Ter afsluiting van de cultuur week een dagje naar het strand. Oh, wat heb ik mij hier op verheugd. Heerlijk uitkijkend over de zee, de palmbomen, een Pina Colada drinken etc. We gaan er helemaal voor. Dit betekent wel om 6.45 uur verschijnen bij het busstation van Taiping. Oeps, beetje vroeg. En het idee dat ik 3,5 uur lang niet naar de wc kan. Probleempje. En ook Gaby zit er een beetje tegenaan te hangen. Maar goed, we willen graag naar het strand. De oplossing is daarom maar om niets te drinken bij het ontbijt en te hopen dat het goed komt. Naast Johanna besluit Wanda ook mee te gaan. Gelukkig maar, ze voelt zich echt al een stuk beter.Gaby waarschuwt nog dat we ons warm moeten aankleden, want de airco in de bus staat vaak heel hoog. Dus gekleed met sokken, schoenen, lange broek en vestje zijn we klaar voor vertrek. Ok, Gaby is een kou kleumer. Gelukkig heb ik mijn charmante afritsbroek aan, het nut daarvan is weer bewezen. De bus is geheel leeg wanneer wij aankomen. Hoe mentaal het leven wel niet is, is te toetsen aan het feit dat zowel Gaby als ik toch maar even naar de WC gaan om die paar druppeltjes die geproduceerd zijn tussen vertrek om 6.40 uit het hotel en vertrek bus om 7 uur kwijt te raken. Maar het werkt des te positiever als blijkt dat de rit maar 2 uur duurt. Opeens zit ik een stuk comfortabeler. Twee uur moet lukken. Filmpje gedownload van Netflix (voor wie dit nog niet weet, fantastisch. Sinds kort kun je films downloaden en terugkijken zonder wifi. Helemaal blij mee). Gaan met die banaan.Ergens halverwege stopt de bus, niet duidelijk waarom. We krijgen een andere kaartverkoper. Ok, prima. Nu maar weer doorrijden, want ik zit mentaal aan mijn twee uur limiet. Zucht, soms word ik wel heel moe van mijzelf. Eindelijk komen we om 9.15 uur aan in Lumut, waar we naar ons hotel gaan. Ik slaap samen met Gaby op een kamer. Zatie heeft voor ons een king size bed geboekt, maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo’n behoefte aan. Geen probleem om met Gaby op een kamer te slapen. Wel zo gezellig. Maar niet samen in 1 bed. Want een king size bed in Maleisië is wat anders dan een king size bed in Nederland. Uiteindelijk heeft Zatie twee kamers geboekt met elk twee bedden. Voor Gaby en mijzelf een kamer met elk een bed. De twee Duitse meisjes zijn als zussen en slapen samen in een bed. En Zatie slaapt bij hun op de kamer. Opgelost.Na alle hotel strubbelingen gauw naar de ferry voor de overtocht naar Pulau Pangkor. 30 Minuten varen en eindelijk in de buurt van het strand. De provincie Perak heeft maar zeer weinig stranden en dit is de dichts bijzijnde, dus vooral in het weekend en in de vakanties is het hier erg druk. Nu kun je een kanon afschieten, heerlijk. Aangekomen op het eiland staan er zeer veel roze taxi voor transport. Ingestapt en op weg naar het strand. Gestopt bij Daddy’s cafe en daar niet meer weg gegaan tot 18 uur. Hele dag in de schaduw gelegen, beetje gezwommen, beetje gelezen, beetje geslapen. Fantastische saté gegeten en pina colada gedronken. Familie gebeld via FaceTime om ze jaloers te maken (sorry ma, zus en manlief, kon het niet laten). Vandaag liggen er alleen maar Europese toeristen in bikini en badpak. Het voelt ook wel lekker om een keer niet bekeken te worden.Na meerdere malen met de ligstoel verschoven te zijn om in de schaduw te blijven, ga ik nu toch maar bij het café zitten. Ondanks dat ik alleen maar in de schaduw heb gelegen, gaat het toch wel hard met de zon. Beetje een kreeft geworden, maar gelukkig is het net goed gegaan. En ja, ik heb gesmeerd, en ja, ik heb alleen maar in de schaduw gelegen, maar toch. Sterke straling.De roze taxi staat al vanaf half 6 op ons te wachten voor vertrek naar de ferry. Te vroeg, we hebben om 18 uur afgesproken. We pakken ieder straaltje zon mee. Of in mijn geval wil ik mijn glas Pina Colada niet opeens achterover slurpen. Heeft toch 22 RM gekost (echt waar, zeker 3,5 euro). Rond 19 uur terug in het hotel, gauw douchen en klaar voor eten. Zatie is ongesteld geworden en dus heeft ze vandaag niet gevast. Ze heeft echter niet bij ons gezeten, want wij zijn toch wat te bloot gekleed op het strand. Je zou kunnen denken dat het heerlijk is dat je nu niet hoeft te vasten, echter ze zal de periode waarin ze niet gevast heeft over moeten doen nadat de Ramadan afgelopen is. En dan ben je de enige. Ze gaat ook niet in openbaar eten, want dan weet iedereen dat ze ongesteld is. Of mensen denken dat ze spijbelt. De sociale druk is enorm. Dus stiekem in een hoekje wat eten en drinken.We besluiten bij een Indiaas restaurant te gaan eten. Wanda voelt zich gelukkig al weer veel beter, maar veel energie zit er nog niet in, waarmee de avond wat suf is. Hoewel ik ze vorige week al gewaarschuwd heb dat ze in Maleisië zijn en dat ze hier een beetje rekening mee moeten houden, komt ze in een topje zonder bh. Ok, nu heeft ze niet veel meer dan een cup A, maar het is helder dat ze geen BH aan heeft. En vervolgens gaat ze in het restaurant ook nog haar paardenstaart restylen voordat ze een pet op doet. O.M.G. Gelukkig gaat het 99 van de 100 keer goed, maar het is gewoon niet handig. Daarin zie je dat het nog zeer onervaren meisjes zijn. Zich weinig bewust van de omgeving.Vroeg naar bed, want het is ondertussen half 10. Gaby vindt het prettig als de airco uit is; we gaan het proberen. In een kamer zonder ventilator, zonder raam en met een winterdekbed. Dat gaat wat worden.En voor mijn schoonouders: Durian is niet toegestaan in het hotel.