Au, au, au, au, mijn spieren. Ik kom echt niet meer vooruit. Mijn kuiten, mijn bovenbenen, dit is niet meer leuk. Al steunend op alles wat ik maar tegenkom kom ik de trap af naar beneden. Oef.Maar we zijn er weer helemaal klaar voor. Op naar een twee dag aan het strand. Alleen nu zonder Zatie. Kom op, we zijn volwassen vrouwen, dat moet toch lukken. Aangekomen op het busstation: shoot, toilet nog niet open. En nogmaals shoot, buschauffeur geeft aan dat er geen rechtstreekse rit is naar Lumut. Hij zal aangeven wanneer we van bus moeten wisselen. In de tussentijd komen er een aantal jongens binnen die duidelijk de nacht overgeslagen hebben. Waarschijnlijk moslims die het einde van de ramadan vieren. Ik wist het zelf niet, maar na een maand vasten is het een maand vakantie / feest vieren. Vandaar dat we al die mooie geklede mensen zien rondlopen. Prachtige kleuren, mooie jurken. Iedereen ziet er tip top uit. Gelukkig gaan de jongens achterin de bus zitten en worden ze al rap minder luidruchtig. Al slapend is iedereen lief, toch.Na dik een uur rijden zegt de buschauffeur dat we hier uit moeten. De bus naar Lumut komt over 15 minuten. En dan sta je daar, nog snel even naar de wc in een restaurant vlakbij. Als we de tijd hebben, laten we het moment natuurlijk niet voorbij gaan. En dan vraagt één van de jongens of wij met hem op de foto willen. En dan de volgende jongen. En dan de volgende jongen. We zouden er bijna geld voor moeten vragen. Gelukkig komt de bus naar Lumut inderdaad om 8.15 uur aanzetten, alhoewel Taiping nog op de bus staat. Maar de buschauffeur herkent mij nog van de vorige keer en geeft aan dat we de goede kant op gaan (in zeer gebrekkig Engels). Op hoop van zegen dan maar.En ja hoor, daar is Lumut. Wel lekker dat ik hier al een keer geweest ben. Het is alleen veel en veel drukker dan afgelopen donderdag. Ken heeft ons er al voor gewaarschuwd, het is een lang feestweekend. Eerst naar het hotel, waarbij we nog niet kunnen inchecken. Daarna naar de boot. We kunnen de boot van 10.45 uur nog pakken. Dat is mooi meegenomen. Rijen dik, maar er kunnen veel mensen op de boot.Aangekomen op Pangkor staan de roze busjes weer klaar. Alleen nu hebben we Zatie niet bij ons, is het veel drukker en zijn we dus even niet zo interessant als 2 personen. Het is even zoeken, vragen, ronddwalen, maar uiteindelijk hebben we een taxi gevonden die bereid is om ons mee te nemen. En hij krijgt het voor elkaar om nog een aantal mensen te vinden die met ons meerijden. We hebben gevraagd of hij ons zou willen ophalen. We zullen zien.Bij Daddy cafe is het nog heel rustig. Wilma is helemaal onder de indruk van de omgeving. Het is er ook prachtig. Snel een stoel geregeld en lekker liggen. De zon is niet zo aanwezig vandaag, wat wel prettig is. Natuurlijk nog wel goed insmeren. Terwijl we daar liggen, staan er rechts van ons steeds meer groepen Indiase mannen. In vrije tijd kleding, maar zeker niet in strandkleding. En ze staan alleen maar te kijken. Op een manier die eigenlijk toch wel wat vervelend wordt. Wilma wil gaan zwemmen, ze heeft een keurig badpak aan, maar laat toch maar haar korte broek aan. Terwijl ze aan het zwemmen is, ga ik toch maar wat meer rechtop zitten. Afgelopen donderdag waren er alleen maar toeristen op het strand en lag iedereen in bikini / bakpak. Maar nu zijn het veel meer locals. Gelukkig wordt het al wel wat beter als later op de dag meer families arriveren.Opeens komt Wilma terug en nodigt ze mij uit om mee te gaan in een bootje het water op. Ze heeft een leuk prijsje geregeld. De tassen bij de bar achtergelaten en op zoek naar de man die het prijsje geboden heeft. Hij vraagt of wij willen snorkelen. Helemaal prima. Vervolgens brengt hij ons naar het eilandje in de zee. Heel hard varend over het water, geweldig. We stoppen aan de achterkant van het eiland, slik, een mierenhoop van mensen. Dat wordt geweldig snorkelen, maar niet heus. Over een uur worden we weer opgehaald. Slippers in de boot achtergelaten en via het water naar het eilandje. Zwemvesten moeten aanblijven, want er varen zoveel boten op en af, die heel dicht bij het eiland komen. Dan zien ze ons tenminste. Het gros van de mensen snorkelt volgens mij voor de eerste keer. Het is een gekrioel in het water. En wij er tussen door. We hebben wel een paar vissen gezien, maar ik denk dat het nog veel mooier is als het heel rustig is. Nu is het heel veel zand. Op het laatste moment snij ik mijzelf aan een steen onder water, niet pijnlijk maar wel een spoor van bloed achterlatend. Wilma heeft nog een pleister die het heel even volgehouden heeft. Een uurtje later komt de boot ons weer ophalen. Bij het uitstappen pakken we de slippers. He, waar is mijn linkerslipper? Nee, niet mijn mooie Havana slipper waar ik zo blij mee was. De schipper was echter zo vreselijk gestresst door alle drukte van de dag (zijn ze duidelijk niet gewend, deze drukte) dat hij al weer weg wilde gaan. Maar dan heb je aan mij een verkeerde, want ik sta daar met 1 slipper in mijn hand. Uiteindelijk mag ik zijn slippers lenen om nieuwe slippers te kopen bij een winkeltje vlak bij. En al starend over de zee denk ik aan de persoon die mijn slipper gaat vinden en mijn pleister. Kan in elk geval zeggen dat ik iets achtergelaten heb van mijzelf in Maleisië.Heerlijk wat gegeten, een Pina Colada gedronken en uitkijkend over de zee moeten we concluderen dat we een heerlijke dag gehad hebben. Het is bijna tijd om weer terug te gaan naar het hotel. Eens kijken of de taxi zich aan de afspraken houdt. Meneer achter de bar, wilt u een taxi bellen. Daar stappen mensen uit de taxi, kunnen we meerijden? En uiteindelijk belanden we bij de ferry. Oeps, wat een rij mensen. We gokken er op dat we niet meekunnen met de boot. Wat ook klopt, maar gelukkig komt er een tweede boot. Ze zijn ingespeeld op de drukte.In het hotel eerst douchen; wat spurt daar weg. Ieks, een hele grote kakkerlak. Gadverdamme (sorry voor het taalgebruik). Snel naar beneden gelopen (voor zover mijn spieren dit toelaten, maar ik ben wel sneller dan vanochtend) en de man achter de balie gevraagd of hij de kakkerlak wil weghalen. Komt hij met een hele grote spuitbus aanzetten. Ja, en? Daar kun je de kakkerlak mee dood maken. Je denkt toch echt niet dat ik zelf de kakkerlak ga doodmaken, ga je gang. Dus hij achter mij aanlopend de trap op en op zoek naar de kakkerlak. Zijn manier is gewoon beginnen met spuiten. Eh sorry meneer, maar ik moet hier wel slapen vannacht en ik heb geen ramen gezien. Hoe gaan we de boel ventileren? Maar eerste zorg is de kakkerlak vinden. Je ziet hem al kijken; ik heb hem toch echt gezien. En gelukkig, daar is de kakkerlak. De hele spuitbus wordt op het beest losgelaten en hij is dood. Dan gaat er een bel en weg is meneer. Sorry, wie ruimt dat beest op? Ik dus, met een papiertje in de wc.Na dit avontuur tijd voor het avondeten. We gaan voor roti bij de Indiaan. Sorry, we zijn uitverkocht. Pardon, een Indiaas restaurant die geen roti meer heeft. Zucht. Dan maar naar de KFC. Wat een drukte, wat een rijen en wat een tempo. En dat voor twee burgers. Na heel veel geduld de burgers gekregen en opgegeten bij de kade.Het is nu bijna middernacht en het blijkt dat de hele verdieping door een Chinees gezin afgehuurd is, behalve onze twee kamers. Ik heb tot twee keer toe in mijn ondergoed op de gang staan schreeuwen dat ze het toch echt rustig aan moeten doen. Niet dat ik nu de illusie heb indruk te maken. Deuren open, deuren dicht, kinderen over de gang heen hollend. Nu zijn de kamers zelf ook heel gehorig, want ik zou toch zweren dat de buren bij mij aan het douchen zijn. Gelukkig moet de familie uiteindelijk ook gaan slapen en neemt het rumoer af. Oké, de kamer is slechts 35 euro, dus we moeten niet mopperen.