Mijn verhuizing naar het beneden bed is gelukkig zeer goed bevallen. Airco aan en heerlijk geslapen. En op naar het eiland zonder Matt. Even omschakelen, maar met vier personen heb je weer een hele andere dynamiek. Dat is ook het leuke van dit type reizen, het ontmoeten van vele mensen uit alle delen van de wereld die ook alleen reizen. De connectie is er al gauw. Maar dat betekent ook dat vele mensen weer vertrekken, wat je ook weer een plek moet geven.Beetje teleurgesteld zijn we als we aankomen op het eiland en een aantal hokken zijn al schoongemaakt. En terwijl we de beesten aan het eten geven zijn, worden Didin, Li Poh en Kate al vrijgelaten. Daar gaat ons momentje van de dag snik. Nu is er altijd wel een reden en in dit geval komt er een groep toeristen om 9 uur die natuurlijk wel orang-oetans willen zien. En dus verdringen we ons verdriet en gaan we verder met een paar hokken schoonmaken. De anderen mogen de bladeren bij elkaar harken.Als klus voor vandaag gaan we hangmaten maken voor een aantal kooien. Twee jutte zakken moeten aan elkaar genaaid worden met ijzerdraad, een tang en een hamer. Niet makkelijk en als we het niet goed doen, zakt Harry door zijn hangmat heen. Dat willen we natuurlijk niet op ons geweten hebben. Muziekje er bij en zelfs de coördinatoren en een aantal mensen van het eiland helpen ons mee. De sfeer zit er goed in. Zij in hun taal en wij in het Engels. Met gebarentaal en de coördinator van de Green Lion als tolk kom je heel ver. Ben soms wel benieuwd wat ze zeggen, want ze zullen zo wel hun mening hebben over onze soms onhandige acties tijdens ons vrijwilligerswerk. Nu moet ik zeggen dat ik het erg leuk vind om mij te verdiepen in hun cultuur, maar na een paar muzieknummers uit de telefoon van Itke zijn we er toch wel helemaal klaar mee. En zij maar meezingen en meedeinen. En wij ons steeds meer irriteren aan het type jank muziek. Niet aardig om te zeggen, maar wat een dreun. Nadat de zakken aan elkaar genaaid zijn, moeten we ze ophangen in de kooi. Aan het einde van de ochtend natuurlijk wel even checken of het inderdaad stevig genoeg is voor Harry, dus Gaby besluit er maar even in te gaan liggen. En gelukkig, ze ligt niet op de grond oef. Na de lunch, een heerlijk ijsje en een dutje tijd om de apen weer te voorzien van hun meloen sap. Alleen Didin, Kate en Li Poh zitten ook net lekker aan hun ijsje te likken. Dus op de terugweg vanuit de veranda is het onze taak om te zorgen dat ze alle drie hun eigen fles meloensap krijgen. Jacob gooit Didin zijn flesje toe, oh nee op een steen. En dan ligt de inhoud op het strand in plaats van in de mond van Didin. De heerlijke meloensap sijpelt weg de zee in. Didier is snel, maar niet snel genoeg. Uiteindelijk eindigt hij met een kwart. Arme Didin. Kate doet het wat slimmer (of is het de gooier; ik natuurlijk) en is snel bij het flesje die we vanuit de veranda naar haar toe gooien. Alleen Kate is niet zo handig met haar eigen territorium afbakenen en voordat ze het in de gaten heeft pakt Didin haar flesje af en holt weg. Wij nog gillen naar Kate, ga er achteraan. Pak het flesje terug. Maar helaas, er gebeurt niets. Gelukkig voor haar is Li Poh nergens te vinden en krijgt ze zijn flesje. Eind goed, al goed.

Terug in Taiping besluit ik voor het eerst zelf mijn was weg te brengen. Dat is toch wel wat spannend zonder Matt en Jacob er bij. Zij besloten wanneer we gingen oversteken. Nu moet ik het zelf doen. Het is oversteken met gevaar voor eigen leven, want ik ben het links rijden niet gewend. Ik kijk dus constant de verkeerde kant op. Maar goed, alles went. Wat gebaren, wat sprintjes en ik ben aan de overkant. De wasdame kent mijn naam al gelijk na 1 keer de was wegbrengen. Zorgt er toch wel voor dat je je thuis voelt. Op de terugweg zijn we allemaal een beetje aan het weg dutten, tot dat ik tegen Itze mompel dat een aantal koeien de weg deels blokkeren. Nee hoor, geen koeien. Dat is een buffalo, zegt Itze. Oh een buffalo, echt waar en de overige leden in de auto worden verschikt wakker. Weet je hoe lang ik in een jeep hebben moeten zitten tijdens een safari tocht in Zimbabwe om een buffalo te zien. Heb zo ongeveer alle grote jongens daar gezien, maar de buffalo was een uitdaging. En nu opeens staan er een stuk of 8 langs de kant van de weg. Sorry jongens, maar dat is BIJZONDER. En een ieder ging weer dutten. Tuurlijk.In de avond na het eten is het weer tijd voor een potje kaarten om de laatste avond van Jacob te vieren. Hij gaat morgen naar Kuala Lumpur om zaterdag te vertrekken naar Bali. Hij blijft morgenavond bij Matt in zijn hotel slapen en gaan ze nog even lekker mannendingen doen. Mandy besluit om een fles wodka ergens vandaan te toveren, ik nog even bij de bakker om de hoek allerlei lekkere dingen gehaald en Jacob bij Dan the Man bier halen. Dan the Man (zoals wij hem gedoopt hebben) heeft een naaiatelier om de hoek van het hotel, maar verkoopt vanuit zijn koelkast en vanuit zijn la bier en whiskey. Geweldig. Omdat we logeren bij Sojourn mogen wij daar de drank halen voor een schappelijke prijs. We zijn nu helemaal klaar voor een avondje kaarten. Op een bepaald moment sluit er ook nog een hotelgast aan uit Maleisië zelf die een vriend aan het opzoeken is. En komt Breeze ook nog even langs om mee te doen. Breeze is een Amerikaanse dame van 24 die al bijna twee jaar rond reist. Ze zoekt een online baan die ze overal ter wereld kan uitoefenen en in de tussentijd maakt ze schoon in ons hotel voor kost en inwoning. Ontzettend leuk om de verschillende culturen zo bij elkaar te hebben en te vergelijken. En dan realiseer je je dat Nederland en ook Duitsland helemaal nog niet zulke slechte landen zijn. Trump is uiteraard ook een zeer gewaardeerd onderwerp. Een ding is zeker: Trump is niet geliefd, uit welk land de reisgenoten ook komen.Na het kaarten komen de sterke verhalen en daarbij horen ook de verhalen rondom seks, drugs en tattoos. Typisch onderwerpen die voorbij alle westerse grenzen gaan. Dus gelijk maar een tattoo laten zetten door Mandy; een zeer mooie aap. Ik zou zeggen, zie de foto reeks.