Dag 25: home sweet home; het was een prachtig reisavontuur
Zo, ik denk dat de twee uur slaap die ik vannacht gehad heb voldoende moeten zijn om de dag door te komen, zucht. Ik kan echt overal slapen, behalve in een vliegtuig. Wat een drama. Met aandacht heb ikhet tafereel in de rij voor ons aanschouwt bij vertrek in het vliegtuig. Een Chinese dame met een Nederlandse meneer en kind van rond de 2 jaar. Het kind blijkt ziek te zijn en ligt te slapen op de stoel. Echter bij het opstijgen moet het kind rechtop zitten. De moeder gaat zo gigantisch te keer, dat de purser er bij moet komen. Ze wil gewoon niet dat haar kind rechtop in de stoel gaat zitten. Daar is het kind te ziek voor…. En ook tijdens de vlucht zit zij op de grond zodat haar kind languit op twee stoelen kan liggen. Maar zodra het signaal ‘stoelriemen vast’ aangaat, mag ze niet op de grond zitten. Zelfs na opgestegen blijft ze te keer gaan over de oude stewardessen en dat ze nodig vervangen moeten worden. Op bepaald moment hebben een aantal passagiers tegen haar gezegd dat ze nu echt moet ophouden. En het is ondertussen ochtend en ze wil niets van de stewardess aannemen, beantwoord geen enkele vraag, gunt haar geen blik waardig. Je merkt dat het de stewardess raakt. Toch idioot hoe een veiligheidsprocedure bestemd voor onze eigen veiligheid, kan ontaarden in een scheldpartij. Absoluut niet respectvol naar de mensen die hun werk proberen te doen. Ondertussen nog anderhalf uur te gaan voordat we landen op Schiphol. Het is voor mij nu 10 uur in de ochtend, Nederlandse tijd 4 uur. Over een uurtje staat manlief op om mij op te halen. Als het goed is landen we om 6 uur.En dan ben je 24 nachten van huis weggeweest. Een avontuur die mij zal bij blijven. Wat een prachtige beesten. Ik heb van alle apen een foto toegevoegd in het foto album. Na een aantal weken met hun optrekken, leer je de apen kennen. En zijn het karakters net zoals mensen. Het zou vreselijk zijn als deze beesten op een bepaald moment niet meer in het wild voorkomen. Echter de inschatting is dat dit over 5 jaar zal gebeuren. Net zoals de witte neushoorns in Zimbabwe. Gelukkig zijn er initiatieven zoals het orang-oetan eiland, waardoor onze jeugd in de toekomst ook nog kennis kan maken met deze beesten. En natuurlijk zouden we graag willen dat ook de apen van dit eiland weer vrijgelaten worden in de vrije natuur. Maar in de afgelopen jaren is gebleken dat het vrijlaten van de orang-oetan in het wild niet de oplossing is. Ze zijn van bedreigd dierensoort naar een kritisch bedreigd dierensoort gegaan. De enige oplossing lijkt te zijn om speciale leefomgevingen voor hun te creëren waar ze beschermd in de vrije natuur kunnen blijven leven.Het is een voorrecht geweest om zowel in maart als in juni de kans te hebben gekregen om deze ervaringen mee te maken. Het werken in een andere omgeving, begrip krijgen voor andere culturen, praten met mensen over hun reizen en de redenen van hun beslissingen. En natuurlijk ook een kijkje achter de schermen te krijgen rondom het runnen van wild life projecten, die niet door de overheid gesubsidieerd worden. Hoe de mensen werkzaam bij deze projecten proberen om uitroeiing tegen te gaan door educatie, voortplanting en door onderzoek. Allen geloven dat de verandering bij de jeugd vandaan moet komen en dat je hier moet beginnen. De wereld verandert niet van de ene op de andere dag, er is veel traditie en historie. Maar ze gaan er voor. En dat kan ik zeer waarderen.Ook dank aan een ieder die de moeite heeft genomen om mijn verhalen te lezen. Hoewel ik niet gereageerd heb op de reacties, heb ik ze zeker gelezen met een glimlach en een gevoel van waardering en liefde.Mijn volgende reizen zullen weer met Errol zijn, waar ik zeer naar uit kijk. Maar wie weet, ooit eens in de toekomst doet zich de gelegenheid voor om weer een paar weken de wereld in mijn eentje te verkennen. Men zegt vaak: na regen komt zonneschijn. Het verliezen van mijn baan eind vorig jaar is niet makkelijk geweest, de zoektocht naar een nieuwe baan ging met vallen en opstaan. Echter het heeft mij ook veel gebracht. Ik heb mijzelf uitgedaagd door een aantal Bucket list acties uit te voeren. En per 1 aug staat de volgende Bucket list actie: van het oude vertrouwde naar een geheel nieuwe carrière. Een uitdaging waar ik met vertrouwen en enthousiasme in stap en waar ik naar uit kijk.Als het goed is, staat zometeen manlief mij op te wachten op Schiphol. Dan gaan de deuren weer open en sluit ik mij in zijn armen. Want alles is alleen maar mogelijk geweest doordat hij mij de mogelijkheid heeft gegeven de stappen te zetten die ik nodig had. Met alleen maar de woorden: ga er voor!
Dag 24: mijn laatste dag op bezoek bij Batu Caves, Kuala Lumpur
Na weer om 6 uur wakker geworden te zijn (is toch het ritme), nog maar even omgedraaid in mijn bedje (of eigenlijk bed). Zoals verwacht is het ontbijt zeer uitgebreid en kies ik nog 1 keer voor een roti. Heel fout, maar wel lekker. Om 9 uur staat de taxi chauffeur keurig te wachten. Hij wil mij graag de gehele dag rondrijden om al het mooie van KL te laten zien, maar helaas moet ik weer naar huis. En vanmiddag ga ik bij het zwembad liggen om alvast wat tot rust te komen. Omdat het nu zondagmorgen is, rijden we in 15 minuten naar de grot toe. Er is al wel wat toerisme, maar de parkeerplaats is nog aardig leeg. En het is nog niet zo warm. Wat een mooi gezicht, de grotten van Batu. De grotten van Batu zijn een serie grotten, ongeveer 15 km ten noorden van Kuala Lumpur, in het district Gombak van Maleisië. De grootste grot, de Tempel- of Kathedraalgrot, is 400 meter lang en 100 meter hoog en bereikbaar via een hoge trap met 272 treden (oef, mijn arme kuiten). Onder aan de trap staat een groot beeld van de oorlogsgod Murugan. Murugan is een god uit de Hindoeïstische mythologie. Hij is de god van oorlog en overwinning en de patroonheilige van Tamil Nadu. Het is een heilige plaats. Veel mensen uit India komen hierheen om te bidden, omdat het de grootste tempel is van Maleisië. Ik sta een tijdje rond te kijken en zie dat er een kapper is waar mensen heen gaan om hun hoofd te scheren. Vervolgens wordt er een gele klei op gesmeerd. Blijkbaar hoort dit bij het bidden in de tempel.Na wat vriendelijke mensen gevraagd te hebben een foto van mij te maken, begin ik aan de 272 trappen. Onderweg kom ik zeer veel apen tegen, de java-apen. Volgens de taxi chauffeur zijn de apen heilig voor het geloof. Na het bidden wordt er fruit op de trappen neergelegd voor deze apen. Ze zijn dan ook helemaal niet schuw en lopen tussen de mensen door. In de grotten vindt een zeer grote bedrijvigheid plaats. Er zijn een aantal tempel plaatsen, waar monniken mensen zegenen. En een winkeltje om souvenirs te kopen. Een prachtige grot met veel licht inval. Heb geprobeerd wat foto’s te nemen, maar het komt niet helemaal tot zijn recht. Gelijk ook maar mij laten zegenen door een monnik na een kleine donatie. Armbandje om en een gele dahlia gekregen. Het heeft toch altijd wel wat.Weer rustig naar beneden lopend zie ik daar eindelijk kokosnoten. Op mijn laatste dag ga ik dan toch aan een kokosnoot lopen slurpen. Fantastisch. Uitkijkend over KL mijmer ik een beetje weg over mijn avontuur.De taxichauffeur zit keurig op mij te wachten en rond 11 uur ben ik weer terug in het hotel. Gauw naar het zwembad. In de zon is het echt te warm, dus schaduwplekje opgezocht en wat geslapen, boek gelezen etc. Al datgene wat je aan een zwembad doet. Heerlijke pindasoep gegeten in het restaurant met een Chardonnay (je moet jezelf toch verwennen als je alleen bent). Daarna rustig spulletjes ingepakt, afgerekend en met de shuttle naar het treinstation. 25 Minuten met de trein en nu is het 21 uur. Ingecheckt, weer mooie stempel er bij en wachten tot dat we kunnen boarden. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik in de tussentijd een watermeloen sapje besteld. Wel zonder de grote hoeveelheden suiker, want ik ben geen orang-oetan.
Dag 23: klaar voor vertrek naar de hoofdstad van Maleisië, Kuala Lumpur
Het is half 6 in de ochtend en het is stil in het hotel. Wilma is al vertrokken. Zij heeft de trein van 5.35 uur moeten pakken, omdat er geen plek meer is op de andere vertrektijden. Ik heb een week eerder geboekt en heb nog een plekje in de trein van 7.05 uur. Ken en Yin durven niet met 100% zekerheid te zeggen dat de taxi ook daadwerkelijk komt. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat meneer Singh keurig klaar staat. Hij is de vaste taxi chauffeur voor Green Lion en heeft ons al een aantal keren naar het orang-oetan eiland gebracht. Omdat de trap wat stijl is en Ken liever niet heeft dat we de trap afgaan met de koffer op de rolletjes, heb ik het meeste in tassen gepakt en deze naar beneden gebracht. Eenmaal beneden alles in de koffer. Daardoor niet op de meest economische manier, maar het past allemaal wel. Ik zou toch zweren dat ik nu minder kilo’s moet hebben, maar dat gevoel heb ik niet. Dat zien we morgen wel weer. Gelukkig past alles wel.De laatste keer toast als ontbijt en dan komt meneer Singh keurig aangereden om 6.25 uur. Vijf minuten laten zijn we op het treinstation. Het gaat hier zeer georganiseerd. Pas een paar minuten voordat de trein komt, mag je het perron op. Omdat het gereserveerde plaatsen zijn, word je door een meneer naar de juiste wagon geleid. En inderdaad zit de trein overvol. Koffer ergens geparkeerd uit het zicht. Heb niet zo veel keus, behalve elke keer als we stoppen kijken of niet iemand mijn koffer meeneemt.Rond half 11 op KL Sentral. Ik heb gisteren aan het Majestic hotel gevraagd of ze een shuttle service hebben. Het is slechts 800 meter, maar lopen is geen optie. Je moet een drukke weg over, wat niet aan te raden is. Het hotel heeft al keurig gereageerd en ik op zoek naar de locatie waar de shuttle bus klaar staat. In de tussentijd nog een kaartje gekocht voor de trein van morgen. Er gaat iedere 20 minuten een trein tot laat in de avond.Tussen alle taxi in staat een keurig busje te wachten van het hotel. Het Majestic hotel is een 5-sterren hotel. Normaal gesproken zou ik nooit naar dit soort hotel gaan, niet te betalen. Maar hier zijn de prijzen voor ons zo goedkoop dat ik voor de prijs van een Van der Valk kamer in dit hotel kan gaan zitten. Dat laat ik niet aan mij voorbij gaan.Bij het inchecken vraag ik of het mogelijk is om een late check-out te doen. Dat kan. Ze hebben een aanbieding waarbij ik om 19 uur kan uitchecken, ontbijt geregeld is, gratis gebruik kan maken van de minibar en gratis wifi. Verder is er een lounge waar ik gratis koffie / thee kan krijgen en einde middag een borrel met warme hapjes. Kijk, dat is wel zo handig. De man die mij ingecheckt heeft, loopt ook met mij mee naar de kamer en laat alle faciliteiten in het hotel zien. De kamer blijkt een suite te zijn met een woongedeelte en een slaapgedeelte. Het tegenovergestelde van mijn kleine kamer in Sojourn. Alleen in Sojourn was je geen vreemde, hier loop je anoniem rond.Mijn idee was om bij het zwembad te gaan liggen en niets te doen. Maar het weer is niet dermate dat ik voor mijn plezier bij het zwembad ga zitten. Bovendien is het toch wel de ultieme gelegenheid om iets van Kuala Lumpur (KL) te zien. Daarom al wandelend naar de tuinen van KL. De conciërge van het hotel vindt het geen goed idee dat ik wandelend naar China Town ga. Er wordt veel gejat, dus het advies is om goed op mijn tas te letten. Als wandelend naar de tuinen, kom ik er achter dat het toch best ver weg is. Op een bepaald moment kom ik een taxi tegen en besluit ik om maar naar China Town te gaan per taxi. Ik moet echt wat eten. Na mijn ontbijt om 6 uur in de ochtend niets meer gehad en het is nu al 14 uur. De taxi chauffeur heeft een goed idee voor een activiteit voor morgen: een hindoe tempel in de bergen. Het is een half uurtje rijden, hij wacht dan op mij en brengt mij weer terug. Ik weet dat hij hier de hoofdprijs voor vraagt (taxichauffeurs in KL staan in de top 5 mbt het oplichten van toeristen), maar het is nog een schappelijke prijs. 150 RM, ongeveer 30 euro. Sowieso is het hier veel duurder dan in Taiping. En ben je zeker geen bezienswaardigheid als toerist. Een hele andere wereld.Daar aangekomen weer cendol gescoord. Zonder rode bonen en mais, alleen suiker, kokosmelk, ijs, zout en gelatine. Vervolgens door naar China Town gelopen. Als je wat wilt kopen op het gebied van electronica, kleding, schoenen etc. dan moet je naar China Town. En niet afdingen is onbeleefd. Ik zelf ben er door heen gelopen, het is mij te opdringerig en te benauwend. Taxi terug gepakt naar het hotel en gevraagd waar de hop on/hop off bus is. Gelukkig vlak bij. In twee uur tijd heb ik een idee gekregen van KL. Een stad met 5 miljoen inwoners met een skyline van alleen maar wolkenkrabbers inclusief de Twintower van KL.Teruggekomen in het hotel eerst naar de Majestic club lounge gegaan voor het warme hapje, de koffie en de wijn. Daar tot een uur of 8 gewerkt aan mijn blog en online ingecheckt. Helaas dit keer geen aanbieding voor businessclass. Nu heb ik net gegeten met op de achtergrond een jazz band en zit ik de herinneringen te bekijken van de afgelopen weken. Geen goed idee met de glazen wijn, de vermoeidheid van het vroege opstaan en de jazz muziek. Wordt er toch wel beetje emo. Rekening gevraagd (daar kan ik in Taiping bijna 2 weken van eten, slik). Tijd voor bed, morgen nog 1 dag toerist zijn. En morgenavond om 23.20 op weg naar Amsterdam.
Dag 22: tijd om afscheid te nemen van Orang Utan Island, Bukit Merah
De laatste dag in Taiping, de laatste dag naar het Orang Utan Island. De dagelijkse routine gaat weer van start. Hoef niet eens meer de wekker te zetten, want ik word vanzelf om 6.15 uur wakker. Het is ook de laatste dag voor Wilma en voor de Engelse familie. Aangekomen op het eiland staat de dierenarts / manager al op ons te wachten. Hij meldt gelijk dat het al weer een stuk beter gaat met Fatt Fatt en dat hij vandaag samen met Scarlett bij één van de apen bloed gaat afnemen. We starten eerst de dag met alle apen begroeten en daarna wordt April uit haar kooi gehaald. Ze loopt zelf onder begeleiding naar de veranda om door de dierenarts meegenomen te worden naar de behandelkamer. Daar klimt ze op de tafel en ondergaat in uiterste ontspannen toestand de bloedafname. Af en toe knabbelt ze op een mais stukje en ze wacht rustig af. Ze geeft geen krimp als de dierenarts haar bloed afneemt en ondertussen aan mij en de Engelse familie uitleg geeft wat hij aan het doen is. En na de bloedafname klimt April rustig van de behandeltafel af en wandelt weer onder begeleiding terug naar haar verblijf. Zonder stress, zonder angst. Uiteraard is het natuurlijk wel anders als bijvoorbeeld BJ aan de beurt is. Dat gaan onder sedatie en in het verblijf zelf. Nadat April weer teruggekeerd is, heeft de dokter nog een andere verrassing voor ons. Hij heeft een maand geleden EcoMare overgenomen. Dit is een park bij Lake Resort. Het is park met vogels, slangen, vissen en andere dieren die voorkomen in Azië. Er moet nog wel het nodige onderhoud aan gepleegd worden, omdat het wat verwaarloosd is. Hij regelt een privé rondleiding voor mij, Wilma en de Engelse familie als afscheidskado. Helemaal fantastisch. Zijn assistente stapt met ons op de ferry en we varen naar een andere plek op het vaste land waar we aanmeren bij het park. We mogen vogels voeren en een hele grote vis uit de Arizona vis voeren (en dan schrik je, wat een monster). Terug op het eiland legt hij uit dat hij overleg heeft gehad met Paul Row van de Green Lion om ook vrijwilligers op dit park in te zetten voor het plegen van onderhoud. Ik denk ook heel leerzaam, omdat je dan in contact komt met weer hele andere dieren. Teruggekomen gaan we afscheid nemen van de rangers die werkzaam zijn bij de nachtverblijven. Vooral Iwanka heeft het er moeilijk mee. Zij bouwt de meest intensieve contacten op door wie ze is. Maar daardoor is het afscheid nemen iedere keer lastig. Nog een laatste foto, laatste knuffel en we zwaaien uit. Uiteraard natuurlijk ook nog afscheid genomen van mijn grote held Harry. Het is net alsof hij het weet, want hij draait zich met zijn rug naar mij toe als ik er aan kom. Zo van, bekijk het maar, je gaat weg. Natuurlijk moeten we nog wel de meloensap maken en de rijst. En Wilma en ik gaan nog wat fruit snijden voor de verkoop in de winkel. Op deze manier kunnen we alle apen nog persoonlijk gedag zeggen. De dierenarts wil graag officieel afscheid van ons nemen. Iedere vrijwilliger krijgt een certificaat. Studenten uit Maleisië, die hun stage lopen op het eiland, hebben dit certificaat nodig. En daarom krijgt ook iedere vrijwilliger dit certificaat. Hij wil graag dat we aan tafel komen zitten zodat hij een ieder persoonlijk kan bedanken en het certificaat met een sleutelhanger kan overhandigen. Natuurlijk foto gemaakt, mooi dankbaar moment. Hij geeft ook feedback op de evaluatie van gisteren. Hij zal iedere nieuwe vrijwilliger persoonlijk welkom heten en de video laten zien. Verder gaan ze bordjes ophangen met wat uitleg over de apen. Toch leuk dat hij onze feedback zo serieus neemt. Het project met de vrijwilligers is nog relatief nieuw voor hun en ze willen graag elke dag leren om te kijken hoe ze dit verder kunnen ontwikkelen. We krijgen een kaartje van hem en eindelijk weet ik hoe hij heet: Dr. D. Sabapathy. Heel erg, maar de namen zijn niet allemaal even makkelijk. Dan ook zie ik de officiële naam van het eiland: YAYASAN PULAU ORANG UTAN BUKIT MERAH. Bij het voor de laatste keer wegvaren van het eiland staat hij en zijn crew ons uit te zwaaien. Zo verterend. Helaas te laat voor het nemen van een foto. Scarlett wordt het allemaal wat te veel, zo veel indrukken en dokter Sabapathy heeft haar twee weken lang zo goed begeleid. Hij is onder de indruk van dit meisje, 10 jaar en al zoveel interesse in de natuur, in het park, in de omgeving. En ze wil ook graag dierenarts worden. Zelfs de medewerkers in het park is het opgevallen hoe vrolijk hij is en hoe leuk hij het vindt om wat van zijn vak te laten zien aan Scarlett. Teruggekomen in Taiping zet de taxi ons af bij de wasserette. Laatste keer was ophalen. En gelijk langs de schoonheidssalon gelopen voor het maken van een afspraak voor half 5. Wilma en ik hebben besloten onszelf te trakteren op een gezichtsbehandeling. Heerlijk ontspannen en met een fris gezicht weer terug naar Nederland. In de avond hebben we een gezellige Nederlandse avond gehad. Met een goed glas wijn en een goed gesprek hebben Paulien, Wilma en ik het avontuur afgesloten. Een perfecte afsluiting van de drie weken. Bij het naar bed gaan, komt Ken nog naar ons toe. Hij en Yin hebben wat lekkers voor ons gekocht als afscheid en als bedankje voor de vele plezierige ontmoetingen. Gossie. Nu tas inpakken en klaar maken voor vertrek. Morgen om half 7 word ik opgehaald door Mr. Singh, de taxi chauffeur. Yin heeft geregeld dat ik om 6.15 uur opgehaald ga worden, maar in overleg met Mr. Singh wordt dit half 7. Anders ben ik er wel erg vroeg. Omdat ik wel het gevoel heb dat hij er ook daadwerkelijk zal staan, is half 7 ok. 6.15 Uur was met het idee, dat als de taxi niet komt opdagen, ik nog alle tijd heb om naar het station te lopen. Maar ik schat in dat dit niet nodig is.
Dag 21: wat een heerlijke cendol hebben ze hier in Taiping
En we gaan er weer voor. Dit keer zonder Nick en zonder de Thaise dames. Rond 11 uur worden we bij het educatie centrum verwacht voor een evaluatie met de dierenarts / manager. Hij wil heel graag weten wat onze ideeën zijn rondom het eiland. En vooral ook van Scarlett als jonge meid. De basis staat, maar hoe nu verder. Ze willen kijken hoe ze meer mensen naar het eiland kunnen krijgen. Het bijzondere is dat het eiland wel goed bekend staat buiten Maleisië, maar niet in Maleisië zelf. Dat kan ook wel kloppen, want als je vertelt in het hotel dat we op het eiland werken, dan hebben de meesten er niet van gehoord. Of ze hebben er wel iets over gehoord, maar zijn nog nooit geweest. Er gaat ook geen bus heen. En dit terwijl er een waterpark is, een Ecomare dierentuin en het orang-oetan eiland. Dus genoeg te doen. Het educatie centrum is aangelegd op een mooie plek bij het buitenverblijf van BJ, Nicky, Cha Cha, Baboon, Manu, Careena en April. Terwijl wij in het centrum zitten, worden we bekeken door Careena vanuit een hoge boom. In de tussentijd gaat het heel hard regenen en kijken we naar BJ hoe hij probeert te schuilen voor de regen. Als het centrum wat opgeknapt wordt, dan is het een aantrekkelijke plek voor educatie en trainingen. Midden tussen de apen. In de middag maken Wilma en ik de meloensap klaar en brengen wij deze samen met Scarlett rond. Aangekomen bij Fatt Fatt blijkt hij een hele dikke hand te hebben. Hij gebruikt de hand ook niet en ondersteunt hem met zijn andere hand. De ranger denkt dat hij gestoken is door een bij en hier wat allergisch op reageert. Scarlett meldt dit aan de dierenarts en samen gaan ze kijken. Voor de zekerheid krijgt Fatt Fatt een medicijn toegedient, wat Scarlett aan hem mag geven via een spuitje in de mond. Net zoals in de ochtend de vitaminen. Terug naar Taiping stoppen we bij een cendol zaak. Deze zaak leeft alleen van de verkoop van cendol en is de enige zaak in Taiping die cendol verkoopt. En we zijn niet de enige, wat een drukte. Nick en Vivienne zitten er al. Ze willen ons cendol laten proeven. Helemaal zoals ik het ken van mijn schoonmoeder. De anderen hebben cendol met rode bonen, maar ik ga voor de basis versie. Zaterdag moet Wilma om 5.35 uur de trein hebben. Er is echter geen taxi te krijgen op dit vroege tijdstip. Daarom besluiten we om de route alvast een keer te lopen om te kijken hoe ver het is. Slechts 15 minuten. Beetje drukke weg, maar zo vroeg in de ochtend heb je daar geen last van. Ik gok op de taxi voor mijn trein van 7 uur, maar als de taxi eer doet aan de betrouwbaarheid status van taxi’s in Taiping, dan weet ik in elk geval hoe ik moet lopen. Vanavond is de laatste avond van Emi. Ze gaat door naar Penang, waar ze ook weer gaat schoonmaken in een hostel. Daarom nog wat drank gekocht in de supermarkt. Uiteindelijk blijk ik net op tijd te zijn, want na 21 uur verkoopt de supermarkt geen drank meer. En ik was er om 20.59 uur. Rond middernacht bedtijd, mooi geweest.
Dag 20: wat zal de dag ons vandaag weer brengen
Gelukkig, de kinderen zijn rustig gebleven. Goed geslapen vannacht. En zoals elke dag begint mijn ochtend met een buurman die gorgelend en hoestend wakker wordt. Een erg fris geluid brrrrr. Je kan de klok er op gelijk zetten, rond 6.15 uur. En opeens staan er ook nog twee Thaise dames van Green Lion. Ok, het wordt toch echt wel dringen in de auto. De oplossing is een lokale taxi. Wilma en ik stappen vol enthousiasme in, samen met coördinator Nick. Een gezellige babbelaar, die zeer geïnteresseerd is in wie we zijn. We zijn nog nooit zo snel op het eiland geweest. Maag moet een beetje bijkomen. Nick heeft hier geen last van, hij zit half gedraaid naast de bestuurder met ons te praten.Daar aangekomen blijken de Thaise meiden van het hoofdkantoor te zijn. Ze gaan kijken hoe en wat en vragen of we nog tips hebben. Wellicht is het een goed idee om te beginnen met een introductie ochtend op het eiland voor de nieuwe vrijwilligers. Bijvoorbeeld eerst naar de film kijken over het eiland, daarna een welkomswoord van de manager en vervolgens een rondleiding over het eiland. Dan weet je gelijk wie wie is en weet je wat meer over de achtergrond van de apen.Na het schoonmaken van de hokken en het vertedere moment met de apen is het verf tijd. Samen met Johanna en Wanda de nachtverblijven verven. Een mooie kleur groen. Het is wel een klusje, want het zijn heel veel hekken die geverfd moeten worden. In de tussentijd staat Harry naast mij te spugen. Op mijn gezicht, op mijn kleding. Hij wil aandacht. Het is toch schattig. Van Matt, de ranger, mag ik Harry een koekje geven. Ik heb wat losse crackers bij mij die hij heel graag wil hebben. Hij pakt ieder stukje heel voorzichtig met zijn hand. Of ik mag het in zijn mond doen en dan pakt hij alles weer uit zijn mond. Legt een voorraad aan. Zo schattig.Opeens roept Wilma mij. Of ik bij Iwamka wil komen voor een klusje. Tuurlijk. Wanda en Johanna zijn zo aardig om mijn stukje af te verven (voor zover het af is, want denk dat ze nog wel 2 weken bezig zijn). Iwanka heeft de black coffee meegenomen. Typische Maleise koffie, zo ontzettend zoet. Daar ben ik echt even aan toe.Lunch tijd, dit keer sandwiches. Je zou denken, heerlijk. Maar geloof me, geroosterd brood de hele dag ingepakt in folie levert een slap, zacht iets op. Het gaat om het idee en dat is lief. Even geen rijst of macaroni.Na de lunch is het weer schoonmaak tijd. Stephen hangt de zoveelste UV verlichting op en wij ruimen al datgene op wat er uit het plafond komt door zijn actie. Kuch, kuch. Met de beperkte middelen die we hebben zijn Lin en ik wel in staat om de boel er weer een beetje schoon uit te laten zien. Geeft toch best wel een voldaan gevoel. In de tussentijd gaat het ontzettend hard regenen. Zo schattig om te zien hoe de apen zich tegen de regen beschermen. Ze gebruiken de grote bladen als paraplu.Het is een warme dag en de douche in het hotel is een verademing. Rond 16 uur zit ik weer op het terras van het hotel met de intentie om wat mails te gaan bekijken, te werken aan mijn blog, het nieuws te lezen enz. En opeens is het 22 uur en heb ik alleen maar zitten kletsen. Met Yin, de eigenaresse van het hotel over de uitdagingen van het runnen van een hostel in Maleisië. Bijvoorbeeld dat veel locals een kamer reserveren, maar dan uiteindelijk niet komen opdagen. Gisteren zijn er 6 mensen niet gekomen. Dat is een grote verliespost. Ze kunnen het zich helaas niet veroorloven om een creditcard systeem aan te schaffen, waardoor mensen bij reservering moeten betalen. Vandaag is er een overboeking, omdat een stel via twee booking sites dezelfde kamer hebben gereserveerd. Terwijl zij dachten dat het om twee verschillende kamers ging, omdat ze dit via twee verschillende sites gereserveerd hebben. Uiteindelijk kunnen ze nog ergens anders slapen, maar dan heb je opeens weer een kamer leeg staan. Zo gaat het constant. Ook veel locals die reserveren, maar dan eerst willen komen kijken. En als het ze niet bevalt, dan gaan ze weer weg. Terwijl de reservering er wel staat voor hun.Veel mensen vergeten dat het een hostel is en niet een hotel (alhoewel ik het zelf ook een hotel noem). Dit betekent dat je voor weinig geld een bed kan reserveren, maar je reserveert geen kamer. Je kan dus kamergenoten hebben. En het kan zijn dat je een douche moet delen. Maar dat is normaal bij een backpackers hotel.Je verandert er niet zoveel aan. Volgens Yin is het de Maleise mentaliteit.In de loop van de avond komen de bekenden weer langs. Paulien en Sogar hebben gedag gezegd tegen de familie van Sogar. Nog even gevraagd hoe het met hun spierpijn gaat. Zoveel spierpijn als ik had met het naar beneden dalen van de berg, zo weinig spierpijn blijken zij te hebben na het beklimmen van dezelfde berg gisteren. We hadden dan toch beter de berg kunnen beklimmen, maar dat zag er juist veel inspannender uit. En trouwens, de elektriciteitsdraden maken geen geluid; dat zijn krekels.Uiteindelijk raak ik in gesprek met een Chinese jongen die al een paar maanden rondreist. Als je dan alle verhalen hoort van de diverse landen, de problemen, de cultuur verschillen, dan realiseer je je dat je als vrouw in Europa veel kansen hebt, veel vrijheid hebt. Dat voel ik tenminste zo, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de vrouwen hier in Maleisië of in China een probleem hebben met hun status. Ze zijn vaak niet anders gewend.Al wandelend naar bed raak ik nog in gesprek met een Maleis koppel wat hier een paar dagen verblijft (heb het er maar druk mee hahaha). Zij werkt al 5 jaar aan een studie over het sociale gedrag van olifanten in Maleisië. Door de palmolie industrie en de verstedelijking verandert de omgeving in Maleisië. Hele stukken natuurlijke bossen wordt weggehakt om te vervangen voor o.a. de palmbomen. Hierdoor sterft de orang-oetan langzamerhand uit, maar ook de olifanten. Laatst was er een baby olifantje aangereden op een nieuwe snelweg dwars door hun leefgebied heen. De vraag van het onderzoek is hoe de olifanten zich kunnen aanpassen aan de veranderde omgeving en hoe wij ze hier bij kunnen helpen.En zo ben ik weer wat wijzer naar bed gegaan. Dat is toch wel een van de mooie dingen van het reizen en het verblijven in een omgeving waar allemaal mensen komen met een verhaal. Het doet je beseffen dat er nog zo veel van de wereld te zien is. Het verbreed je horizon.
Dag 19: weer terug voor week 2 van het project Bukit Merah Orang Utan Island
Kan niet wachten. Klaar voor mijn tweede week orang-oetan project. Gelukkig zijn mijn spieren in mijn benen aan de betere hand en zou ik daar geen last meer van moeten hebben. Het lijkt er verder op dat het voetbad met Dettol geholpen heeft. De snee zit er niet meer ontstoken uit. Maar toch voor de zekerheid verband er om, want we moeten wel de hele dag rondlopen in plastic laarzen. Laarzen waarin veel mensen hun zweetvoeten stoppen. De coördinatoren hebben wel aangegeven dat ze wat meer grote maten moeten kopen, want op dit moment is er 1 geel paar waar ik in kan. En dit paar wordt ook door de rangers gebruikt. Wel grappig, want zodra ze mij zien aankomen, wisselen ze van laarzen omdat zij ook andere laarzen aankunnen. Verder worden de laarzen ook gebruikt door bloedzuigers, mieren en schorpioenen. Dus eerst ondersteboven keren alvorens schoeisel aan te trekken. Het aantal vrijwilligers is gestegen naar 7 personen. Allemaal hebben we al een week op het eiland doorgebracht behalve de twee Duitse meisjes. Zij komen naar beneden in een werkoverall, maar dan met korte mouwen en korte broek. Ze hebben de pijpen en mouwen er af geknipt. Ik weet niet hoe het kan, maar zelfs dat laten ze er sexy uitzien.Het is wat chaotisch om 7 uur in de ochtend. Paul Row, de eigenaar van Green Lion, is vanochtend vroeg aangekomen en zal meegaan naar het eiland om de nieuwe coördinatoren voor te stellen. Het zijn er drie uit Taiping: Nick, Tony en Vivienne. Zij gaan de vrijwilligers begeleiden voor de komende weken. En verder gaat Rien ook mee. Het worden wel heel veel begeleiders. Maar eerst wordt er nog even gediscussieerd over het aantal plaatsen in de auto. Op dat moment moet ik wel echt tegen mijzelf zeggen: rustig, laat hun het oplossen. Je bent hier niet om iets op te lossen. Laat het gaan, laat het gaan. Adem in, adem uit. Dit is Maleisië.Uiteindelijk komt het allemaal goed en gaan we de boot op naar het eiland. Hallo orang-oetans, daar zijn we weer. Zo leuk om ze weer te zien. Hi Didin, hi Kate, hi Li Poh, how are you Harry? Gelijk maar even aan Wanda en Johanna uitgelegd dat ze niet hun vingers de kooi in moeten steken. Dit werd ons uitgelegd door Itka en Zatie, maar de nieuwe vrijwilligers zijn zelf ook voor het eerst op het eiland.Na het eten blijf ik met Wanda en Johanna achter om de kooien schoon te maken. Matt, een van de rangers, vraagt mij om aan de meiden uit te leggen hoe het moet. Geen probleem, gelijk ook maar uitgelegd aan de coördinatoren. Zij hebben het idee dat ze ons moeten meehelpen inclusief voeren en de apen naar hun buitenverblijf brengen. Ik begrijp heel goed dat ze dit graag willen doen, alleen dat is juist het leuke van ons werk. Doordat er nu zoveel meer mensen zijn, kunnen we al minder tijd doorbrengen bij de apen. En dat is jammer.Nadat de hokken schoongemaakt zijn, kijk ik een beetje rond wat voor andere werkzaamheden er nog zijn. Rien geeft aan dat ik even moet rusten. Ik kijk haar aan en zeg: hoezo rusten? Ik heb net anderhalf uur gewerkt. I know you are a strong woman, but it is my responsiblity to take care of you. Zij vragen, wij draaien. Dan ga ik toch lekker op de grond zitten tegenover Harry om een beetje met hem te praten en wat aandacht aan hem te besteden. Het is toch een lieverd, alle vrouwen hebben wat met hem. Hij heeft karakter en zulke lieve ogen. Je kan er helemaal in weg dwalen.In de tussentijd geef ik als hint dat het wellicht een idee is om de hangmaten af te maken. Mede ook omdat het soms wat zoeken is naar werkzaamheden. Gelukkig komt op dat moment Matt aanlopen en geeft hij aan dat we de hangmaten gaan afmaken. Samen met Tony hang ik de hangmat op. Zeer zwaar werk omdat het boven ons hoofd is. Goed voor de schouderspieren. Maar gelukkig zijn we net voor de lunch klaar. Ik vraag aan Matt of hij wil kijken of we het goed gedaan hebben. Hij bedenkt zich niet en springt zo in de hangmat.Dit laatste voorbeeld geeft heel goed het verschil aan tussen twee weken geleden en nu. De ramadan is voorbij. De mensen hebben veel meer energie, ze zijn zich meer bewust van de omgeving. Itke heeft aangegeven nooit meer zo’n project te doen tijdens de ramadan. Het is puur overleven door de hitte. Door de ramandan komen er ook zeer weinig mensen naar het eiland, waardoor het zeer lange hangdagen zijn. En als je dan al verzwakt bent doordat je niet mag eten en drinken; ik zou chagrijnig zijn en alleen maar hoofdpijn hebben. Nu komen er weer meer lokale gasten en is het zowaar druk op het eiland. Er is veel te doen, wat ook zorgt voor meer energie op het eiland. We voelden ons al heel welkom, maar de communicatie is nu veel beter. We zijn nu meer onderdeel van het team.Het is bijna lunchtijd. Op dat moment komt Iwanka aanlopen en is helemaal enthousiast om mij weer te zien. Ze noemt mij mama, geeft mij een kus en een knuffel. Later heeft ze aan Wilma vertelt dat ze mij mama noemt, omdat ze vindt dat ik zo’n wijze vrouw ben en dat ze het gevoel heeft veel van mij te kunnen leren. Wat natuurlijk een ontzettend groot compliment is.Later wenkt Iwanka mij en geeft mij een kop koffie. Heerlijk. Morgen neemt ze voor mij een traditionele black coffee mee. Ze weet dat ik graag koffie wil, maar op het eiland is dat niet te krijgen. Ondertussen is de rest al aan het lunchen, maar zelf ben ik nog aan het babbelen met Iwanka. Ze is reeds 14 jaar een Ranger en weet zo veel over de beesten te vertellen. Bijvoorbeeld dat de alpha man BJ de grote opgezette wangen heeft, omdat hij de alpha man is. Carlos is klaar om het gevecht aan te gaan met BJ en daardoor worden zijn wangen steeds steviger en groter. Op het moment dat Carlos zou winnen, gaan bij BJ de wangen zakken. En Carlos wordt dan de grote alpha man met de grote stevige wangen. Dat gaan de rangers nu niet doen, want er is geen plek voor twee alpha mannen. Dat zou teveel onrust in de groep brengen.Na de lunch is het weer genieten van Katie, Didin en Li Poh. Omdat het water nu zo hoog staat, staat hun bouwwerk in het water. Wist zelf niet dat apen van badderen houden, maar deze drie wel. Ze gaan echt volledig het water in om af te koelen. Niet om te zwemmen, maar wel om te spelen.Tijd voor het maken van de meloensap en de rijst. Lin en ik gaan de baby kamer en het kantoor schoonmaken. Stephen wil ons helpen, maar dan zegt de dierenarts / lokale manager dat dit geen werk is voor mannen. Hij zoekt wel wat anders voor Stephen. Uiteindelijk wordt het de taak van Stephen om UV- lampen op te hangen in het plafond. Lin en ik zijn druk bezig om alles schoon te maken met de beperkte middelen die we hebben. Raam wassen met water en Dettol en droogmaken met WC papier. Verder alle keutels van de salamanders weghalen. Nadat we klaar zijn, ziet het er oprecht veel schoner uit.Klaar om de boot te pakken zien we opeens dat Didin probeert uit te breken uit zijn kooi. Hij heeft een stuk hout gepakt en heeft dit tussen het gaas gezet. Vervolgens gaat hij er op staan om het gaas uit elkaar te krijgen. En dat lukt hem ook. Lin holt heel hard naar de ranger om over het kattenkwaad van Didin te vertellen. Op het moment dat de ranger komt, gaat Didin heel snel het gaas weer op dezelfde manier repareren. Op de veranda hangt een bord waarop staat dat de oeran-otang voor 95% dezelfde DNA heeft als de mens. Als je deze actie ziet van Didin, dan geloof ik het absoluut. De ranger gaat in de kooi, maar wel met een stok. Zodra je op hun territorium komt is voorzichtigheid heel belangrijk. Hoe aardig ze ook lijken en zijn.We pakken de boot van kwart over 3 en eenmaal thuisgekomen eerst een heerlijke douche. Terwijl ik aan het bijkomen ben op het terras van het hotel, komt de familie van Sogar langs om wat te eten. Ze vragen of ik mee wil eten. Alhoewel ik al wel gegeten heb, ben ik absoluut in voor een saté (of Satay zoals ze het hier noemen). De eetcultuur hier is heel anders dan in Nederland. We gaan aan een tafeltje zitten midden op de straat met allemaal tentjes om ons heen. Een ieder gaat ergens wat bestellen en deelt vervolgens het eten met elkaar. Dit gaat allemaal ook erg snel, het is anders samen eten. Het is nu 22uur en tijd om naar bed te gaan. Plotseling komen er achter elkaar twee gezinnen binnen met in totaal 7 jonge kinderen. Oeps, waar gaat dat allemaal heen. Benieuwd of we hier last van gaan krijgen.
Dag 18: met een ‘wil nog dag langer op strand blijven’ gedachte terug naar Taiping
Oh la la, ik kom niet eens meer mijn bed uit. Mijn spieren willen gewoon niet meer. Wat een intense spierpijn. De familie is ook al wakker, het is slechts 6 uur zucht. Tasje gepakt en naar beneden gegaan. Afspraak met Wilma is om half 8 beneden. Opeens komt Wilma helemaal emo aanrennen: oh gelukkig, daar ben je. Heb maar op je deur geklopt en ik hoorde maar niets. Je kon wel dood op bed liggen. En ze geeft mij een kus. Wat een schat. Whats app is handig als je wifi hebt en helaas is dat niet overal.Nu wel de roti gegeten, wat een lekker ontbijt. En deze keer wel een bus rechtstreeks naar Taiping. Nog weer een filmpje gekeken. Een romantische film waarin de vrouwen geloven dat als je met de hoofdrolspeler naar bed gaat, je gaat trouwen met je volgende liefde. Dus op bepaald moment waren er alleen maar shots van de hoofdrolspeler (overigens geen slecht uitziende man hahaha) die met heel veel vrouwen seks heeft. En dat terwijl je in een bus zit vol met moslim mannen. Oeps. Gauw ipad maar in zo’n hoek gemaneuvreerd dat ik het alleen kan zien. Niet zo’n handige film voor in de bus.We maken een omweg vanuit het busstation naar Sojourn via de vleesmarkt. Als je dit ziet, dan denk ik dat we wellicht wat overdrijven met onze hygiëne in Nederland. En het verrassende is dat niemand van de vrijwilligers ziek is geworden in Maleisië. Dus iets zal er wel goed gaan.Blij weer terug te zijn in Sojourn, omdat het als een thuis voelt in Maleisië. En als je dan terug komt in je eigen kamertje en je bed is opgemaakt met de orang-oetan op je kussen. Ja, dat voelt goed. Besloten om maar op de veranda van het hotel te gaan zitten en even niets te doen. Wilma wil nog wat van de stad zien, ik blijf echt even zitten. Mijn spieren, voel me echt een oud mens. En de wond op mijn voet wordt er ook niet beter op. Beetje erg rood aan het worden.Al starend naar buiten komt Sogar aanlopen. Zijn moeder, tante en zus komen een paar dagen naar Taiping en hij vraagt aan mij wat hij met ze moet gaan doen in Taiping. Hilarisch, hij woont hier zelf al een aantal maanden. Je merkt dat hij er wat tegenop zit, want hij vindt Taiping niet echt heel spannend. Sogar ziet hoe moeilijk ik loop en raad mij aan om bij de apotheek langs te gaan voor Deep Heat en paracetamol. Dan gaat het morgen al weer heel veel beter. Vervolgens laat ik hem mijn snee zien en uiteindelijk kom ik de apotheek uit met ook nog Dettol. Een soort vervanger voor soda. Dettol gebruiken ze hier voor alles wat maar schoon moet worden. Tafels, vloeren, de was en dus ook om een wond te desinfecteren. Toch handig zo’n arts in een hostel.In de middag besluit ik om even wat tijd voor mij zelf te nemen. Het is hier ontzettend gezellig, heel veel gesprekken, maar even pas op de plaats. En zo zit ik om 16 uur in de bioscoop van Taiping te kijken naar Baywatch. Geweldig. In Nederland zou geen man naar deze film gaan, maar hier zit de bioscoop aardig vol met mannen. Alleen of in een groep. Er zitten in totaal 8 vrouwen in de zaal. Persoonlijk vind ik het ook wel wat hypocriet. Ze willen liever niet dat je al te bloot over straat loopt en vervolgens zitten ze te kijken naar een film waar het alleen maar draait om mooie lijven. Ik heb in elk geval een heerlijke middag gehad en teruglopend naar het hotel zit ik te bedenken hoe makkelijk ik mij hier nu kan voortbewegen. De straat overlopen is nog steeds een avontuur, maar we hebben van één van de coördinatoren geleerd dat je gewoon moet gaan lopen. Je gebruikt je hand als een stopteken. Als je eigen politieagent die voor jou het verkeer regelt. En warempel, het werkt ook nog. Stug doorlopen, hand omhoog houden om aan te geven dat ze voor je moeten stoppen en je bent de straat over.In het hotel aangekomen eerst maar mijn voet in de Dettol. Terwijl ik daar zo zit, komt de familie van Sogar. Ontzettende vriendelijke mensen, die rijk geworden zijn van palmolie productie. Sogar vraagt of wij met hun mee willen de kroeg in, een paar huizen verderop. Natuurlijk gezellig. Wilma en ik gaan eerst nog een ijsje en een kop koffie halen bij de MacDonalds. Het is duidelijk dat de ramadan ook hier voorbij is, wat een mensen. En dat terwijl je overal eten kan kopen. Na deze versnapering lopen we naar het café waar de familie van Sogar zit met Emi en Paulien. De fles wodka staat op tafel. Je kan daar je eigen drank meenemen en je betaalt voor de mixen (sinaasappelsap, cola, sprite). En zo sluiten we de avond rond 23 uur af. Morgen weer naar onze vriendjes toe, wekker gaat om 6.15 uur. Zin in.