Zo, ik denk dat de twee uur slaap die ik vannacht gehad heb voldoende moeten zijn om de dag door te komen, zucht. Ik kan echt overal slapen, behalve in een vliegtuig. Wat een drama. Met aandacht heb ikhet tafereel in de rij voor ons aanschouwt bij vertrek in het vliegtuig. Een Chinese dame met een Nederlandse meneer en kind van rond de 2 jaar. Het kind blijkt ziek te zijn en ligt te slapen op de stoel. Echter bij het opstijgen moet het kind rechtop zitten. De moeder gaat zo gigantisch te keer, dat de purser er bij moet komen. Ze wil gewoon niet dat haar kind rechtop in de stoel gaat zitten. Daar is het kind te ziek voor…. En ook tijdens de vlucht zit zij op de grond zodat haar kind languit op twee stoelen kan liggen. Maar zodra het signaal ‘stoelriemen vast’ aangaat, mag ze niet op de grond zitten. Zelfs na opgestegen blijft ze te keer gaan over de oude stewardessen en dat ze nodig vervangen moeten worden. Op bepaald moment hebben een aantal passagiers tegen haar gezegd dat ze nu echt moet ophouden. En het is ondertussen ochtend en ze wil niets van de stewardess aannemen, beantwoord geen enkele vraag, gunt haar geen blik waardig. Je merkt dat het de stewardess raakt. Toch idioot hoe een veiligheidsprocedure bestemd voor onze eigen veiligheid, kan ontaarden in een scheldpartij. Absoluut niet respectvol naar de mensen die hun werk proberen te doen. Ondertussen nog anderhalf uur te gaan voordat we landen op Schiphol. Het is voor mij nu 10 uur in de ochtend, Nederlandse tijd 4 uur. Over een uurtje staat manlief op om mij op te halen. Als het goed is landen we om 6 uur.En dan ben je 24 nachten van huis weggeweest. Een avontuur die mij zal bij blijven. Wat een prachtige beesten. Ik heb van alle apen een foto toegevoegd in het foto album. Na een aantal weken met hun optrekken, leer je de apen kennen. En zijn het karakters net zoals mensen. Het zou vreselijk zijn als deze beesten op een bepaald moment niet meer in het wild voorkomen. Echter de inschatting is dat dit over 5 jaar zal gebeuren. Net zoals de witte neushoorns in Zimbabwe. Gelukkig zijn er initiatieven zoals het orang-oetan eiland, waardoor onze jeugd in de toekomst ook nog kennis kan maken met deze beesten. En natuurlijk zouden we graag willen dat ook de apen van dit eiland weer vrijgelaten worden in de vrije natuur. Maar in de afgelopen jaren is gebleken dat het vrijlaten van de orang-oetan in het wild niet de oplossing is. Ze zijn van bedreigd dierensoort naar een kritisch bedreigd dierensoort gegaan. De enige oplossing lijkt te zijn om speciale leefomgevingen voor hun te creëren waar ze beschermd in de vrije natuur kunnen blijven leven.Het is een voorrecht geweest om zowel in maart als in juni de kans te hebben gekregen om deze ervaringen mee te maken. Het werken in een andere omgeving, begrip krijgen voor andere culturen, praten met mensen over hun reizen en de redenen van hun beslissingen. En natuurlijk ook een kijkje achter de schermen te krijgen rondom het runnen van wild life projecten, die niet door de overheid gesubsidieerd worden. Hoe de mensen werkzaam bij deze projecten proberen om uitroeiing tegen te gaan door educatie, voortplanting en door onderzoek. Allen geloven dat de verandering bij de jeugd vandaan moet komen en dat je hier moet beginnen. De wereld verandert niet van de ene op de andere dag, er is veel traditie en historie. Maar ze gaan er voor. En dat kan ik zeer waarderen.Ook dank aan een ieder die de moeite heeft genomen om mijn verhalen te lezen. Hoewel ik niet gereageerd heb op de reacties, heb ik ze zeker gelezen met een glimlach en een gevoel van waardering en liefde.Mijn volgende reizen zullen weer met Errol zijn, waar ik zeer naar uit kijk. Maar wie weet, ooit eens in de toekomst doet zich de gelegenheid voor om weer een paar weken de wereld in mijn eentje te verkennen. Men zegt vaak: na regen komt zonneschijn. Het verliezen van mijn baan eind vorig jaar is niet makkelijk geweest, de zoektocht naar een nieuwe baan ging met vallen en opstaan. Echter het heeft mij ook veel gebracht. Ik heb mijzelf uitgedaagd door een aantal Bucket list acties uit te voeren. En per 1 aug staat de volgende Bucket list actie: van het oude vertrouwde naar een geheel nieuwe carrière. Een uitdaging waar ik met vertrouwen en enthousiasme in stap en waar ik naar uit kijk.Als het goed is, staat zometeen manlief mij op te wachten op Schiphol. Dan gaan de deuren weer open en sluit ik mij in zijn armen. Want alles is alleen maar mogelijk geweest doordat hij mij de mogelijkheid heeft gegeven de stappen te zetten die ik nodig had. Met alleen maar de woorden: ga er voor!