Dag 17: op voor een tweede beach dag in Pulau Pangkok, Perak
Au, au, au, au, mijn spieren. Ik kom echt niet meer vooruit. Mijn kuiten, mijn bovenbenen, dit is niet meer leuk. Al steunend op alles wat ik maar tegenkom kom ik de trap af naar beneden. Oef.Maar we zijn er weer helemaal klaar voor. Op naar een twee dag aan het strand. Alleen nu zonder Zatie. Kom op, we zijn volwassen vrouwen, dat moet toch lukken. Aangekomen op het busstation: shoot, toilet nog niet open. En nogmaals shoot, buschauffeur geeft aan dat er geen rechtstreekse rit is naar Lumut. Hij zal aangeven wanneer we van bus moeten wisselen. In de tussentijd komen er een aantal jongens binnen die duidelijk de nacht overgeslagen hebben. Waarschijnlijk moslims die het einde van de ramadan vieren. Ik wist het zelf niet, maar na een maand vasten is het een maand vakantie / feest vieren. Vandaar dat we al die mooie geklede mensen zien rondlopen. Prachtige kleuren, mooie jurken. Iedereen ziet er tip top uit. Gelukkig gaan de jongens achterin de bus zitten en worden ze al rap minder luidruchtig. Al slapend is iedereen lief, toch.Na dik een uur rijden zegt de buschauffeur dat we hier uit moeten. De bus naar Lumut komt over 15 minuten. En dan sta je daar, nog snel even naar de wc in een restaurant vlakbij. Als we de tijd hebben, laten we het moment natuurlijk niet voorbij gaan. En dan vraagt één van de jongens of wij met hem op de foto willen. En dan de volgende jongen. En dan de volgende jongen. We zouden er bijna geld voor moeten vragen. Gelukkig komt de bus naar Lumut inderdaad om 8.15 uur aanzetten, alhoewel Taiping nog op de bus staat. Maar de buschauffeur herkent mij nog van de vorige keer en geeft aan dat we de goede kant op gaan (in zeer gebrekkig Engels). Op hoop van zegen dan maar.En ja hoor, daar is Lumut. Wel lekker dat ik hier al een keer geweest ben. Het is alleen veel en veel drukker dan afgelopen donderdag. Ken heeft ons er al voor gewaarschuwd, het is een lang feestweekend. Eerst naar het hotel, waarbij we nog niet kunnen inchecken. Daarna naar de boot. We kunnen de boot van 10.45 uur nog pakken. Dat is mooi meegenomen. Rijen dik, maar er kunnen veel mensen op de boot.Aangekomen op Pangkor staan de roze busjes weer klaar. Alleen nu hebben we Zatie niet bij ons, is het veel drukker en zijn we dus even niet zo interessant als 2 personen. Het is even zoeken, vragen, ronddwalen, maar uiteindelijk hebben we een taxi gevonden die bereid is om ons mee te nemen. En hij krijgt het voor elkaar om nog een aantal mensen te vinden die met ons meerijden. We hebben gevraagd of hij ons zou willen ophalen. We zullen zien.Bij Daddy cafe is het nog heel rustig. Wilma is helemaal onder de indruk van de omgeving. Het is er ook prachtig. Snel een stoel geregeld en lekker liggen. De zon is niet zo aanwezig vandaag, wat wel prettig is. Natuurlijk nog wel goed insmeren. Terwijl we daar liggen, staan er rechts van ons steeds meer groepen Indiase mannen. In vrije tijd kleding, maar zeker niet in strandkleding. En ze staan alleen maar te kijken. Op een manier die eigenlijk toch wel wat vervelend wordt. Wilma wil gaan zwemmen, ze heeft een keurig badpak aan, maar laat toch maar haar korte broek aan. Terwijl ze aan het zwemmen is, ga ik toch maar wat meer rechtop zitten. Afgelopen donderdag waren er alleen maar toeristen op het strand en lag iedereen in bikini / bakpak. Maar nu zijn het veel meer locals. Gelukkig wordt het al wel wat beter als later op de dag meer families arriveren.Opeens komt Wilma terug en nodigt ze mij uit om mee te gaan in een bootje het water op. Ze heeft een leuk prijsje geregeld. De tassen bij de bar achtergelaten en op zoek naar de man die het prijsje geboden heeft. Hij vraagt of wij willen snorkelen. Helemaal prima. Vervolgens brengt hij ons naar het eilandje in de zee. Heel hard varend over het water, geweldig. We stoppen aan de achterkant van het eiland, slik, een mierenhoop van mensen. Dat wordt geweldig snorkelen, maar niet heus. Over een uur worden we weer opgehaald. Slippers in de boot achtergelaten en via het water naar het eilandje. Zwemvesten moeten aanblijven, want er varen zoveel boten op en af, die heel dicht bij het eiland komen. Dan zien ze ons tenminste. Het gros van de mensen snorkelt volgens mij voor de eerste keer. Het is een gekrioel in het water. En wij er tussen door. We hebben wel een paar vissen gezien, maar ik denk dat het nog veel mooier is als het heel rustig is. Nu is het heel veel zand. Op het laatste moment snij ik mijzelf aan een steen onder water, niet pijnlijk maar wel een spoor van bloed achterlatend. Wilma heeft nog een pleister die het heel even volgehouden heeft. Een uurtje later komt de boot ons weer ophalen. Bij het uitstappen pakken we de slippers. He, waar is mijn linkerslipper? Nee, niet mijn mooie Havana slipper waar ik zo blij mee was. De schipper was echter zo vreselijk gestresst door alle drukte van de dag (zijn ze duidelijk niet gewend, deze drukte) dat hij al weer weg wilde gaan. Maar dan heb je aan mij een verkeerde, want ik sta daar met 1 slipper in mijn hand. Uiteindelijk mag ik zijn slippers lenen om nieuwe slippers te kopen bij een winkeltje vlak bij. En al starend over de zee denk ik aan de persoon die mijn slipper gaat vinden en mijn pleister. Kan in elk geval zeggen dat ik iets achtergelaten heb van mijzelf in Maleisië.Heerlijk wat gegeten, een Pina Colada gedronken en uitkijkend over de zee moeten we concluderen dat we een heerlijke dag gehad hebben. Het is bijna tijd om weer terug te gaan naar het hotel. Eens kijken of de taxi zich aan de afspraken houdt. Meneer achter de bar, wilt u een taxi bellen. Daar stappen mensen uit de taxi, kunnen we meerijden? En uiteindelijk belanden we bij de ferry. Oeps, wat een rij mensen. We gokken er op dat we niet meekunnen met de boot. Wat ook klopt, maar gelukkig komt er een tweede boot. Ze zijn ingespeeld op de drukte.In het hotel eerst douchen; wat spurt daar weg. Ieks, een hele grote kakkerlak. Gadverdamme (sorry voor het taalgebruik). Snel naar beneden gelopen (voor zover mijn spieren dit toelaten, maar ik ben wel sneller dan vanochtend) en de man achter de balie gevraagd of hij de kakkerlak wil weghalen. Komt hij met een hele grote spuitbus aanzetten. Ja, en? Daar kun je de kakkerlak mee dood maken. Je denkt toch echt niet dat ik zelf de kakkerlak ga doodmaken, ga je gang. Dus hij achter mij aanlopend de trap op en op zoek naar de kakkerlak. Zijn manier is gewoon beginnen met spuiten. Eh sorry meneer, maar ik moet hier wel slapen vannacht en ik heb geen ramen gezien. Hoe gaan we de boel ventileren? Maar eerste zorg is de kakkerlak vinden. Je ziet hem al kijken; ik heb hem toch echt gezien. En gelukkig, daar is de kakkerlak. De hele spuitbus wordt op het beest losgelaten en hij is dood. Dan gaat er een bel en weg is meneer. Sorry, wie ruimt dat beest op? Ik dus, met een papiertje in de wc.Na dit avontuur tijd voor het avondeten. We gaan voor roti bij de Indiaan. Sorry, we zijn uitverkocht. Pardon, een Indiaas restaurant die geen roti meer heeft. Zucht. Dan maar naar de KFC. Wat een drukte, wat een rijen en wat een tempo. En dat voor twee burgers. Na heel veel geduld de burgers gekregen en opgegeten bij de kade.Het is nu bijna middernacht en het blijkt dat de hele verdieping door een Chinees gezin afgehuurd is, behalve onze twee kamers. Ik heb tot twee keer toe in mijn ondergoed op de gang staan schreeuwen dat ze het toch echt rustig aan moeten doen. Niet dat ik nu de illusie heb indruk te maken. Deuren open, deuren dicht, kinderen over de gang heen hollend. Nu zijn de kamers zelf ook heel gehorig, want ik zou toch zweren dat de buren bij mij aan het douchen zijn. Gelukkig moet de familie uiteindelijk ook gaan slapen en neemt het rumoer af. Oké, de kamer is slechts 35 euro, dus we moeten niet mopperen.
Dag 16: met een jeep de berg op en wandelend naar beneden
Het is half 2. Wat hoor ik toch buiten. Johanna, Wanda en een Amerikaanse jongen zitten buiten op het terras naast mijn slaapkamer raam. Deze staat open omdat mijn airco het niet doet. In mijn ondergoed (oh help) toch maar even gevraagd of ze wat stiller willen zijn.Terug naar mijn kamer druk ik op de knop en voilá, er is weer elektriciteit. Snel airco aan, raam dicht en verder tukken. Vandaag is het zaterdag en Wilma wil graag wat van Taiping en omgeving zien. Ze is hier twee weken, waardoor dit weekend de enige mogelijkheid is om op pad te gaan. Zelf ben ik nog niet naar Bukit Larut geweest. Dit is een berg (of is het een heuvel???) van waaruit je over Taiping heen kijkt. De berg is 1250 meter boven zee spiegel en krijgt de meeste regen over zich heen in heel Taiping. Een mooie activiteit voor deze zaterdagochtend en gelukkig is Wilma het met mij eens. Zowel Ken als Yin waarschuwen ons dat het druk kan zijn door de vakantie. Dus om half 8 klaar voor onze wandeling naar Bukit Larut. Daar aangekomen valt de drukte heel erg mee. We vertrekken met 2 jeeps (in totaal 12 mensen) naar boven. De chauffeur maakt er een mooie achtbaan rit van. Zo, dit is stijl omhoog. Na een half uurtje komen we boven aan, we stappen uit en de jeeps rijden weg. Pardon, het blijkt dat ze over dik 2 uur weer terugkomen met nieuwe toeristen en wij kunnen dan weer opstappen voor de weg terug. Ok, dat gaan we dus niet doen. Ook niet omdat er niets open is boven. Ivm de ramadan (zucht, word er toch af en toe wel klein beetje moe van) is het café niet open. En dus is er verder ook niets te doen, behalve beetje naar het uitzicht staren. Dus wij, als twee fitte Hollandse meiden gaan naar beneden lopen. 9 Km op mijn All Stars met een klein flesje water. Moet toch lukken. Het is een prachtige tocht van 3 uur, maar als de jeep leeg terugkomt van boven 2 km voor de eindstreep, springen we er toch maar enthousiast in. Mijn kuiten staan op ontploffen. Hallo zeg, wat een stijle daling. In de tussentijd wel veel gesprekken met mensen die omhoog lopen. Diep respect. Nu blijkt dat deze mensen meestal omhoog lopen en met de jeep naar beneden gaan. Wat beter voor de knieën. Het feit dat Gaby in 5,5 uur de berg opgelopen is en vervolgens weer wandelend naar beneden is gegaan, dat ga ik nooit redden. Enige pluspunt is dat het niet warm is en dat de uitzichten prachtig zijn. Al lopend zien we de Dusky Leaf Monkey. Zulke schattige dieren. Op bepaald moment denk ik vogels te horen, heel veel vogels. Maar het blijkt de elektriciteitsdraden te zijn die zo veel lawaai maken. Een hele hoge fluittoon. Denk toch dat ik hier niet prettig loop in het donker, maar gelukkig hoeft dat ook niet.Nadat we uit de jeep gestapt zijn, moeten we nog een kleine 20 minuten naar huis lopen. Oef. Vlak bij de Bukit Larut komen we ook weer veel apen tegen. Dit keer de Southern Pig Tailed Macaque.Dit zijn wel eigenwijze apen, dat is goed te zien. En daar de bekende M.Wat is de McDonalds dan een genot. Kopje koffie, wat ijswater en een heerlijke Big Mac. Even geen rijst.Bij terugkomst mij net geïnstalleerd na een koude douche als Amy mij vraagt of ik mee ga naar Ipoh, de hoofdstad van Perak. Eén van de gasten heeft een auto en wil ons rondleiden in Ipoh. Ik was alleen zo blij dat ik eindelijk even kon zitten, dat ik bedankt heb. Maar Wilma wil wel heel graag mee. Binnen 5 minuten zitten ze in de auto en zwaai ik ze uit.Heerlijk weer klaar voor mijn zit middag op de veranda. Mariek, wij gaan straks naar de film. Ga je mee? Hé, daar zijn we helemaal voor in Paulien. Welke film? Het wordt de Transformers, je weet wel, de film waar de auto’s in robots veranderen en andersom. Ok, niet mijn eerste keuze, maar helemaal voor. Al leuk om een keer naar de bios te gaan in een ander land. Een moderne bioscoop, goed geluid, mooi scherm, airco. In de shopping mall.De popcorn is niet om eten. Alles is hier zo’n stuk zoeter, de popcorn lijkt wel karamel. Brrrr. Paulien en ik zo gelachen. Wat een hilarische film. Britse humor vermengt met Amerikaanse stoere gevechten. Sommige robots waren zo schattig, met een eigen karakter.Nog wat gegeten op de food market. Was nog even zoeken, want vanwege suikerfeest / einde ramadan is er weinig open. De vriend van Paulien heeft tijdens het eten nog wat meer uitleg gegeven over het moslim zijn. Het blijkt dat in Maleisië je volgens wet verplicht moslim moet zijn en aan de ramadan moet meedoen. Heb je Chinese of Indiase roots, dan heb je een keuze. Maar het is beter om je dan te bekeren tot moslim, want dan heb je veel meer rechten en veel meer mogelijkheden voor subsidie. Je krijgt ook meer geregeld als je bijvoorbeeld een bedrijf wil opstarten. Omdat de moslims op jonge leeftijd trouwen en veel kinderen krijgen, is het opleidingsniveau ook minder hoog. Ze hebben het geld niet om de kinderen een goede opleiding te geven. Maar grote gezinnen en vroeg trouwen hoort er bij, dus dan is er ook geen tijd om als ouders je opleiding af te ronden. En dan ben ik wel weer blij dat ik geboren ben in een land als Nederland.Nog wat New York cheesecake gegeten met Sogar (ben er eindelijk achter hoe de vriend van Paulien heet. Sugar, maar dan met een o) en Paulien. Tijd om naar huis te gaan. In de avond weer wat gebabbeld met jan en alleman. Morgen vroeg op. Dag naar strand met Wilma. Bus 7 uur scherp.
Dag 15: weer op weg terug naar Taiping na een heerlijke stranddag
Zo wat een slechte nacht. Het is nu half 2 en ik zwem in mijn eigen bed. Dit gaat niet goed komen. En het ruikt ook zo muf. Bah. Gaby slaapt dus ik doe gewoon de airco aan. Heeft ze er commentaar op, dan is het pech. Want we vertrekken toch straks weer naar Taiping. Om 8 uur gaat de wekker. Beiden beroerde nacht gehad, hoewel ik wel wat beter geslapen heb met de airco aan. Gaby daarentegen niet. Snel gedoucht en op naar het restaurant van gisteravond. Geen ontbijt in hotel, dus dan maar roti eten. Dit is een soort van pannenkoek uit India. Het wordt ter plekke klaargemaakt maar geloof me, er ging een klont boter op voordat het in de pan ging. Oeps, minstens een kilo is er spontaan weer aangevlogen. Halleluja, maar lekker. Niets geen beleg meer nodig.Ook nu sla ik het drinken maar weer over, want we moeten weer twee uur terug. Zit ik net weer lekker in mijn Netflix film, stoppen we opeens. Denk dat we wel een half uur stil gestaan hebben in de zeer koude bus. Geen idee waarom en waarom moet die airco zo hoog. Blijkt dat we van bus wisselen. Gelukkig staan we bij een benzine station en kan ik snel even plassen. Uit ervaring heb ik standaard mijn vochtige toiletdoekjes bij mij, want WC papier is nog steeds ver te zoeken. Bij het teruglopen word ik aangesproken door een Maleise lilliputter. Gedag, waar kom je vandaan en hand schudden. De Islamtische mannen geven ons vrouwen geen hand, de mannen uit India daarentegen constant. Grappig, die verschillen in cultuur.Om half 1 zijn we thuis en tot onze verbazing komen ook de orang-oetan vrijwilligers aanlopen. Itke en Zatie gaan naar huis, voor hun zit het project er op. Het is de komende dagen feest en ze willen morgen thuis zijn. De Engelse familie gaat gelijk weer naar hun hotel, maar geeft aan dat als een van ons in het Novotel gebruik wil maken van het zwembad, wij een gil moeten geven. En geloof me, die gil heb ik binnen een half uur gegeven. Scarlett en Stephen staan mij al op te wachten in het hotel. Je moet een kamerkaart hebben om de lift in werking te stellen. Op de 6de verdieping ligt een prachtig zwembad. Ik ben even heel gelukkig. Wat heerlijk. Ik kan een handdoek uit de kleedruimte gebruiken. Bakje koffie besteld en de middag daar gelegen. In de tussentijd raak ik aan de praat met Lin en Stephen. Nu blijkt dat zij allebei ook in de farmaceutische industrie werken. Hij als engineer bij Astra Zeneca voor het bouwen van een aantal productie sites. En Lin als qualified person / RP. Nu zal je waarschijnlijk denken: euh, ok, geen idee. Maar vanaf 1 augustus word ik ook RP. Wat is de kans dat je iemand tegenkomt die hetzelfde werk doet als wat je zelf gaat doen? Helemaal omdat er zo’n tekort is aan mensen die RP willen zijn. En hier in Taiping. Dus heerlijk gebabbeld over alle ontwikkelingen. Met name de Brexit. Grappige is dat Lin voor gestemd heeft en Stephen tegen. De belangrijkste reden van Lin is dat het nu net niets is. De UK is lid van de EU maar heeft bijvoorbeeld nog wel haar eigen munteenheid. Doe het of helemaal of niet. En aan de waterkant laait de discussie tussen beiden weer op over dit onderwerp.Rond 17 uur loop ik naar huis en kom ik Gaby tegen. Ik heb er minimaal 5 jaar overgedaan om iemand in Amersfoort tegen te komen op straat. En hier loop ik in het winkelcentrum Ken tegen het lijf en op straat Gaby. Dat verzin je toch niet. Dus ik vraag wat ze gaat doen. Ze zegt massage en ik draai mij acuut om. Het toverwoord voor deze dag. Het is een heerlijke massage, dit keer wat minder hard.Het is de laatste avond van Gaby waarbij ze besluit om deze op haar bed met een boek door te brengen. Ze is niet goed in afscheid nemen en dit werkt voor haar het beste. Nog wat gedronken met een anderen, waaronder de Walker. Wie? Meigo Mark uit Estonia. Hij is 27 jaar en loopt reeds drie jaar de wereld rond. Hij heeft nu al 16000 kilometer gelopen. Onderhoudt zichzelf met het schrijven over zijn avonturen voor een reis tijdschrift in Estland, met het compenseren van muziek (hij is componist en muziekdocent), met het geven van presentaties op scholen en het deelnemen aan interviews voor TV en krant. Zeer intrigerend waarom iemand opeens besluit om te gaan lopen. Hij wil nog minimaal 6 tot 8 jaar lopen. In de avond zingt hij een aantal liedjes uit zijn land van 1 miljoen inwoners. Even is leuk, maar hij gaat er helemaal voor. Wilma besluit maar naar bed te gaan, die kan het niet meer aanhoren. Zelf kaarten we stug door in de hoop dat hij stopt.En toen ging het licht uit. Stroomstoornis in vier blokken. Omdat het dit weekend vakantie is, kan het wel even duren voordat het gemaakt is. Dit betekent naar bed met een zaklamp en slapen zonder airco of ventilator. Ken heeft wel heel schattig overal kaarsjes neergezet. Heeft ook wel iets romantisch. We zullen het zien hoe de nacht verloopt. In de tussentijd nog even naar de wc en naast mij hoor ik Meigo weer met ziel en zaligheid zijn volksliederen zingen. Het is een vrolijke jongen.
Dag 14: een dagje naar het strand in Pulau Pangkor, Perak
Ter afsluiting van de cultuur week een dagje naar het strand. Oh, wat heb ik mij hier op verheugd. Heerlijk uitkijkend over de zee, de palmbomen, een Pina Colada drinken etc. We gaan er helemaal voor. Dit betekent wel om 6.45 uur verschijnen bij het busstation van Taiping. Oeps, beetje vroeg. En het idee dat ik 3,5 uur lang niet naar de wc kan. Probleempje. En ook Gaby zit er een beetje tegenaan te hangen. Maar goed, we willen graag naar het strand. De oplossing is daarom maar om niets te drinken bij het ontbijt en te hopen dat het goed komt. Naast Johanna besluit Wanda ook mee te gaan. Gelukkig maar, ze voelt zich echt al een stuk beter.Gaby waarschuwt nog dat we ons warm moeten aankleden, want de airco in de bus staat vaak heel hoog. Dus gekleed met sokken, schoenen, lange broek en vestje zijn we klaar voor vertrek. Ok, Gaby is een kou kleumer. Gelukkig heb ik mijn charmante afritsbroek aan, het nut daarvan is weer bewezen. De bus is geheel leeg wanneer wij aankomen. Hoe mentaal het leven wel niet is, is te toetsen aan het feit dat zowel Gaby als ik toch maar even naar de WC gaan om die paar druppeltjes die geproduceerd zijn tussen vertrek om 6.40 uit het hotel en vertrek bus om 7 uur kwijt te raken. Maar het werkt des te positiever als blijkt dat de rit maar 2 uur duurt. Opeens zit ik een stuk comfortabeler. Twee uur moet lukken. Filmpje gedownload van Netflix (voor wie dit nog niet weet, fantastisch. Sinds kort kun je films downloaden en terugkijken zonder wifi. Helemaal blij mee). Gaan met die banaan.Ergens halverwege stopt de bus, niet duidelijk waarom. We krijgen een andere kaartverkoper. Ok, prima. Nu maar weer doorrijden, want ik zit mentaal aan mijn twee uur limiet. Zucht, soms word ik wel heel moe van mijzelf. Eindelijk komen we om 9.15 uur aan in Lumut, waar we naar ons hotel gaan. Ik slaap samen met Gaby op een kamer. Zatie heeft voor ons een king size bed geboekt, maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo’n behoefte aan. Geen probleem om met Gaby op een kamer te slapen. Wel zo gezellig. Maar niet samen in 1 bed. Want een king size bed in Maleisië is wat anders dan een king size bed in Nederland. Uiteindelijk heeft Zatie twee kamers geboekt met elk twee bedden. Voor Gaby en mijzelf een kamer met elk een bed. De twee Duitse meisjes zijn als zussen en slapen samen in een bed. En Zatie slaapt bij hun op de kamer. Opgelost.Na alle hotel strubbelingen gauw naar de ferry voor de overtocht naar Pulau Pangkor. 30 Minuten varen en eindelijk in de buurt van het strand. De provincie Perak heeft maar zeer weinig stranden en dit is de dichts bijzijnde, dus vooral in het weekend en in de vakanties is het hier erg druk. Nu kun je een kanon afschieten, heerlijk. Aangekomen op het eiland staan er zeer veel roze taxi voor transport. Ingestapt en op weg naar het strand. Gestopt bij Daddy’s cafe en daar niet meer weg gegaan tot 18 uur. Hele dag in de schaduw gelegen, beetje gezwommen, beetje gelezen, beetje geslapen. Fantastische saté gegeten en pina colada gedronken. Familie gebeld via FaceTime om ze jaloers te maken (sorry ma, zus en manlief, kon het niet laten). Vandaag liggen er alleen maar Europese toeristen in bikini en badpak. Het voelt ook wel lekker om een keer niet bekeken te worden.Na meerdere malen met de ligstoel verschoven te zijn om in de schaduw te blijven, ga ik nu toch maar bij het café zitten. Ondanks dat ik alleen maar in de schaduw heb gelegen, gaat het toch wel hard met de zon. Beetje een kreeft geworden, maar gelukkig is het net goed gegaan. En ja, ik heb gesmeerd, en ja, ik heb alleen maar in de schaduw gelegen, maar toch. Sterke straling.De roze taxi staat al vanaf half 6 op ons te wachten voor vertrek naar de ferry. Te vroeg, we hebben om 18 uur afgesproken. We pakken ieder straaltje zon mee. Of in mijn geval wil ik mijn glas Pina Colada niet opeens achterover slurpen. Heeft toch 22 RM gekost (echt waar, zeker 3,5 euro). Rond 19 uur terug in het hotel, gauw douchen en klaar voor eten. Zatie is ongesteld geworden en dus heeft ze vandaag niet gevast. Ze heeft echter niet bij ons gezeten, want wij zijn toch wat te bloot gekleed op het strand. Je zou kunnen denken dat het heerlijk is dat je nu niet hoeft te vasten, echter ze zal de periode waarin ze niet gevast heeft over moeten doen nadat de Ramadan afgelopen is. En dan ben je de enige. Ze gaat ook niet in openbaar eten, want dan weet iedereen dat ze ongesteld is. Of mensen denken dat ze spijbelt. De sociale druk is enorm. Dus stiekem in een hoekje wat eten en drinken.We besluiten bij een Indiaas restaurant te gaan eten. Wanda voelt zich gelukkig al weer veel beter, maar veel energie zit er nog niet in, waarmee de avond wat suf is. Hoewel ik ze vorige week al gewaarschuwd heb dat ze in Maleisië zijn en dat ze hier een beetje rekening mee moeten houden, komt ze in een topje zonder bh. Ok, nu heeft ze niet veel meer dan een cup A, maar het is helder dat ze geen BH aan heeft. En vervolgens gaat ze in het restaurant ook nog haar paardenstaart restylen voordat ze een pet op doet. O.M.G. Gelukkig gaat het 99 van de 100 keer goed, maar het is gewoon niet handig. Daarin zie je dat het nog zeer onervaren meisjes zijn. Zich weinig bewust van de omgeving.Vroeg naar bed, want het is ondertussen half 10. Gaby vindt het prettig als de airco uit is; we gaan het proberen. In een kamer zonder ventilator, zonder raam en met een winterdekbed. Dat gaat wat worden.En voor mijn schoonouders: Durian is niet toegestaan in het hotel.
Dag 13: wandelen door de Matang Mangrove Forest Reserve, Kuala Sepetang
Tijd voor de tweede cultuurdag. Johanna gaat deze keer mee. Bus van 8.50 uur, reis duurt slechts 30 minuten. Dat is prettig. Eerste stop is een familiebedrijf in houtskool productie. Deze onderneming wordt geleid door de heer Chuah Chow Aun en zijn jongere broer, de tweede generatie van de familie die sinds de jaren 1930 de zaken bezit. Hij heeft ongeveer 80 werknemers en 100 ovens. De houtskool productie is nog hetzelfde als 80 jaar geleden zonder moderne machines, bijna alles wordt handmatig gedaan. Maar gezond kan het niet zijn. Het proces van houtskool heeft meerdere fasen: eerst worden de bomen geoogst. Alleen de bomen die 30 jaar of ouder zijn worden vervangen door nieuwe jonge bomen. Dan worden ze geladen in kleine boten en verzonden naar de fabriek waar met de hand de schors wordt afgekapt. Vervolgens worden ze gedragen naar de ovens, gevormd als iglo’s, die door de ovenbouwer voor hen bereid zijn. Deze overbouwer gebruikt zijn jarenlange ervaring, in plaats van tekeningen om zijn taak te voltooien.De logs, helemaal vol met hout, worden verwarmd door het vuur die de binnenkant van de oven verhit tot ongeveer 220 °C. Het temperatuurwater verdampt hierdoor uit de logs. Deze fase duurt 8 tot 10 dagen. De conditie van de logs wordt beoordeeld door de kleur van de rook die uit de oven komt. Bij het juiste moment wordt de oven volledig uitgeschakeld en het bakproces blijft gedurende nog eens 12 tot 14 dagen bij een temperatuur van ongeveer 83 °C doorsudderen. Dan, als het vuur niet meer brandt, wordt een koeling proces van 8 dagen gestart.Zodra de oven is geopend, moet het water uit het hout verdampen en het houtskool moet glanzend zwart worden. De warme houtskool wordt uit de hete oven gehaald en gesorteerd, met de hand verpakt geleverd. De meeste houtskool van de fabriek van de heer Chuah wordt naar Japan uitgevoerd. De stukken die niet geschikt zijn voor uitvoer worden lokaal verkocht, waar men van mening is dat ze genezende eigenschappen hebben en muskieten weghouden. Een laatste gedachte, houtskool werd eens gebruikt in plaats van tandpasta! Ugh!Na weer wat frisse lucht gehapt te hebben (had nog mijn witte korte broek aan willen doen, maar het is maar goed dat ik dat niet gedaan heb) tijd voor een korte wandeling naar de mangrove. Aan de andere kant van de straat. Mangrove Forest Reserve staat bekend als het best beheerde duurzame mangrove ecosysteem ter wereld. Deze mangrove-reserve bevat rijk en divers wildlife, vooral veel apen en vogels. Zatie krijgt een stok mee voor de apen. Ze is als de dood voor deze beesten en ze zitten overal.Na een wandeling door de bossen van de mangrove komen we bij het water. Een man nodigt ons uit om een tocht over het water te maken van 1 uur rondom het vissersdorpje Kuala Sepetang. Dit is een kustplaats gelegen in Perak, Maleisië. Ongeveer 60 minuten of 18 km ten westen van Taiping stad naar Kuala Sepetang. Het is een bloeiend vissersdorp en het belangrijkste sprongpunt naar de riviermonden gemeenschap van Kuala Sangga, een Chinese vissersgemeenschap aan de riviermond die gespecialiseerd is in visfokken in kooien. Samen met 4 Chinezen stappen we in. Het is geen onderdeel van het programma, maar voor 20 RM laten we deze kans niet voor bij gaan. Zatie mag gratis mee als onze gids. In de tussentijd heb ik een enorme hoofdpijn. Gisteren echt te weinig gedronken wat nu zorgt voor een soort kater hoofdpijn. Op dat moment dacht ik echt, stik in de ramadan. Sorry Zatie, maar ik ga nu echt heel veel drinken.Wat een prachtige boottocht. Veel apen langs de overkant, adelaars, otters. En er zwemmen ook roze dolfijnen, maar die hebben we niet gezien. Deze heb ik tijdens mijn huwelijksreis in Thailand al gezien, maar was wel leuk geweest.Na de boottocht zijn we naar het vissersdorpje gelopen in de bloedhete zon. Het is een ontzettende warme dag. Ergens een tentje gevonden die open is en bereid is voor ons wat klaar te maken. Prachtig hoe de kok op zeer hoog vuur noedels klaarmaakt. Beetje van dit, beetje van dat. Voor 22RM hebben we 3 cola en 3 maaltijden gehad. Dat is rond de 4 euro voor drie personen. En lekker. De hoofdpijn is gelukkig over. Nog een stukje het dorpje ingelopen, op de brug gestaan om te zien waar we onder door gevaren zijn. Een aantal politie agenten komen aanlopen en willen met ons op de foto. En ze zijn niet de enige hahaha. Omdat hier wat minder toeristen komen, ben je toch wel een soort van attractie. Het vissersdorpje heeft pas sinds 2014 een brug tussen het eilandje met 150 woningen en het vaste land. Daarvoor moesten ze altijd een overtocht per boot maken voor 0,20 RM per keer. De brug is voor scooters en wandelaars en geeft een prachtig uitzicht over het water.Weer terug naar de bushalte lopen en hopen dat de bus niet al geweest is. Een tijdschema is niet helemaal een tijdschema. Gelukkig, daar komt de bus. En rond 1 uur zijn we weer terug in Taiping.Lekker de rest van de middag op de veranda gezeten. Ken en Yin zijn wat uit hun hum. De Engelse familie heeft besloten om te vertrekken naar het Novotel om de hoek. Ze vinden het te gehorig, het is niet geschikt voor kinderen en er is geen cornflakes bij het ontbijt. We hebben ze nog proberen uit te leggen dat het een hostel is en geen hotel. En dat je midden in het centrum van Taiping zit. Wel sneu voor Yin en Ken, want zij hebben erg hun best gedaan om het zo geluidsdicht mogelijk te maken, maar het blijven oude gebouwen. Nu blijkt dat de reisorganisatie de reis zo graag aan het Engelse gezin wilde verkopen dat ze op alles ja gezegd hebben. Ja, het is kindvriendelijk, ja, er is een uitgebreid ontbijt, ja, je hebt je eigen douche en toilet. En als je dan komt met deze verwachting, tja dan valt het ontzettend tegen. Alles draait om verwachtingen. Maar om dan een slechte review te geven aan Sojourn is absoluut niet terecht. Want Yin en Ken kunnen er niets aan doen dat er verwachtingen gecreëerd zijn die gewoon niet kloppen. Ze hebben in 2014 een 9,8 gescoord op booking.com, in 2016 een 9,4. Het is een absoluut heerlijke plek om een aantal dagen/weken te zijn, want het voelt een beetje als thuis. Van mij krijgen ze een zeer goede review. Alleen voor Yin en Ken is hier niet tegen te vechten, hoe goed ze ook hun best doen.In de avond laat Wanda haar zangtalenten horen, waarbij ze zichzelf begeleidt op de gitaar. Kippevel. Daarna nog wat gekaart. Dit keer schuift een Ierse jongen aan, Collin. Hij is een paar weken in zijn eentje aan het rondtrekken. Omdat we morgen om 7 uur de bus moeten hebben, maar vroeg mijn bed in.
Dag 12: de eerste cultuurdag in Kuala Kangsar, Perak
Het is zover, we gaan cultuur snuiven. Helaas voelt Wanda zich dermate slechts dat ze besloten heeft om naar de dokter te gaan. Maar dat lijkt nog een avontuur te worden. Gaby en ik worden om 9 uur verwacht bij het busstation. Echter Johanna is al druk in de weer om een dokter te regelen. Eerst maar Ken bellen. Hij neemt slaperig op en zegt dat ze naar de VVV moet lopen. Arm kind. Toen haar maar aangeraden om Yin te berichten. En nog geen 10 minuten later komt Yin aanlopen. Het blijkt toch niet zo makkelijk te zijn om een dokter aan huis te laten komen. Dat gebeurt hier eigenlijk niet. Volgens Johanna kan Wanda bijna niet lopen, dus zelf naar een dokter gaan is toch wel lastig. Uiteindelijk heeft Yin via via geregeld dat ze naar een privé ziekenhuis kan om daar gecheckt te worden. En Yin is zo aardig om hun daar heen te rijden. In de tussentijd staan Gaby en ik te poppelen om te beginnen met onze dag. Gaby heeft gisteren al een rondje gelopen om te kijken hoe bij het station te komen. Met een gerust gevoel vertrekken we ruim van te voren om niet te laat te komen. Zatie komt een paar minuten later aanlopen. We hebben haar al ontmoet op het orang-oetan eiland. Omdat zij geen rijbewijs heeft en Itke wel, mag Zatie onze gids zijn deze week. Waar ze zelf zeer blij mee is, want zo kan zij ook nog wat van Perak zien. Er staan een hoop bussen, lijkt wel een autokerkhof. En daarvan blijken een aantal bussen te rijden. Twee hele mooie nieuwe rode bussen. Gaan we daar in? Nee, zegt Zatie, we gaan in die bus. In die bus. Rijdt die bus nog. Wonderlijker. En inderdaad, hij rijdt nog, maar we kunnen onderweg wel meegenieten van de weg door de gaten in de vloer. De deur kan niet meer dicht, wat fijn is want de airco werkt ook niet meer. En de chauffeur zit op een stoel wat bij elkaar gehouden wordt door touw. Ondertussen pakt hij een stuk krant. Ik denk nog, ok, waar is dat voor? Hij rijdt weg, maakt een rare bocht en gaat tanken. Het stuk krant gebruikt hij als handschoen. Hilarisch, niets geen tijdschema blijkbaar. Gewoon tanken als de passagiers in de bus zitten. En stinken die diesel. Maar goed, we rijden weer met een volle tank weg. Op naar Kuala Kangsar, de stad waar de sultan van Perak woont.Het is gelukkig maar 50 minuten rijden en ook op elk busstation is een toilet met een toiletdame/heer. Dat stelt gerust.Aangekomen in Kuala Kangsar gaan we beginnen aan een wandeling wat achteraf gezien 6 km heen en 6 km terug is. In de snikhete zon. Maar goed dat ik mijn pet bij me heb. En arme Zatie, zij mag helemaal niets eten en drinken. Omdat we het toch wel heel sneu vinden voor haar (hoewel het uiteraard haar eigen keuze is), drinken wij zelf ook te weinig. Uiteindelijk bij het museum heb ik achter een boom heel snel wat gegeten en gedronken. Ging bijna van mijn graadje, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is.Eerste stop is het oude paleis van de vorige sultan, Sultan Azlan Shah. Hij is in 2012 overleden en zijn zoon Sultan Nazzrin Mulzzuddin Shah heeft het overgenomen. Het paleis is nu een museum met een collectie privé foto’s van het gezin, zijn auto’s, de giften die hij ontvangen heeft tijdens staatsdiners en staatsbezoeken, zijn hobby’s zoals golf en cricket. Verder is hij nog een rechter geweest en koning van Maleisië. Na zijn dood is zijn lichaam vervoert op een bed gedragen door 48 mensen. Deze wordt ook getoond in het museum. Het is absoluut verboden om foto’s te maken en op sociale media te zetten. Een Chinese vrouw heeft dat gedaan en zij is opgespoord. Eng gewoon. Maar als we beloven het alleen voor privé te gebruiken, mogen we wel een foto nemen. Dat hebben we uiteraard gedaan, maar ik kan deze dus niet in mijn blog uploaden.Maleisië kent 12 regio’s met ieder zijn eigen sultan. Eens per 5 jaar is een van deze twaalf sultans de koning van Maleisië. Geen idee hoe dit verder bepaald wordt.Tweede stop de grootste moskee van Maleisië, genaamd Masjid Ubudiah Bukit Chandan Kuala Kangsar. Een prachtig statig gebouw. We mogen naar binnen, maar alleen als we hiervoor gekleed zijn. Dus we krijgen een groot gewaad aan en volgen braaf Zatie over het moskee terrein heen. Een hele ervaring om in de ruimte van de vrouw te staan en te ervaren wat het is om gescheiden te zijn. 2/3 Van de moskee ruimte is voor de man. Dan een gordijn en daar achter zitten de vrouwen. Ze zien de Imam niet, tenzij ze door een kier gluren. Ze nemen ook beiden een andere uitgang om zoveel mogelijk gescheiden te blijven. Volgens Zatie is dit om de vrouwen de ruimte te geven hun hoofddoek af te doen zonder dat de mannen dit zien.Volgende stop is het nieuwe paleis van de huidige Sultan. Uiteraard kunnen we alleen door de hekken kijken. Een zeer groot paleis, helemaal in verhouding tot het tijdelijke paleis. Onze laatste stop.Daarna lopen we in stevig tempo terug, schrikken iedere keer weer van de Indische varanen aan de waterkant en zijn blij als we het centrum weer bereikt hebben. Snel wat eten en drinken. Maar dat is toch best nog wel lastig met de ramadan. De zoveelste keer rijst met kip en daarna terug de bus in.Bij thuiskomst blijkt Wanda opgenomen te zijn in het ziekenhuis. Ze heeft twee vocht infusen gekregen en moest eigenlijk een nachtje blijven. Maar dat wil ze niet, dus heeft Yin haar weer opgehaald. Ze heeft antibioticum gekregen en iets tegen misselijkheid. Uiteindelijk blijkt ze een opgezette alvleesklier te hebben, maar deze hoeft er niet uit. Morgen nog dagje rustig aan doen en dan moet het goed komen.In de tussentijd vertelt Zatie ons dat we de volgende dag naar Ipoh gaan. Dat is raar, want het programma van mij en Gaby ziet er toch anders uit. Terwijl we geboekt hebben via twee verschillende organisaties. In overleg besluiten we dat we niet in de hitte van deze week naar de hoofdstad willen van Perak. Maar naar de mangrove en de Charcoal factory (houtskool). Dit kan gelukkig geregeld worden.Bij thuiskomst geeft Ken mij een briefje van Minna en Louis. Zij hebben zich vanochtend verslapen en hebben ons daarom niet gedag kunnen zeggen. Ze willen ons bedanken voor de gezellige gesprekken en de knuffel van de orang-oetan. Ga haar volgen op facebook. De rest van hun avonturen volgen.Allemaal zeer vermoeid van de dag op tijd ons bed in. Dit was een geslaagde dag. En morgen moeten we weer om 8.50 bij de bus zijn.
Dag 11: hoe zal het met onze vriendjes gaan op het eiland
De nieuwe vrijwilligers hebben vandaag een introductiedag in Taiping. Omdat Gaby en ik deze reeds gevolgd hebben, hebben we als cadeautje een extra dag bij de apen. Met ons drieën dit keer. Gaby is zeer emotioneel, omdat dit haar laatste dag is bij de orang-oetans. Het was haar droomreis die nu bijna afgelopen is. Na een weekend de orang-oetans weer zien is fantastisch. We hebben het gevoel dat ze ook weer blij zijn ons te zien (tenminste dat zouden we graag willen maar denk ook wel dat het zo is). Gaby gaat gelijk naar haar favoriete aap April. April zit weer helemaal weggedoken onder haar doek, ze is zo verlegen. Maar als ze Gaby ziet, steekt ze haar handjes uit de kooi. In de tussentijd gaan Mandy en ik de dagelijkse klusjes doen zodat Gaby wat meer tijd heeft met baby Mannu en met April. Door de vele regenbuien moeten we elke dag het gras vrijmaken van bladeren. Tijdens deze klus struikel ik over een soort van grote boon. Dit blijkt een stuk fruit te zijn, genaamd Cempedak (Tjampedak in Nederlands). De chempedakboom komt uit het gebied van Maleisië tot Nieuw-Guinea. Rijpe vruchten zijn geel tot goudbruin en ruiken onaangenaam zoetig. Het sappige vruchtvlees is donkergeel of oranje en zoet-aromatisch van smaak. De zaden kunnen geroosterd gegeten worden. Op een bepaald moment worden we gewaarschuwd dat de apen vrijgelaten worden. Zo fantastisch, we krijgen veel meer tijd dan anders om met Didin, Kate en Li Poh samen te zijn. Beetje spelen, beetje stoer doen. Heerlijk. En dan komt de gift van de rangers. April wordt tegengehouden en vervolgens mag Gaby persoonlijk afscheid nemen van haar. Het is zo’n mooi gebaar. Ze houden wel 10 minuten elkaars handen vast. En Gaby ziet de wereld vanuit een waterval.We vragen of we weer aan het hek mogen werken, omdat het zo leuk is om met Didin en Kate te spelen. Zij aan de ene kant van het gaas en wij aan de andere kant. Maar tot onze spijt is het water dermate hoog dat het strandje verdwenen is en het gaas bijna helemaal onder water staat. Het levert wel weer andere taferelen op; de creativiteit van de apen wanneer ze niet op het strand kunnen komen. Didin vindt een lepel in het water (vraag mij niet van waar) en hij gaat daadwerkelijk met de lepel water scheppen en drinken. Kate vindt een fles met een lange draad er om heen gewikkeld. Dit zijn flessen die gebruikt worden voor boei markering. Kate wikkelt het draad er af en wil er mee spelen. Maar dan komt Li Poh en die steelt het draad van haar. Kate heeft wat moeite om voor haar eigen plekje te vechten met die twee jonge mannen bij haar.De dag nadert zijn einde. Omdat we wat lang blijven hangen bij het watermeloen festival met de apen en het afscheid nemen van Gaby met de apen, missen we de ferry. Dat geeft ons wat meer tijd om vanuit de veranda te kijken naar de drie jonge orang-oetans. In de tussentijd koop ik een grote knuffel voor mijn neefje en trakteren we ons zelf op een ijsje.Moe maar voldaan keren we terug naar het hotel. Snel een douche en in de tussentijd zijn de nieuwe vrijwilligers terug gekomen van hun introductie wandeling en ontmoet ik Wilma, een Nederlandse dame van 40 jaar. We hebben reeds email contact gehad omdat zij via dezelfde organisatie Travel Active deze reis geboekt heeft.In de avond na het eten sluit Pauline aan samen met een vriend van haar. En ook het Engelse stel Louise en Minna. Het stel heeft een sabbatical genomen van een jaar, reizen nu heel Azië door en vertrekken morgen naar Ipoh, de hoofdstad van Perak. Ze vertelt vol enthousiasme over haar voorliefde voor orang-oetans al vanaf dat ze 5 jaar was. Met stomme verbazing vragen we haar dan ook waarom ze niet in de dierentuin is geweest waar 3 van die prachtige beesten verblijven. Of waarom ze niet op bezoek is geweest bij ons project. Met betrekking tot de dierentuin is ze bang dat de apen te weinig ruimte hebben (wat overigens niet waar is). En van ons project waren ze niet op de hoogte. Ze willen zeker terugkomen als vrijwilligers om dezelfde ervaring mee te maken als wij en houdt het niet droog als we haar wat foto’s en filmpjes laten zien. Vervolgens heb ik de knuffel voor mijn neefje aan haar gegeven (sorry Thomas, ik koop morgen een nieuwe voor je) en deze knuffel heeft ze de gehele avond niet meer los gelaten.In de avond weer een avondje kaarten met weinig drank. Want we willen niet morgen continue naar de wc moeten. Morgen hoeven we pas om 9 uur weg voor de eerste cultuurdag.Oeps, wat gebeurt daar? Een van de twee Duitse meisjes valt flauw. Snel Ken erbij. Gelukkig is de vriend van Pauline een dokter en heeft hij even gekeken. Als het morgen niet beter gaat moet ze naar de arts. Waarschijnlijk een zonnesteek. Ze heeft vandaag kennisgemaakt met Taiping zonder pet op. En het is nu erg warm. Gevolg is dat Gaby en ik morgen met ons tweeën op pad gaan samen met onze gids. Hopelijk komt het goed met Wanda en kunnen ze snel ons weer verblijden met hun gezelschap. Gelukkig zijn ze met hun tweeën, toch wel zo prettig als je onwel wordt in een vreemd land.
Dag 10: oef, even bijkomen in Taiping, Maleisië
Het regent, het regent. Helaas voor alle avontuurlijke jonge reizigers die speciaal een weekend over gekomen zijn om Taiping te zien. De drie Amerikaanse jongens zitten al de hele ochtend naar buiten te staren. Lang geleden dat het hier zo lang geregend heeft, volgens Ken. Maakt mij niet zoveel uit, want ik moet toch echt even bijkomen van gisteravond. Oef, het was heel gezellig, maar toch wel een kleine kater. Maar gelukkig regent het, want dan hoeven we ons ook niet schuldig te voelen dat we de dag aan het wegkijken zijn. In de tussentijd nemen we afscheid van Breeze. Zij gaat verder op haar zoektocht naar haar toekomst en heeft gekozen voor weer een aantal weken werkvakantie. Dit keer in een hostel in Kuala Lumpur volgens dezelfde constructie als hier. Schoonmaken voor kost en inwoning. Pas rond een uur of 1 stopt de regen. In de tussentijd ligt Mandy nog steeds in haar bed. Dus Gaby nodigt mij uit voor haar jaarlijkse fishburger bij de McDonalds. Wat een heerlijke lunch. En wat een heerlijke bak koffie, want dat is nog niet gelukt deze week. En die airco..... kortom, we hebben genoten. Terug gekomen ligt Mandy nog steeds in haar bed. Dus weer lekker rondgehangen bij de veranda en wat geklets.Hé, daar is Mandy. Vol energie en tijd voor onze massage. Ze is er helemaal klaar voor. Dus we vertrekken met ons drieën naar de salon. Au, ieks,oef, niet zo hard, halleluja, oketc etc. Bij Gaby loopt de mevrouw over haar rug heen, bij mij heeft de masseuse een kracht in de duim die ik niet eens met mijn hand kan veroorzaken. En Mandy loopt alleen maar te genieten. Na een uurtje even bijkomen: was toch eigenlijk wel weer fijn.In de tussentijd zijn er twee Duitse meisjes gearriveerd; of eigenlijk moet ik zeggen jonge dames. Johanna en Wanda, hartsvriendinnen sinds hun 5de jaar, nu 20 jaar. Voor het eerst in Maleisië op vakantie en voor het eerst zo ver van huis. Omdat we op punt staan om te eten, hebben we ze gelijk uitgenodigd om mee te gaan naar de foodmarket. Heerlijk gegeten tot dat Mandy van schrik wegspurt en niet meer terugkomt. Euuuuu, ok, later bleek een grote rat de voeten van Mandy wel aantrekkelijk te vinden. Schijnbaar lopen er veel ratten, maar dit is geen probleem voor de kwaliteit van het eten. Eten wordt ter plekke in de wok klaargemaakt op hoge temperaturen. Alleen EEN RAT bah.Dan is het tijd voor de nacht safari in de dierentuin van Taiping. Om 20 uur start de wandeling door het Lake Garden park. Nu opeens komt iedereen tevoorschijn. Hele gezinnen zijn in het park aan het eten en spelen. De ramadan dag is weer afgelopen, tijd voor eten en drinken. Vele hangjongeren op hun scooters, het favoriete vervoersmiddel hier. En dan lopen er vijf westerse vrouwen langs. Hi, where are you from etc; alsof ze nog nooit westerse vrouwen gezien hebben. Uiteindelijk aangekomen bij de dierentuin, moeten we ons door de mensenmassa heen werken om bij de kassa te komen; NOT. Zo druk dat we de treintjes voor het uitzoeken hebben. Donker (haha nachtsafari), weg kwijt in een toch wel groot park. Treintje in en we worden afgezet bij de uitgang. Ok, maar weer teruglopen. Al met al de moeite waard, want vele dieren zijn wakker. Aangekomen bij de kleine zwarte beer krijgen we het toch wel even benauwd. Ze staan zo dicht bij de reling kijkend of ze kunnen springen. Wel niet, wel niet. Ja, we gaan er voor, toch maar niet. We zitten al rond te kijken waar we eventueel heen zouden kunnen springen. Uiteindelijk weer op een andere trein gesprongen om ditmaal naar verwachting bij de uitgang terecht te komen. Is wat effectiever dan zelf rond te gaan lopen, zoekende naar de uitgang.Terug door hetzelfde park. Aantal hangjongeren nog weer wat toegenomen. Plotseling besluiten Johanna en Wanda om innig omarmt te lopen. Ik vraag nog of ze lesbisch zijn (ze stonden in de middag ook al gezamenlijk te douchen), maar het blijkt dat ze al bessies zijn sinds de kleuterschool. Bessies volgens Mandy betekent beste vriendinnen. Heb ze toch maar geadviseerd om zo niet in openbaar te lopen. Ken van het hotel vertelde mij net in de ochtend dat je bekeurd kan worden als je hand in hand loopt of elkaar zoent op straat. Twee vrouwen innig omarmt lijkt mij daarom niet zo’n goed idee. In de tussentijd is het 23 uur dat we weer terug zijn. De vier andere vrijwilligers zijn al geadviseerd: Wilma uit Nederland en een UK echtpaar Stephen en Lin met hun dochter Scarlett van 10 jaar. Zij gaan gelijk naar het orang-oetanproject. De twee Duitse meisjes gaan met mij en Gaby op cultuurweek.