje melk van 300 ml in een keer kunnen opvangen in hun mond. Daarna mixen ze het nog wat in hun mond alvorens ze het doorslikken.Als ze hun eten hebben gehad worden ze vrijgelaten. Een hele happening. De drie jonge apen Kate, Didin en Li Poh worden door de vrijwilligers naar hun hok gebracht. Hand in hand. Zo schattig. Beetje stoeien, beetje pesten. Het zijn net kleine kinderen.De apen hebben per 3 een groot stuk terrein tot hun beschikking waar ze vrij kunnen rondlopen. Afgezet met hekken met stroom. Pas in de avond gaan ze weer terug naar hun hok. Om hun daar te krijgen, worden er rijstballen in hun hokken neergelegd gemaakt van rijst, wortel en sardientjes of ei.Zodra de apen in hun dagverblijven zijn, aan ons de taak om de hokken schoon te maken. Alle poep wegruimen, schoon schrobben en water wegtrekken. Daarna nog de omgeving vrij maken van bladen en het fruit snijden voor de apen.De lunch nemen we mee naar het eiland toe. Deze wordt iedere ochtend door Itke gemaakt. We hebben een uurtje pauze, waarbij we tijdens de lunch uitkijken op Kate, Didin en Li Poh. Het grappig is dat zij ons nadoen (of wij hun). Als Kate haar arm omhoog doet en naar beneden zwaait, doen wij mee. En dan blijft ze dit volhouden tot dat wij stoppen. Zo grappig om te zien hoe ze met je communiceren. Na het eten even een tukje doen op de veranda, want de hitte maakt je moe. Het is gemiddeld 33 graden, maar de vochtigheid rond de 80%.Na de lunch meloensap maken met weer een hele hoop suiker. Ik moet zeggen dat al het eten wat de apen krijgen, zo ook onze lunch kan zijn. Behalve de rijstbol, want ik heb het niet zo met sardientjes brrrrr. De meloensap gaat in waterflesjes nadat we gecheckt hebben of het sap zoet genoeg is. Zo niet dan gaat er nog wat extra suikerwater in. Daarna gaan we bij elke aap langs om het flesje met sap in hun mond leeg te gieten. Wel even opletten dat het hek onder stroom staat; plotseling lig ik een paar meter verder op de grond door de stroomstoot. Doet geen pijn, maar je bent even de controle kwijt over je lichaam. Gelukkig vangt de stoere Jacob mij op mmmmm.Daarna de rijstbollen gemaakt en om half 3 terug naar huis. Een ontzettende leuke eerst dag, bloedheet, vele liters water verloren en doodop. Niet door het vele, zware werk, want het gaat in een zeer zeer relaxt tempo. Maar door de beklemmende warmte.Rond half 4 weer terug in het hotel. Gedoucht (wat een zaligheid) en daarna met de mannen de was weg brengen. Voor 1 euro wordt de was van de afgelopen drie dagen gewassen en gestreken en kun je het de volgende dag weer ophalen. Fantastisch. Eenmaal buiten zo’n mega hoosbui. Even gewacht, maar geen enkele zin. Matt naar binnen en met zijn charme (wat hij zeker heeft) regelt hij een paraplu met de belofte om deze de volgende dag weer terug te brengen. Het heeft slechts een deel geholpen: schoenen en broek zeiknat. Maar we laten ons niet kennen en op naar de massage. Trappetje op en de massage salon binnen. Het is dat mijn reisgenoten er al eerder zijn geweest, anders was ik zelf nooit deze vage trap opgelopen. Maar moet zeggen: netjes, schoon en professionele mensen. Jacob en Matt in een ruimte, muur ertussen en daarnaast ik. Op de grond. De masseuse spreekt bijna geen woord Engels, dus maar even met gebaren. Een uur massage met olie voor 12 euro. Kijk, daar doen we het voor. De mannen in hun nakie, ik gewoon mijn onderbroek aangehouden. Ik kon de mannen wel horen, hoop gesteun en gekreun. En nee, lieve bloglezers, het is niet wat je denkt. Want ik liep af en toe ook te kreunen. Wat een stevige massage met een hoop gesmijt, geklik en geduw. Oef. Maar wat heerlijk. Voor herhaling vatbaar.Nog wat gegeten en gebabbeld en op tijd naar bed. Moe van de eerste dag, maar ook moe van het slechte slapen. Komt vooral door de hitte in de kleine kamer. De ventilator helpt ook niet, omdat ik in het bovenste bed van de hoogslaper slaap en daar komt de ventilator niet. Wellicht toch maar verhuizen naar het onderste bed.Matt heeft besloten om morgenavond naar Kuala Lumpur te gaan ipv vrijdag. Zijn computer is gecrasht en ze kunnen dit niet maken in Taiping. In Kuala Lumpur heeft hij een winkel gevonden waar ze vier werkdagen nodig hebben. Aangezien hij begin volgende week naar Australië afreist en nog 6 maanden reizen voor de boeg heeft, wil hij het nu laten maken. Daardoor zijn we vanaf morgen met ons vieren. Altijd even omschakelen als iemand van een groep weggaat. Verandert toch iets de dynamiek. Aankomende zondag komen er weer wat mensen bij. Maar Jacob is dan ook al weg. We merken het wel.

Dag 4: een nationale feestdag in Taiping, Maleisië

Vandaag geen eerste werkdag. Het is een nationale moslim dag.En dan is het 2.30 uur en de hemel heeft zichzelf geopend. Wat een hoop water. Het heeft hier al geen 10 dagen geregend, wat bijzonder is voor de regenstad van Maleisië. Hier valt twee keer zoveel regen dan in iedere willekeurig andere stad van Maleisië. Wellicht dat er daarom niet zo veel toeristen komen. Het giet, BOOOOOM (of hoe omschrijf je het geluid van onweer). Halleluja, wat gaat dat te keer. Vind het eigenlijk wel een heel klein beetje heel eng. Maar even manlief gebeld, het is tenslotte nog maar half 9 in Nederland. Klein beetje steun. Was al wel de hal in gelopen, maar niemand die reageert. Blijkbaar hebben zij er allemaal wat minder last van, maar ze slapen ook met hun vieren op een kamer. Daarna zus geappt, die vervolgens ging facetimen. Fantastisch advies van mijn nichtje (of moet ik zeggen nicht, ze is tenslotte al 11) die even mee keek: altijd blijven lachen. Zo, die knal is dichtbij. Gelijk wifi er uit en licht uit. En zuslief niet meer kunnen terugbellen. Gelukkig doet mijn prepaid SIM kaart het wel, dus berichtje gestuurd dat de onweer niet ingeslagen is bij ons in de buurt. Maar aan de knal te horen had het gekund. Niet prettig, meneer de natuur. Achteraf blijkt dat mijn dak uit golfplaten bestaat en dan klinkt de regen dubbel zo hard. Uiteindelijk heb ik over de gehele nacht rond de drie uur geslapen, oef. Jetlag in combinatie met onbekende geluiden werkt ook even niet mee.Tijd voor ontbijt, 8 uur scherp. Moet zeggen dat de douche hier uitstekend werkt. En de oploskoffie smaakt toch best goed als je in deze omgeving bent. Het ontbijt is even keuzes maken: wit toast met suiker, met aardbeienjam of met abrikozenjam. Hmmmm moeilijke keuze. Dan maar wat toast die je vervolgens niet moet laten aanbranden. Sorry ma, toch maar opgegeten. Eten weggooien doe je hier niet. Om 9 uur komen de dames Hike en Shirley mij ophalen voor een rondleiding door Taiping. Het is niet zo’n grote stad. Wel een gevaarlijke stad voor fietsers (niet doen) en voetgangers. Dit komt ook omdat ze hier niet veel wandelen. Je moet je eigen ruimte creëren en op een bepaald moment maar gewoon oversteken. Ze kennen geen voetpad of stoep, dus dan maar langs de kant van de weg. Gelukkig wel rechts, zodat je het verkeer kan zien aankomen (ze rijden hier links). Veel foodmarkets zijn nog dicht vanwege de ramadan. Maar wel een indruk gekregen.De rest van de vrijwilligers hebben zo hun eigen plannen. Gaby (zo heet de Duitse vrouw dus echt) is begonnen aan een wandeling van 6 uur naar een uitkijkpunt, Mandy ondergaat een massage (goed idee!), Jacob is een berg aan het beklimmen en Matt is naar een houtkool fabriek op de scooter. Zelf ben ik de hele dag op pad met Hike en Shirley. Na de lunch in het hotel op naar de Burmese Pool. We worden afgezet door Paul omdat het toch nog best een eind lopen is. Het is een natuurlijke plas, ooit gebruikt door Britse soldaten in de 20-jaren. Helaas door de vele regenbuien is het water niet meer helder, maar zeer modderig. Dus maar niet gezwommen en alleen gekeken hoe gezinnen zich vermaken in het water. Paul weer gebeld en we worden afgezet bij het eerste museum van Taiping. Wel ondertussen allerlei aapjes langs de kant van de weg gezien. Dit museum is tegenover een zeer oude gevangenis uit 1879, waar de zwaarste criminelen zitten. Zeer verouderd. Wil niet weten hoe het er binnen is met deze temperaturen en vochtigheid. Het museum heeft niet echt bijgedragen aan mijn weinig hoge interesse graad voor museums. Vervolgens via Lake Garden Taiping teruggelopen naar huis. Ontstaan tijdens de tin mijn tijd als watertoevoer. Nu een prachtig natuurgebied, waar menig bruidstel hun trouwfoto’s maken.Na 2 uur gelopen te hebben, nog wat bomen gezien te hebben met nog meer aapjes, uiteindelijk geëindigd in de McDonalds. Het mooiste moment van de dag, al was het alleen maar voor de airco. Een leuke kennismaking met Taiping. En met Hike, een Thais meisje van 20 en met Shirley, een Maleis meisje van 20. Allebei een aantal maanden werkzaam bij Green Lion als zomerbaan.In de avond staat het eten al weer klaar. Het diner krijgen we in bakjes die door Hike gehaald wordt bij een restaurant. Daarna nog wat gekaart en op naar bed.

Dag 3: aankomst in Taiping, Perak

Het is zowaar negen uur, niet verwacht zo lang te slapen. Waarom is mijn wekker niet afgegaan? Logisch als je een wekker instelt vanuit Nederlandse tijd en je de middag instelt ipv de ochtend. Even niet helder geweest gisteravond. Zal wel de jetlag zijn geweest. Tijd voor ontbijt. Wat een mega keuze. Voor iedere cultuur wat wils. De American pancakes, Aziatische warme maaltijden, typisch Engels ontbijt. Wat je maar wilt. Ik ga voor de pancakes met cornflakes. Soms zorgt teveel keuze er voor dat je terugvalt op het gebruikelijke en het bekende.Nog wat tijd over. Alvast even checken waar ik straks naar toe moet. Makkelijker om nu naar het station te lopen en de ontmoetingsplek te vinden dan met de zware koffer. Na 5 minuten terug. Toch handig zo’n hotel bij het station. Café latte besteld en gewacht tot 12.45 om opgehaald te worden.Half 1, mijn avontuur gaat beginnen. Op naar de MacDonalds op het station om te kijken of mijn gids er staat. Heerlijk een bekend afspreekpunt. Kan niet missen. En ja hoor, een 20 jarige meisje genaamd Izzetari. Klaar om mij te begeleiden naar Taiping. Net een week in dienst bij de Green Lion organisatie als zomerbaan. In september gaat ze verder met haar masters in science. Ze brengt mij naar een wachtruimte om te wachten tot dat we naar de trein mogen. Zeer georganiseerd. Plotseling verschijnt er een man met een bord en iedereen volgt braaf deze meneer. Aantal roltrappen naar beneden met mijn zware tas (toch al mijn hobby zo’n roltrap naar beneden, laat staan met mijn koffer NOT). In een lange stoet naar de trein. En ik kan zeggen, een zeer moderne schone trein. De schoonmaakster komt ongeveer ieder half uur de WC checken. De beenruimte beetje krap, maar goed, ben ook wat langer en forser dan de gemiddelde inwoner van Maleisië. En weer die muziek. De hele rit door. Was ook al in de trein van het vliegveld naar het centraal station gisteravond. Blijkbaar denkt ergens iemand dat de mensen bij een lange treinreis vermaakt willen worden met muziek….. koptelefoon op en film gekeken. Tip: sinds kort kun je bij Netflix films downloaden en deze terugkijken zonder wifi. Ideaal. Twee Hallmark Christmas films zitten kijken. Ja, ja, we gaan voor pure romantiek in tropisch zomer hahaha.Na 3,5 uur aangekomen in Taiping. Zo, de beklemmende warmte komt je tegemoet, zodra je de deur open doet (helaas zonder koffie). In de trein dikke trui aan vanwege de airco, in de buitenlucht beslaat je bril gelijk. Nog even wachten tot dat de lift verschijnt met twee dames van de Green Lion organisatie. 10 Minuten door de chaos van Taiping.Welkom in Sojourn Beds & Café Hostel. Een klein hotel in de Chinese wijk van Taiping. De helft van de bevolking is moslim. Het overgrote andere deel is Chinees. En helemaal in Taiping, omdat de Chinezen veel in de tin mijnen van Taiping gewerkt hebben. Deze zijn nu dicht, maar de Chinezen zijn blijven hangen.Zeer vriendelijk ontvangst door Paul Row, eigenaar van de Green Lion organisatie, een organisatie waar Travel Active in Azië veel mee samenwerkt. Koffie, thee en water kan zo gepakt worden. Voor de overige drankjes zelf geld in een blikje doen. Elke ochtend gezamenlijk ontbijt, het avondeten is om 18 uur. Door deze activiteiten gezamenlijk te doen, leer je ook snel de andere vrijwilligers kennen. Morgen is het een vrije dag, vandaar dat we morgen om 8 uur ontbijten. De overige dagen moeten we om 7.15 uur vertrekken voor ons werk, dus vroeg op.Na de incheck word ik door Ken, de eigenaar van het hotel naar mijn kamer gebracht. Echter eerst schoenen uit, anders mag ik niet verder. Zeer proper en een bekend onderdeel van de Aziatische cultuur. Hij kijkt naar mijn tas en maakt de opmerking hoe zwaar de tas is. Ik denk nog ???? wat maakt dat uit. Nou wel als je een zeer stijle trap op moet. Tas op mijn rug en we gaan er voor (hijg, hijg, hijg in die warmte). Hij verontschuldigt zich bij het naar boven lopen voor de kleine kamer. Ach, wat is klein, denk ik nog. Het is een kamer voor mij alleen met airco, dat is het belangrijkste.Je hebt klein en je hebt klein, maar deze kamer is wel erg klein. Zowaar 2,5 bij 2 meter breed en een stapelbed. Het onderste bed is mijn kast. Je moet mij niet zien boven komen, vroeger ging dat toch een stuk makkelijker zucht. Een gezamenlijk douche en toilet met de overige gasten van het hotel. Bijna allemaal vrijwilligers die voor hetzelfde project werken. Een Canadese jongen Jacob, een Duitse vrouw Gerda (geloof ik, morgen nog even navragen), een Australische dame Mandy en een Engelse jongen Matt.Tas uitgepakt, korte broek aan en mijn slippers. En maar eerst eens een kop koffie. Begrijp nu waarom Yin, de vrouw van de eigenaar, bij het klaarmaken van de oploskoffie aangaf dat er een aantal goede koffie tenten in de buurt zijn. Zo wat een bocht. Morgen maar even bij zo’n koffie tent kijken.Rond 18 uur komen de vrijwilligers thuis van een weekend zon, zee en strand. Even voorstellen en gelijk word ik uitgenodigd om mee te gaan eten. Heerlijk informeel. Ze gaan eerst nog even douchen en dan de stad in. Op pad voor een echte locale maaltijd. Overal staan tafeltjes op openbare plekken met daarom heen allemaal kleine restaurantjes waar je eten kan gaan halen. Een soort food market. Gekozen voor kip met paksoi en knoflook en uiteraard de cola. Elke dag een blikje cola om de maag te zuiveren. Heerlijk gegeven, alhoewel het wel erg scherp is. Het is nu erg druk omdat de moslim bevolking pas na zonsondergang mag gaan eten ivm de ramadan. Maar dan mag je ook wel genieten van een erg mooie zonsondergang. Gelijk voor morgen afspraken gemaakt hoe de nationale moslim feestdag te besteden en toegevoegd aan de app groep.Het is nu 22 uur. De airco is de kamer aan het afkoelen. Eens kijken hoe goed de wifi werkt op de kamer. En ja hoor, gelijk via FaceTime contact met het thuisfront. Even bijgepraat, deze blog geschreven, Netflix film gekeken en het is nu middernacht. Bijna bedtijd. De airco maar uitgedaan. Omdat ik op het bovenste bed slaap, krijg ik alle afkoeling van de airco recht in mijn gezicht. Te grote airco voor de kamer. Ik ga er maar niet mee slapen, want dat is wel erg koud. Maar als start prima.

Dag 2: aankomst Kuala Lumpur, Maleisië

02:30 uur. Klaar wakker. Heb ik een heerlijk bed (voor vliegtuig begrippen), lig ik nog wakker. Ok, dan maar filmpje kijken. Beauty and the Beast, heerlijk. En nee, deze heb ik nog niet gezien, echt nietBen toch wel jaloers op al die mensen die het vliegtuig instappen, gaan eten en vervolgens knock out zijn tot de landing. Mijn buurvrouw bij de vlucht Johannesburg naar Schiphol in maart lag ook al zo lekker te tukken. Maar niets vergeleken met de meneer die nu naast mij ligt. Het voorgerecht heeft hij nog gered; tot nu toe helemaal van de wereld.Rond 3.30 uur maar weer stoel in bed stand en zowaar, om 7 uur word ik wakker doordat de bemanning wil dat we wakker worden. Er moet nog ontbeten worden en over anderhalf uur gaan we landen. En mijn buurman ligt nog steeds te snurken. Ik denk toch een slaappil. Moet ik misschien maar eens ga proberen. Diegenen die vaker met mij op reis zijn geweest, weten mijn standaard eerste actie op een vliegveld. De WC checken. Is belangrijk om een indruk te krijgen van een land, toch? WC keurig schoon en gelijk komt de herinnering weer naar boven van mijn bezoeken aan andere Aziatische landen. Hoeveel medewerkers heb je nodig om een toilet schoon te houden? In dit geval 5 vriendelijke dames. Moet ook wel zeggen dat het toilet inderdaad schoon is, alhoewel ik altijd wel even moet wennen aan het feit dat er standaard geen wc papier gebruikt wordt. Daardoor is de vloer nat, maar dat zegt niets over de schoonheid van het toilet.Toch maar even navragen, moet ik echt de trein in om naar de volgende hal te gaan voor het afhalen van mijn bagage. Voelt toch wel beetje raar. Maar de bordjes en de stewards op het vliegveld wijzen mij allemaal naar dezelfde trein, dus dan stappen we maar braaf in de trein. Op hoop van zegen. Wellicht deze keer niet een hartverzakking doordat de bagage niet komt, maar een hartverzakking dat ik de bagage band niet kan vinden hahaha. Dat zal wel meevallen. Met vriendelijk vragen kom je een heel eind.Volgens mijn reisinstructies van Travel Active moet ik eerst een SIM kaart scoren, omdat je toch delen van de reis alleen reist. Met het verzoek om dan ook gelijk een aantal telefoonnummers van contactpersonen en verzekeringen in de telefoon te zetten. En dat gaat zeer eenvoudig, heb niet eens hoeven zoeken. Vele bekende telecom bedrijven naast elkaar, nog voordat we door de immigratie heen zijn. Voor 15 euro 18 minuten bellen en 10 GB data. Zou dat genoeg zijn.Ook al gelijk mijn treinkaartje gekocht voor de sneltrein naar Kuala Lumpur Sentral. En nog steeds niet door de immigratie heen. Of ik met credit card wil betalen: 20% korting. Kijk, daar ben ik natuurlijk altijd voor in.En dan eindelijk de immigratie dienst. Blijft toch altijd spannend, maar als ik Zimbabwe binnen gekomen ben, dan moet dit ook wel lukken. Een ding is helder: NEEM GEEN DRUGS MEE. Overal waarschuwingen, zowel door de purser in het vliegtuig als op het vliegveld. Neem geen drugs mee, je wordt opgehangen, letterlijk. De boodschap is helder, weg er mee!Weer een mooie stempel in mijn paspoort en de bordjes volgen om mijn bagage op te halen. Gelukkig, de bagage ligt al op de band. Wat een voordeel is van business class vliegen, je bagage heeft ook voorrang. Maar natuurlijk ook omdat je al een half uur bezig bent voordat je bij de bagage band bent. Nu nog de trein zoeken, wat geen probleem is. Overal van die vriendelijke medewerkers die je willen helpen. Binnen 25 min op centraal station, bordjes Hilton volgen en inchecken. 26ste Verdieping, wat een uitzicht over de stad. Een echte miljoenenstad, dat is wel helder. Heel snel slippers en korte broek uit de tas vissen. Op naar het zwembad.De warmte is goed te voelen. Zeer beklemmend, even omschakelen. Helemaal omdat het in het hotel koud is door de airco en buiten benauwd en vochtig. Denk dat de neusdruppels wel gebruikt gaan worden.Saté besteld, wat ontzettend lekker. Boekje gelezen, beetje rondgekeken. Na een kort dutje naar het restaurant. Ok, toch maar weer even terug, iets te casual gekleed. Tweede poging. Een lopend buffet, te veel om uit te kiezen. Wat een snoeperij. Met een live band op de achtergrond. Gezellig.Nu in de clubbar van het hotel. Een Amerikaanse band treedt op. Toch wel apart gevoel, zo in je eentje aan de bar. Manlief even laten schrikken door een app te sturen met de mededeling dat ik eenzaam alleen aan de bar zit en mannen aan het scannen ben. Grapje schat, ik zit heel braaf in mijn telefoon gedoken. Het geluid staat hier zo hard, dat ik in het oor van de barman moet gillen om een drankje te bestellen. En de zaklamp van de telefoon moet gebruikt worden om de menu kaart te lezen. Gelijk goed moment om deze blog te schrijven, want de band heeft even pauze. Rustig mijn tomatensap aan het op drinken, we doen stoer. Zo maar naar boven. En uitkijkend uit mijn hotelkamer raam over de miljoenenstad heb ik toch wel een beetje medelijden met al die mensen die nu nog in de file staan.Hoewel het hier nu middernacht is, staat mijn bioritme nog op 16 uur NL tijd. Toch proberen zo snel mogelijk mijn lichaam aan het ritme van Maleisië te laten wennen.