Het is zover, we gaan cultuur snuiven. Helaas voelt Wanda zich dermate slechts dat ze besloten heeft om naar de dokter te gaan. Maar dat lijkt nog een avontuur te worden. Gaby en ik worden om 9 uur verwacht bij het busstation. Echter Johanna is al druk in de weer om een dokter te regelen. Eerst maar Ken bellen. Hij neemt slaperig op en zegt dat ze naar de VVV moet lopen. Arm kind. Toen haar maar aangeraden om Yin te berichten. En nog geen 10 minuten later komt Yin aanlopen. Het blijkt toch niet zo makkelijk te zijn om een dokter aan huis te laten komen. Dat gebeurt hier eigenlijk niet. Volgens Johanna kan Wanda bijna niet lopen, dus zelf naar een dokter gaan is toch wel lastig. Uiteindelijk heeft Yin via via geregeld dat ze naar een privé ziekenhuis kan om daar gecheckt te worden. En Yin is zo aardig om hun daar heen te rijden. In de tussentijd staan Gaby en ik te poppelen om te beginnen met onze dag. Gaby heeft gisteren al een rondje gelopen om te kijken hoe bij het station te komen. Met een gerust gevoel vertrekken we ruim van te voren om niet te laat te komen. Zatie komt een paar minuten later aanlopen. We hebben haar al ontmoet op het orang-oetan eiland. Omdat zij geen rijbewijs heeft en Itke wel, mag Zatie onze gids zijn deze week. Waar ze zelf zeer blij mee is, want zo kan zij ook nog wat van Perak zien. Er staan een hoop bussen, lijkt wel een autokerkhof. En daarvan blijken een aantal bussen te rijden. Twee hele mooie nieuwe rode bussen. Gaan we daar in? Nee, zegt Zatie, we gaan in die bus. In die bus. Rijdt die bus nog. Wonderlijker. En inderdaad, hij rijdt nog, maar we kunnen onderweg wel meegenieten van de weg door de gaten in de vloer. De deur kan niet meer dicht, wat fijn is want de airco werkt ook niet meer. En de chauffeur zit op een stoel wat bij elkaar gehouden wordt door touw. Ondertussen pakt hij een stuk krant. Ik denk nog, ok, waar is dat voor? Hij rijdt weg, maakt een rare bocht en gaat tanken. Het stuk krant gebruikt hij als handschoen. Hilarisch, niets geen tijdschema blijkbaar. Gewoon tanken als de passagiers in de bus zitten. En stinken die diesel. Maar goed, we rijden weer met een volle tank weg. Op naar Kuala Kangsar, de stad waar de sultan van Perak woont.Het is gelukkig maar 50 minuten rijden en ook op elk busstation is een toilet met een toiletdame/heer. Dat stelt gerust.Aangekomen in Kuala Kangsar gaan we beginnen aan een wandeling wat achteraf gezien 6 km heen en 6 km terug is. In de snikhete zon. Maar goed dat ik mijn pet bij me heb. En arme Zatie, zij mag helemaal niets eten en drinken. Omdat we het toch wel heel sneu vinden voor haar (hoewel het uiteraard haar eigen keuze is), drinken wij zelf ook te weinig. Uiteindelijk bij het museum heb ik achter een boom heel snel wat gegeten en gedronken. Ging bijna van mijn graadje, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is.Eerste stop is het oude paleis van de vorige sultan, Sultan Azlan Shah. Hij is in 2012 overleden en zijn zoon Sultan Nazzrin Mulzzuddin Shah heeft het overgenomen. Het paleis is nu een museum met een collectie privé foto’s van het gezin, zijn auto’s, de giften die hij ontvangen heeft tijdens staatsdiners en staatsbezoeken, zijn hobby’s zoals golf en cricket. Verder is hij nog een rechter geweest en koning van Maleisië. Na zijn dood is zijn lichaam vervoert op een bed gedragen door 48 mensen. Deze wordt ook getoond in het museum. Het is absoluut verboden om foto’s te maken en op sociale media te zetten. Een Chinese vrouw heeft dat gedaan en zij is opgespoord. Eng gewoon. Maar als we beloven het alleen voor privé te gebruiken, mogen we wel een foto nemen. Dat hebben we uiteraard gedaan, maar ik kan deze dus niet in mijn blog uploaden.Maleisië kent 12 regio’s met ieder zijn eigen sultan. Eens per 5 jaar is een van deze twaalf sultans de koning van Maleisië. Geen idee hoe dit verder bepaald wordt.Tweede stop de grootste moskee van Maleisië, genaamd Masjid Ubudiah Bukit Chandan Kuala Kangsar. Een prachtig statig gebouw. We mogen naar binnen, maar alleen als we hiervoor gekleed zijn. Dus we krijgen een groot gewaad aan en volgen braaf Zatie over het moskee terrein heen. Een hele ervaring om in de ruimte van de vrouw te staan en te ervaren wat het is om gescheiden te zijn. 2/3 Van de moskee ruimte is voor de man. Dan een gordijn en daar achter zitten de vrouwen. Ze zien de Imam niet, tenzij ze door een kier gluren. Ze nemen ook beiden een andere uitgang om zoveel mogelijk gescheiden te blijven. Volgens Zatie is dit om de vrouwen de ruimte te geven hun hoofddoek af te doen zonder dat de mannen dit zien.Volgende stop is het nieuwe paleis van de huidige Sultan. Uiteraard kunnen we alleen door de hekken kijken. Een zeer groot paleis, helemaal in verhouding tot het tijdelijke paleis. Onze laatste stop.Daarna lopen we in stevig tempo terug, schrikken iedere keer weer van de Indische varanen aan de waterkant en zijn blij als we het centrum weer bereikt hebben. Snel wat eten en drinken. Maar dat is toch best nog wel lastig met de ramadan. De zoveelste keer rijst met kip en daarna terug de bus in.Bij thuiskomst blijkt Wanda opgenomen te zijn in het ziekenhuis. Ze heeft twee vocht infusen gekregen en moest eigenlijk een nachtje blijven. Maar dat wil ze niet, dus heeft Yin haar weer opgehaald. Ze heeft antibioticum gekregen en iets tegen misselijkheid. Uiteindelijk blijkt ze een opgezette alvleesklier te hebben, maar deze hoeft er niet uit. Morgen nog dagje rustig aan doen en dan moet het goed komen.In de tussentijd vertelt Zatie ons dat we de volgende dag naar Ipoh gaan. Dat is raar, want het programma van mij en Gaby ziet er toch anders uit. Terwijl we geboekt hebben via twee verschillende organisaties. In overleg besluiten we dat we niet in de hitte van deze week naar de hoofdstad willen van Perak. Maar naar de mangrove en de Charcoal factory (houtskool). Dit kan gelukkig geregeld worden.Bij thuiskomst geeft Ken mij een briefje van Minna en Louis. Zij hebben zich vanochtend verslapen en hebben ons daarom niet gedag kunnen zeggen. Ze willen ons bedanken voor de gezellige gesprekken en de knuffel van de orang-oetan. Ga haar volgen op facebook. De rest van hun avonturen volgen.Allemaal zeer vermoeid van de dag op tijd ons bed in. Dit was een geslaagde dag. En morgen moeten we weer om 8.50 bij de bus zijn.