De nieuwe vrijwilligers hebben vandaag een introductiedag in Taiping. Omdat Gaby en ik deze reeds gevolgd hebben, hebben we als cadeautje een extra dag bij de apen. Met ons drieën dit keer. Gaby is zeer emotioneel, omdat dit haar laatste dag is bij de orang-oetans. Het was haar droomreis die nu bijna afgelopen is. Na een weekend de orang-oetans weer zien is fantastisch. We hebben het gevoel dat ze ook weer blij zijn ons te zien (tenminste dat zouden we graag willen maar denk ook wel dat het zo is). Gaby gaat gelijk naar haar favoriete aap April. April zit weer helemaal weggedoken onder haar doek, ze is zo verlegen. Maar als ze Gaby ziet, steekt ze haar handjes uit de kooi. In de tussentijd gaan Mandy en ik de dagelijkse klusjes doen zodat Gaby wat meer tijd heeft met baby Mannu en met April. Door de vele regenbuien moeten we elke dag het gras vrijmaken van bladeren. Tijdens deze klus struikel ik over een soort van grote boon. Dit blijkt een stuk fruit te zijn, genaamd Cempedak (Tjampedak in Nederlands). De chempedakboom komt uit het gebied van Maleisië tot Nieuw-Guinea. Rijpe vruchten zijn geel tot goudbruin en ruiken onaangenaam zoetig. Het sappige vruchtvlees is donkergeel of oranje en zoet-aromatisch van smaak. De zaden kunnen geroosterd gegeten worden. Op een bepaald moment worden we gewaarschuwd dat de apen vrijgelaten worden. Zo fantastisch, we krijgen veel meer tijd dan anders om met Didin, Kate en Li Poh samen te zijn. Beetje spelen, beetje stoer doen. Heerlijk. En dan komt de gift van de rangers. April wordt tegengehouden en vervolgens mag Gaby persoonlijk afscheid nemen van haar. Het is zo’n mooi gebaar. Ze houden wel 10 minuten elkaars handen vast. En Gaby ziet de wereld vanuit een waterval.We vragen of we weer aan het hek mogen werken, omdat het zo leuk is om met Didin en Kate te spelen. Zij aan de ene kant van het gaas en wij aan de andere kant. Maar tot onze spijt is het water dermate hoog dat het strandje verdwenen is en het gaas bijna helemaal onder water staat. Het levert wel weer andere taferelen op; de creativiteit van de apen wanneer ze niet op het strand kunnen komen. Didin vindt een lepel in het water (vraag mij niet van waar) en hij gaat daadwerkelijk met de lepel water scheppen en drinken. Kate vindt een fles met een lange draad er om heen gewikkeld. Dit zijn flessen die gebruikt worden voor boei markering. Kate wikkelt het draad er af en wil er mee spelen. Maar dan komt Li Poh en die steelt het draad van haar. Kate heeft wat moeite om voor haar eigen plekje te vechten met die twee jonge mannen bij haar.De dag nadert zijn einde. Omdat we wat lang blijven hangen bij het watermeloen festival met de apen en het afscheid nemen van Gaby met de apen, missen we de ferry. Dat geeft ons wat meer tijd om vanuit de veranda te kijken naar de drie jonge orang-oetans. In de tussentijd koop ik een grote knuffel voor mijn neefje en trakteren we ons zelf op een ijsje.Moe maar voldaan keren we terug naar het hotel. Snel een douche en in de tussentijd zijn de nieuwe vrijwilligers terug gekomen van hun introductie wandeling en ontmoet ik Wilma, een Nederlandse dame van 40 jaar. We hebben reeds email contact gehad omdat zij via dezelfde organisatie Travel Active deze reis geboekt heeft.In de avond na het eten sluit Pauline aan samen met een vriend van haar. En ook het Engelse stel Louise en Minna. Het stel heeft een sabbatical genomen van een jaar, reizen nu heel Azië door en vertrekken morgen naar Ipoh, de hoofdstad van Perak. Ze vertelt vol enthousiasme over haar voorliefde voor orang-oetans al vanaf dat ze 5 jaar was. Met stomme verbazing vragen we haar dan ook waarom ze niet in de dierentuin is geweest waar 3 van die prachtige beesten verblijven. Of waarom ze niet op bezoek is geweest bij ons project. Met betrekking tot de dierentuin is ze bang dat de apen te weinig ruimte hebben (wat overigens niet waar is). En van ons project waren ze niet op de hoogte. Ze willen zeker terugkomen als vrijwilligers om dezelfde ervaring mee te maken als wij en houdt het niet droog als we haar wat foto’s en filmpjes laten zien. Vervolgens heb ik de knuffel voor mijn neefje aan haar gegeven (sorry Thomas, ik koop morgen een nieuwe voor je) en deze knuffel heeft ze de gehele avond niet meer los gelaten.In de avond weer een avondje kaarten met weinig drank. Want we willen niet morgen continue naar de wc moeten. Morgen hoeven we pas om 9 uur weg voor de eerste cultuurdag.Oeps, wat gebeurt daar? Een van de twee Duitse meisjes valt flauw. Snel Ken erbij. Gelukkig is de vriend van Pauline een dokter en heeft hij even gekeken. Als het morgen niet beter gaat moet ze naar de arts. Waarschijnlijk een zonnesteek. Ze heeft vandaag kennisgemaakt met Taiping zonder pet op. En het is nu erg warm. Gevolg is dat Gaby en ik morgen met ons tweeën op pad gaan samen met onze gids. Hopelijk komt het goed met Wanda en kunnen ze snel ons weer verblijden met hun gezelschap. Gelukkig zijn ze met hun tweeën, toch wel zo prettig als je onwel wordt in een vreemd land.