Vandaag is het dan eindelijk zover, op weg naar de orang-oetans. We worden opgehaald door Itke, een dame van rond de 20 (volgens mij neemt de organisatie The Green Lion alleen maar dames aan van rond de 20 hahaha). Zij is klaar met haar opleiding en zal tot 20 Juni onze begeleidster zijn.Eerst 30 minuten rijden naar Bukit Merah Laketown Resort, van waar we op een boot richting Bukit Merah Orang Utan Island, Semanggol, Perak Darul Ridzuan varen. Met een prachtige zonsopgang vertrekken we naar het eiland voor een tocht van 10 minuten.Het centrum is opgericht in 2000 met 3 orang-oetans. Op dit moment zijn ze met 19 persoonlijkheden (want dat zijn ze) door een eigen fokprogramma en door het opnemen van verwaarloosde en mishandelde orang-oetans.Het centrum omschrijft zichzelf als: A WORLD-RENOWNED CENTRE DEDICATED TO THE CARE OF MALAYSIA ORANGUTAN.Er zijn op dit moment 19 orang-oetans die op het eiland leven. De oudste is de alpha man, genaamd BJ. Hij is de leider van de groep. De opvolger van BJ is Carlos, een mannetje van 17 jaar. Hij zal moeten wachten tot dat BJ overlijdt. Vanaf dat moment neemt hij de groep over. Carlos is een zeer agressief mannetje, omdat hij nu al de leiding wil hebben. Zijn hormonen zitten hem wat in de weg. Daarom zit hij apart in een hok, ver weg van de anderen. Daarnaast hebben we nog Harry van 15 jaar oud. Hij verblijft op dit moment in een hok omdat hij te agressief is en zijn ranger (zijn begeleider verantwoordelijk voor het welzijn van Harry) gebeten heeft. Over een maand of twee wordt hij vrijgelaten op een ander eiland in de buurt, waar hij een nieuw leven kan beginnen.Verder is er Nicky met Baby Cha Cha en Baboon met baby Mannu. Zij blijven tot dat ze 10 jaar zijn bij hun mama; de mama zal in de tussentijd niet nog een kind grootbrengen. Mede door deze lange periode is het lastig om de Maleise orang-oetans bevolking te laten groeien en wordt het ras met uitsterven bedreigt.De meest aanhankelijk orang-oetans zijn Kate, Didin en Li Poh. Zij willen graag contact, zijn in voor een spelletje, leergierig en vinden het contact met de mensen leuk.En tenslotte hebben we nog Tuah, Fatt Fatt, Hiroshi, Careena, Jidin, April, Sonja, Ah Ling en Adam.Ze lijken heel lief en zachtaardig, de pongo pygmaeus, beter bekend als orang-oetan. Ze hebben een roodbruine vacht. Orang-oetan betekent de man uit het oerwoud in het Maleis. Vroeger probeerde de Maleiers de orang-oetan niet te doden, want ze dachten dat het een man was die zich in oerwoud verstopte om aan werk en slavernij te ontkomen.Orang-oetans zijn de grootste in bomen levende zoogdieren. Vrouwtjes hebben een gewicht van gemiddeld 37 kg, terwijl mannetjes gerust 83 kg kunnen wegen. Ze kunnen ongeveer 60 jaar oud worden. Ze eten hoofdzakelijk fruit, bladeren en insecten.Nog maar tien jaar geleden werd hun aantal geschat op 27.000, vandaag zou het lager dan 15.000 kunnen zijn. Indonesië en Maleisië stonden eens vol met bossen maar 40 jaar geleden werd het bos een waardevol handelsartikel daar er tin gevonden was en het land perfect was voor landbouw en overmatige akkerbouw. Hierdoor verdween de natuurlijke leefomgeving van de orang-oetan snel. Bovendien werden ze vroeger gevangen om als huisdier te dienen of om aan dierentuin verkocht te worden. Het was gewoon handel. Omdat het jong het meest te leren valt, werd de moeder gedood.Als we rond 8 uur aankomen op het eiland, begroeten we eerst alle orang-oetans. Elke avond komen ze terug naar hun hokken om ze te beschermen tegen stropers. De hokken gaan op slot met stevige hangsloten en er loopt continu bewaking. In de ochtend worden de meesten weer vrijgelaten op het eiland.Eerst wat babbelen met de apen, wat slaan op hun handen en een aai over hun lippen. Wel uitkijken dat ze niet je hand of vinger te pakken krijgen, want dat is niet zo prettig. Daarna krijgen ze 3 soorten vitaminen via een spuit in hun mond. Dat vinden ze echt een traktatie. Verder nog een flesje melk met heel veel suiker. Ze hebben zo’n grote mond dat ze een flesje melk van 300 ml in een keer kunnen opvangen in hun mond. Daarna mixen ze het nog wat in hun mond alvorens ze het doorslikken.Als ze hun eten hebben gehad worden ze vrijgelaten. Een hele happening. De drie jonge apen Kate, Didin en Li Poh worden door de vrijwilligers naar hun hok gebracht. Hand in hand. Zo schattig. Beetje stoeien, beetje pesten. Het zijn net kleine kinderen.De apen hebben per 3 een groot stuk terrein tot hun beschikking waar ze vrij kunnen rondlopen. Afgezet met hekken met stroom. Pas in de avond gaan ze weer terug naar hun hok. Om hun daar te krijgen, worden er rijstballen in hun hokken neergelegd gemaakt van rijst, wortel en sardientjes of ei.Zodra de apen in hun dagverblijven zijn, aan ons de taak om de hokken schoon te maken. Alle poep wegruimen, schoon schrobben en water wegtrekken. Daarna nog de omgeving vrij maken van bladen en het fruit snijden voor de apen.De lunch nemen we mee naar het eiland toe. Deze wordt iedere ochtend door Itke gemaakt. We hebben een uurtje pauze, waarbij we tijdens de lunch uitkijken op Kate, Didin en Li Poh. Het grappig is dat zij ons nadoen (of wij hun). Als Kate haar arm omhoog doet en naar beneden zwaait, doen wij mee. En dan blijft ze dit volhouden tot dat wij stoppen. Zo grappig om te zien hoe ze met je communiceren. Na het eten even een tukje doen op de veranda, want de hitte maakt je moe. Het is gemiddeld 33 graden, maar de vochtigheid rond de 80%.Na de lunch meloensap maken met weer een hele hoop suiker. Ik moet zeggen dat al het eten wat de apen krijgen, zo ook onze lunch kan zijn. Behalve de rijstbol, want ik heb het niet zo met sardientjes brrrrr. De meloensap gaat in waterflesjes nadat we gecheckt hebben of het sap zoet genoeg is. Zo niet dan gaat er nog wat extra suikerwater in. Daarna gaan we bij elke aap langs om het flesje met sap in hun mond leeg te gieten. Wel even opletten dat het hek onder stroom staat; plotseling lig ik een paar meter verder op de grond door de stroomstoot. Doet geen pijn, maar je bent even de controle kwijt over je lichaam. Gelukkig vangt de stoere Jacob mij op mmmmm.Daarna de rijstbollen gemaakt en om half 3 terug naar huis. Een ontzettende leuke eerst dag, bloedheet, vele liters water verloren en doodop. Niet door het vele, zware werk, want het gaat in een zeer zeer relaxt tempo. Maar door de beklemmende warmte.Rond half 4 weer terug in het hotel. Gedoucht (wat een zaligheid) en daarna met de mannen de was weg brengen. Voor 1 euro wordt de was van de afgelopen drie dagen gewassen en gestreken en kun je het de volgende dag weer ophalen. Fantastisch. Eenmaal buiten zo’n mega hoosbui. Even gewacht, maar geen enkele zin. Matt naar binnen en met zijn charme (wat hij zeker heeft) regelt hij een paraplu met de belofte om deze de volgende dag weer terug te brengen. Het heeft slechts een deel geholpen: schoenen en broek zeiknat. Maar we laten ons niet kennen en op naar de massage. Trappetje op en de massage salon binnen. Het is dat mijn reisgenoten er al eerder zijn geweest, anders was ik zelf nooit deze vage trap opgelopen. Maar moet zeggen: netjes, schoon en professionele mensen. Jacob en Matt in een ruimte, muur ertussen en daarnaast ik. Op de grond. De masseuse spreekt bijna geen woord Engels, dus maar even met gebaren. Een uur massage met olie voor 12 euro. Kijk, daar doen we het voor. De mannen in hun nakie, ik gewoon mijn onderbroek aangehouden. Ik kon de mannen wel horen, hoop gesteun en gekreun. En nee, lieve bloglezers, het is niet wat je denkt. Want ik liep af en toe ook te kreunen. Wat een stevige massage met een hoop gesmijt, geklik en geduw. Oef. Maar wat heerlijk. Voor herhaling vatbaar.Nog wat gegeten en gebabbeld en op tijd naar bed. Moe van de eerste dag, maar ook moe van het slechte slapen. Komt vooral door de hitte in de kleine kamer. De ventilator helpt ook niet, omdat ik in het bovenste bed van de hoogslaper slaap en daar komt de ventilator niet. Wellicht toch maar verhuizen naar het onderste bed.Matt heeft besloten om morgenavond naar Kuala Lumpur te gaan ipv vrijdag. Zijn computer is gecrasht en ze kunnen dit niet maken in Taiping. In Kuala Lumpur heeft hij een winkel gevonden waar ze vier werkdagen nodig hebben. Aangezien hij begin volgende week naar Australië afreist en nog 6 maanden reizen voor de boeg heeft, wil hij het nu laten maken. Daardoor zijn we vanaf morgen met ons vieren. Altijd even omschakelen als iemand van een groep weggaat. Verandert toch iets de dynamiek. Aankomende zondag komen er weer wat mensen bij. Maar Jacob is dan ook al weg. We merken het wel.