De laatste dag in Taiping, de laatste dag naar het Orang Utan Island. De dagelijkse routine gaat weer van start. Hoef niet eens meer de wekker te zetten, want ik word vanzelf om 6.15 uur wakker. Het is ook de laatste dag voor Wilma en voor de Engelse familie. Aangekomen op het eiland staat de dierenarts / manager al op ons te wachten. Hij meldt gelijk dat het al weer een stuk beter gaat met Fatt Fatt en dat hij vandaag samen met Scarlett bij één van de apen bloed gaat afnemen. We starten eerst de dag met alle apen begroeten en daarna wordt April uit haar kooi gehaald. Ze loopt zelf onder begeleiding naar de veranda om door de dierenarts meegenomen te worden naar de behandelkamer. Daar klimt ze op de tafel en ondergaat in uiterste ontspannen toestand de bloedafname. Af en toe knabbelt ze op een mais stukje en ze wacht rustig af. Ze geeft geen krimp als de dierenarts haar bloed afneemt en ondertussen aan mij en de Engelse familie uitleg geeft wat hij aan het doen is. En na de bloedafname klimt April rustig van de behandeltafel af en wandelt weer onder begeleiding terug naar haar verblijf. Zonder stress, zonder angst. Uiteraard is het natuurlijk wel anders als bijvoorbeeld BJ aan de beurt is. Dat gaan onder sedatie en in het verblijf zelf. Nadat April weer teruggekeerd is, heeft de dokter nog een andere verrassing voor ons. Hij heeft een maand geleden EcoMare overgenomen. Dit is een park bij Lake Resort. Het is park met vogels, slangen, vissen en andere dieren die voorkomen in Azië. Er moet nog wel het nodige onderhoud aan gepleegd worden, omdat het wat verwaarloosd is. Hij regelt een privé rondleiding voor mij, Wilma en de Engelse familie als afscheidskado. Helemaal fantastisch. Zijn assistente stapt met ons op de ferry en we varen naar een andere plek op het vaste land waar we aanmeren bij het park. We mogen vogels voeren en een hele grote vis uit de Arizona vis voeren (en dan schrik je, wat een monster). Terug op het eiland legt hij uit dat hij overleg heeft gehad met Paul Row van de Green Lion om ook vrijwilligers op dit park in te zetten voor het plegen van onderhoud. Ik denk ook heel leerzaam, omdat je dan in contact komt met weer hele andere dieren. Teruggekomen gaan we afscheid nemen van de rangers die werkzaam zijn bij de nachtverblijven. Vooral Iwanka heeft het er moeilijk mee. Zij bouwt de meest intensieve contacten op door wie ze is. Maar daardoor is het afscheid nemen iedere keer lastig. Nog een laatste foto, laatste knuffel en we zwaaien uit. Uiteraard natuurlijk ook nog afscheid genomen van mijn grote held Harry. Het is net alsof hij het weet, want hij draait zich met zijn rug naar mij toe als ik er aan kom. Zo van, bekijk het maar, je gaat weg. Natuurlijk moeten we nog wel de meloensap maken en de rijst. En Wilma en ik gaan nog wat fruit snijden voor de verkoop in de winkel. Op deze manier kunnen we alle apen nog persoonlijk gedag zeggen. De dierenarts wil graag officieel afscheid van ons nemen. Iedere vrijwilliger krijgt een certificaat. Studenten uit Maleisië, die hun stage lopen op het eiland, hebben dit certificaat nodig. En daarom krijgt ook iedere vrijwilliger dit certificaat. Hij wil graag dat we aan tafel komen zitten zodat hij een ieder persoonlijk kan bedanken en het certificaat met een sleutelhanger kan overhandigen. Natuurlijk foto gemaakt, mooi dankbaar moment. Hij geeft ook feedback op de evaluatie van gisteren. Hij zal iedere nieuwe vrijwilliger persoonlijk welkom heten en de video laten zien. Verder gaan ze bordjes ophangen met wat uitleg over de apen. Toch leuk dat hij onze feedback zo serieus neemt. Het project met de vrijwilligers is nog relatief nieuw voor hun en ze willen graag elke dag leren om te kijken hoe ze dit verder kunnen ontwikkelen. We krijgen een kaartje van hem en eindelijk weet ik hoe hij heet:  Dr. D. Sabapathy. Heel erg, maar de namen zijn niet allemaal even makkelijk. Dan ook zie ik de officiële naam van het eiland: YAYASAN PULAU ORANG UTAN BUKIT MERAH. Bij het voor de laatste keer wegvaren van het eiland staat hij en zijn crew ons uit te zwaaien. Zo verterend. Helaas te laat voor het nemen van een foto. Scarlett wordt het allemaal wat te veel, zo veel indrukken en dokter Sabapathy heeft haar twee weken lang zo goed begeleid. Hij is onder de indruk van dit meisje, 10 jaar en al zoveel interesse in de natuur, in het park, in de omgeving. En ze wil ook graag dierenarts worden. Zelfs de medewerkers in het park is het opgevallen hoe vrolijk hij is en hoe leuk hij het vindt om wat van zijn vak te laten zien aan Scarlett. Teruggekomen in Taiping zet de taxi ons af bij de wasserette. Laatste keer was ophalen. En gelijk langs de schoonheidssalon gelopen voor het maken van een afspraak voor half 5. Wilma en ik hebben besloten onszelf te trakteren op een gezichtsbehandeling. Heerlijk ontspannen en met een fris gezicht weer terug naar Nederland. In de avond hebben we een gezellige Nederlandse avond gehad. Met een goed glas wijn en een goed gesprek hebben Paulien, Wilma en ik het avontuur afgesloten. Een perfecte afsluiting van de drie weken. Bij het naar bed gaan, komt Ken nog naar ons toe. Hij en Yin hebben wat lekkers voor ons gekocht als afscheid en als bedankje voor de vele plezierige ontmoetingen. Gossie. Nu tas inpakken en klaar maken voor vertrek. Morgen om half 7 word ik opgehaald door Mr. Singh, de taxi chauffeur. Yin heeft geregeld dat ik om 6.15 uur opgehaald ga worden, maar in overleg met Mr. Singh wordt dit half 7. Anders ben ik er wel erg vroeg. Omdat ik wel het gevoel heb dat hij er ook daadwerkelijk zal staan, is half 7 ok. 6.15 Uur was met het idee, dat als de taxi niet komt opdagen, ik nog alle tijd heb om naar het station te lopen. Maar ik schat in dat dit niet nodig is.