Op het moment dat Matt, Gaby en Jacob om 5 uur opstaan vanwege een dag vasten, draaien Mandy en ik ons nog een keer om. Bijna alle mensen die werkzaam zijn op het orang-oetans eiland zijn moslim. Voor hun is het nu ramadan en mijn drie reisgenoten willen een keer ervaren hoe het is om een dag te vasten. Hoewel ik dit heel stoer vind, heb ik zelf besloten om hier niet aan mee te doen. Het levert mij zeker twee dagen hoofdpijn op, wat ik zelf jammer vind van mijn ervaring. Rond 7.15 gaan we voor dezelfde routine als gisteren. Alleen nu met heel veel bloedzuigers omdat het zo geregend heeft. De manier om ze dood te maken is zout. Ze verschrompelen onder je neus. De meiden werkzaam op het eiland worden helemaal hysterisch van de bloedzuigers. Wij vrijwilligers vinden het alleen maar boeiend en zeker niet eng. Grappig.Na het voeren en schoonmaken van de hokken is het tijd om het gaaswerk bij het verblijf van Kate, Didin en Li Poh te vervangen. Het is geheel verroest. Dit betekent in de zee staan tot aan onze knieën, het verroeste draad er af halen en vervangen door nieuw ijzerdraad. Onder het toezicht van Didin. Zo ontzettend schattig. Omdat de stroom van het hek af is, kunnen we nu veel contact met hem maken. Aaien en krabben op zijn rug. Als tegenprestatie krijg ik van hem een kusje op mijn knie. En dan draai ik mij om en heeft hij de handschoen. Deugniet. Dan zie je hoe slim een orang-oetan is en hoe leergierig. Ze zeggen hier dat hij de intelligentie heeft van een 6-jarig kind. Hij probeert zijn hand in de handschoen te krijgen wat uiteindelijk maar met 1 vinger lukt. Hij houdt de handschoen in het water, draait deze om een paal heen en drinkt al het water op wat er uit drupt. Hij gebruikt het als hulpmiddel om te klimmen. Je kan er uren naar kijken, wat helaas niet kan, want we moeten aan het werk. En bovendien kruipt er continu wat tussen onze voeten door; hallo je staat in zee, maar iedere keer toch wel even schrikken.In de tussentijd hebben we heel veel toezichthouders, die alleen maar bij ons staan om te kijken of wij geen gevaar lopen. Tenslotte vallen we onder hun verantwoordelijkheid, hoewel we wel massa formulieren hebben moeten tekenen om de organisatie vrij te pleiten van enig verantwoordelijkheid. Maar ik denk ook dat het komt door de ramadan in combinatie met de warmte. Weinig puf in de mensen. Continu waarschuwen ze ons als er weer een hand door de kooi gaat om iets van ons te pakken. Bij het voeren in de ochtend bedacht Didin zich bijvoorbeeld dat hij een mannetje is die natuurlijk graag in het shirt van een vrouw wil kijken. En voordat Mandy het in de gaten had, had hij haar shirt vast aan de voorkant en trok dit naar beneden. Dan voel je je toch wel vereerd als een orang-oetan je borsten wil zien hahaha. Maar voordat hij los liet, moesten er toch wel heel wat klopjes op zijn handen gegeven worden.Matt, Jacob en Gaby krijgen steeds minder energie. Het is niet zozeer het eten wat ze missen, maar vooral het drinken. Nu is het gelukkig vandaag niet een zeer warme dag met af en toe wat regen, want anders zou het nog zwaarder zijn geweest. Bij de lunch zijn ze ingedut op de veranda.Na de lunch tijd voor het klaarmaken van de watermeloenen en de rijst. De drie liggen nog heerlijk te slapen. We hebben nog tegen een van de dames gezegd dat wij alles wel met ons tweeën kunnen klaarmaken, maar helaas voor de drie vasters worden ze brut wakker gemaakt.Elke dag komen er een aantal groepen toeristen voorbij, veel uit Japan en China. Vooral Hiroshi is populair vanwege zijn naam. Het park is zo gebouwd dat de toeristen in een kooi lopen en de apen de vrijheid hebben. Dit levert grappige plaatjes op, waarbij je je soms afvraagt wie nu wie bekijkt. Verder kan er vanaf de veranda bij de ingang via een buis fruit naar Kate, Didin en Li Poh gegooid worden, waardoor de toeristen deze drie zeer uitgebreid op de foto kunnen zetten.Het is nu bijna 19 uur. Matt, Jacob en Gaby liggen reeds vanaf thuiskomst in bed. Kapot. Slapen is dan toch de beste manier om niet aan eten te denken. We zijn door Itke en de andere coördinator van the Green Lion (werkelijk even geen idee hoe ze heet) uitgenodigd om gezamenlijk te eten als dank voor het vasten. Het grappige is dat de food market helemaal vol zit met moslims die allemaal al eten besteld hebben, maar moeten wachten tot 19.31 uur voordat ze mogen eten. En stipt om 19.31 uur (alhoewel niet alle horloges gelijk lopen) vallen Matt en Jacob hun eten aan. Ze hebben nasi besteld, een ander Maleis gerecht, ijs, water en meloensap. Alleen op een bepaald moment is je maag vol, of je nu wel of niet gevast hebt. Veel te veel. Uiteindelijk hebben ze alle drie een dag vasten gered in de hete zon van Maleisië. Maar ze zeggen allemaal: 1 keer en nooit weer.Nog wat gekaart en vervolgens komt om 21 uur de taxi aanrijden om Matt op te halen. Hij vertrekt naar Kuala Lumpur. Toch wat van slag duiken we er vroeg in. Ik heb vanmiddag besloten om van bed te wisselen. Alle kleding of in de koffer of op het bovenste bed en hopelijk slaap ik dan vanavond wat beter. Zou fijn zijn om een aantal uren achter elkaar door te slapen.