02:30 uur. Klaar wakker. Heb ik een heerlijk bed (voor vliegtuig begrippen), lig ik nog wakker. Ok, dan maar filmpje kijken. Beauty and the Beast, heerlijk. En nee, deze heb ik nog niet gezien, echt nietBen toch wel jaloers op al die mensen die het vliegtuig instappen, gaan eten en vervolgens knock out zijn tot de landing. Mijn buurvrouw bij de vlucht Johannesburg naar Schiphol in maart lag ook al zo lekker te tukken. Maar niets vergeleken met de meneer die nu naast mij ligt. Het voorgerecht heeft hij nog gered; tot nu toe helemaal van de wereld.Rond 3.30 uur maar weer stoel in bed stand en zowaar, om 7 uur word ik wakker doordat de bemanning wil dat we wakker worden. Er moet nog ontbeten worden en over anderhalf uur gaan we landen. En mijn buurman ligt nog steeds te snurken. Ik denk toch een slaappil. Moet ik misschien maar eens ga proberen. Diegenen die vaker met mij op reis zijn geweest, weten mijn standaard eerste actie op een vliegveld. De WC checken. Is belangrijk om een indruk te krijgen van een land, toch? WC keurig schoon en gelijk komt de herinnering weer naar boven van mijn bezoeken aan andere Aziatische landen. Hoeveel medewerkers heb je nodig om een toilet schoon te houden? In dit geval 5 vriendelijke dames. Moet ook wel zeggen dat het toilet inderdaad schoon is, alhoewel ik altijd wel even moet wennen aan het feit dat er standaard geen wc papier gebruikt wordt. Daardoor is de vloer nat, maar dat zegt niets over de schoonheid van het toilet.Toch maar even navragen, moet ik echt de trein in om naar de volgende hal te gaan voor het afhalen van mijn bagage. Voelt toch wel beetje raar. Maar de bordjes en de stewards op het vliegveld wijzen mij allemaal naar dezelfde trein, dus dan stappen we maar braaf in de trein. Op hoop van zegen. Wellicht deze keer niet een hartverzakking doordat de bagage niet komt, maar een hartverzakking dat ik de bagage band niet kan vinden hahaha. Dat zal wel meevallen. Met vriendelijk vragen kom je een heel eind.Volgens mijn reisinstructies van Travel Active moet ik eerst een SIM kaart scoren, omdat je toch delen van de reis alleen reist. Met het verzoek om dan ook gelijk een aantal telefoonnummers van contactpersonen en verzekeringen in de telefoon te zetten. En dat gaat zeer eenvoudig, heb niet eens hoeven zoeken. Vele bekende telecom bedrijven naast elkaar, nog voordat we door de immigratie heen zijn. Voor 15 euro 18 minuten bellen en 10 GB data. Zou dat genoeg zijn.Ook al gelijk mijn treinkaartje gekocht voor de sneltrein naar Kuala Lumpur Sentral. En nog steeds niet door de immigratie heen. Of ik met credit card wil betalen: 20% korting. Kijk, daar ben ik natuurlijk altijd voor in.En dan eindelijk de immigratie dienst. Blijft toch altijd spannend, maar als ik Zimbabwe binnen gekomen ben, dan moet dit ook wel lukken. Een ding is helder: NEEM GEEN DRUGS MEE. Overal waarschuwingen, zowel door de purser in het vliegtuig als op het vliegveld. Neem geen drugs mee, je wordt opgehangen, letterlijk. De boodschap is helder, weg er mee!Weer een mooie stempel in mijn paspoort en de bordjes volgen om mijn bagage op te halen. Gelukkig, de bagage ligt al op de band. Wat een voordeel is van business class vliegen, je bagage heeft ook voorrang. Maar natuurlijk ook omdat je al een half uur bezig bent voordat je bij de bagage band bent. Nu nog de trein zoeken, wat geen probleem is. Overal van die vriendelijke medewerkers die je willen helpen. Binnen 25 min op centraal station, bordjes Hilton volgen en inchecken. 26ste Verdieping, wat een uitzicht over de stad. Een echte miljoenenstad, dat is wel helder. Heel snel slippers en korte broek uit de tas vissen. Op naar het zwembad.De warmte is goed te voelen. Zeer beklemmend, even omschakelen. Helemaal omdat het in het hotel koud is door de airco en buiten benauwd en vochtig. Denk dat de neusdruppels wel gebruikt gaan worden.Saté besteld, wat ontzettend lekker. Boekje gelezen, beetje rondgekeken. Na een kort dutje naar het restaurant. Ok, toch maar weer even terug, iets te casual gekleed. Tweede poging. Een lopend buffet, te veel om uit te kiezen. Wat een snoeperij. Met een live band op de achtergrond. Gezellig.Nu in de clubbar van het hotel. Een Amerikaanse band treedt op. Toch wel apart gevoel, zo in je eentje aan de bar. Manlief even laten schrikken door een app te sturen met de mededeling dat ik eenzaam alleen aan de bar zit en mannen aan het scannen ben. Grapje schat, ik zit heel braaf in mijn telefoon gedoken. Het geluid staat hier zo hard, dat ik in het oor van de barman moet gillen om een drankje te bestellen. En de zaklamp van de telefoon moet gebruikt worden om de menu kaart te lezen. Gelijk goed moment om deze blog te schrijven, want de band heeft even pauze. Rustig mijn tomatensap aan het op drinken, we doen stoer. Zo maar naar boven. En uitkijkend uit mijn hotelkamer raam over de miljoenenstad heb ik toch wel een beetje medelijden met al die mensen die nu nog in de file staan.Hoewel het hier nu middernacht is, staat mijn bioritme nog op 16 uur NL tijd. Toch proberen zo snel mogelijk mijn lichaam aan het ritme van Maleisië te laten wennen.